Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-12-12 22:43

Geplaatst: 12-12-12 22:43

Fijn dat het allemaal goed ging Dilan.

Ja ik heb echt een geweldige vriend..

Ik ben zo gek met hem en hij met mij! Hij heeft alles voor me over en vind de paarden niet altijd even leuk, maar hij is er voor me als ik hen nodig heb. Hij heeft zich in de loop der jaren zo zich in verdiept en staat ook altijd voor de paarden klaar. Hij was er ook bij toen Lardo (mijn vorige paard) in de sloot lag en hij is er gewoon altijd voor me.. Altijd.. :+:

**Geplaatst**: 12-12-12 22:55

Geplaatst: 12-12-12 22:55

Ik heb niet alles bijgelezen hoor

maar hier meldt zich nog een angsthaas.
Nooit geweest overigens. Reed paarden in, stapte op de jongste en joligste paarden en reed buiten zonder angst.
Tot december 2011.. Toen reed ik met mijn doodbrave ruin (zelf ingereden, toen 6 jaar) lekker in de bossen, staprondje, mn paps liep (gelukkig!) gezellig mee.
Gingen van de zandvlakte een stuk omhoog, ff klimmen. Onderaan 2 honden die we al eerder tegengekomen waren, paardlief is ook niet bang van honden. Schrikt eigenlijk nooit van iets en als hij schrikt verstijft hij en moet je het knopje 'gas' echt zoeken

Dus in verlichte zit omhoog stappen, ineens een koude wind dat mn vader en ik nog zeiden, 'gelukkig gaan we van de zandvlakte af en lekker het smalle paadje bovenlangs op tussen de bomen, daar is het minder koud'. En ik heb het nog niet gezegd of mn paard komt omhoog (we waren bijna boven) en geeft er een mega bok achteraan, daarna weer hetzelfde en weer. Toen was ik mn beugels kwijt en hing op links. En weer kwam hij omhoog en bokte/sprong naar rechts en hoppa daar werd ik gelanceerd tegen 2 bomen..

Probeerde de teugels vast te pakken, maar paardlief liep een paar meter weg en bleef toen staan. Ik meteen overeind, pap ook al rustig roepen van hooo maar vent, kom maar, en hij geeft een dikke bok en vliegt in volle galop met wapperende beugels en teugels over een heel smal bospad beiderzijds bomen en uitstekende takken bovenaan de zandvlakte weg...

Ik niks gebroken, dus pap en ik er zo hard als we konden achteraan gerend. En na een dikke 10 minuten rennen zagen we hem beneden aan het pad staan bij mensen die hem gevangen hadden. Hij is om naar beneden te gaan, gaan moeten stappen en zo hebben die mensen hem kunnen pakken. Hij is onderweg rakelings mensen gepasseerd en echt een wonder dat hij nergens achter is blijven hangen of is gevallen. Pad loopt aan beide kanten steil naar beneden met aan 1 kant een heel stuk prikkeldraad en andere kant de zandvlakte.
Ik er meteen weer opgegaan en terug naar de trailer gestapt.

En sindsdien..

Nooit meer buitengereden

Ik dúrf gewoon niet. Heb een zoontje van 1,5 (toen dus nog maar een half jaar en ik heb heel hard gehuild en hem geknuffeld toen ik thuis was, zo blij dat het niet erger is afgelopen dan dit!) en het had voor mij ook veel slechter af kunnen lopen (cap stuk door de boom waar ik tegenaan kletterde).
Vroeger reed ik elke week wel een keer buiten, danwel op straat, danwel in de bossen. Op straat is hij altijd zowieso een stuk heter, dus dat durf ik al he-le-maal niet meer.
Ik weet gewoon niet hoe ik die eerste stap moet zetten.
Een vriendin nodigde mij uit om met haar bij haar in de bossen te komen rijden, zij op haar bomproof paard en ik op Sil, maar dat is een andere omgeving dan onze 'eigen' bossen en ben dan al meteen bang dat hij me eraf gooid.
Verder hebben we een 1,5 paards trailer en moet met de trailer naar de bossen, dus kan bij ons ook niet met iemand samen oefenen.
En in mn gedachtes zie ik alles al mis gaan als er bijv. honden zijn dat hij me er meteen weer afbokt of of of..
Ik durf gewoon niet! En dat vind ik vreselijk, want ik deed niets liever dan heerlijk in de bossen rondstruinen!
Mijn paard is een inmiddels 7 jarige friese ruin, voor die ene keer nooit geen enkele stap verkeerd gezet, zelfs toen ik 34 weken zwanger was heb ik nog een bosstapritje met hem gemaakt. Hij kon gerust 2 weken stilstaan en dan erop en naar buiten, geen probleem. Nooit gebokt onder het zadel (naja behalve bij aanspringen in galop omdat hij dat moeilijk vind, maar deze bokken waren echt veel gemener) en al helemaal nooit voor omhoog gekomen.

Hoe overwin ik dit nu? Wie heeft dé tip??

EDIT: sorry voor t lange verhaal

Laatst bijgewerkt door cruesli op 12-12-12 23:29, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 12-12-12 23:15

Geplaatst: 12-12-12 23:15

Wat een nare ervaring zeg, geen wonder dat je angst hebt gekregen voor buiten rijden. Zeker als je een kindje hebt, ga je toch wel anders nadenken over het nemen van risico's. Ben je voor de rest van het rijden niet bang geworden? Ik zou toch kijken of je iets met je vriendin kunt regelen met het bomproof paard. misschien kan ze bij jou in de buurt komen? Met een relaxed paard er bij voelt jouw paard zich waarschijnlijk zekerder en jij vast ook. Verder kleine stapjes nemen en misschien eerst eens met je vader er naast jullie eigen pad afrijden en weer terug? Ik wens je in ieder geval veel succes

**Geplaatst**: 12-12-12 23:18

Geplaatst: 12-12-12 23:18

Misschien helpt het als je iemand anders een paar keer op jouw paard naar buitengaat, dan kan je zien of hij iets doet of niet, als een soort bevestiging/gerustelling. Misschien kan je dan zelf ook een stukje stappen als iemand er naast loopt of zo. Als je meer bang bent voor het buitenrijden zelf zou je eens bij een manege of iets een buitenrit kunnen maken op een heel braaf paard.

**Geplaatst**: 12-12-12 23:27

Geplaatst: 12-12-12 23:27

Dank voor het meedenken! Mijn vriendin heeft geen trailer en dan zou mn vader haar op moeten halen (30 min heen en 30 min terug naar de bossen) en daarna mij moeten ophalen en afzetten, dan wordt helaas een beetje teveel van het goede

@Bentejs: mijn bijrijdster (heb ik nog niet zo lang

) is sinds kort begonnen met korte buitenritjes in t dorp (waar hij dus drukker is altijd) te maken met stalgenootjes en dat gaat goed! Maar ik durf haar ook niet t bos in te laten gaan (wat dus ook niet gaat samen met een ander ivm dat we er met de trailer naar toe moeten) alleen met hem.
Een half jaartje na mijn val heb ik de Shire rit gemaakt (wel bekend hier op bokt geloof ik

) en ik scheet 7 kleuren, maar uiteindelijk heb ik wel zitten genieten en ook lekker gegaloppeerd zelfs! Dus dat durf ik dan weer wel.. Ik zat al te denken of ik t een keer durf om m eerst thuis flink te longeren, dan trailer in naar t bos, longeerlijn eraan, ik erop en paps ernaast. Maar zelfs dat bezorgd me al nachtmerries

**Geplaatst**: 12-12-12 23:38

Re: Angstige ruiter #2

Geplaatst: 12-12-12 23:38

Cruesli, kan je niet met hem gaan wandelen in het bos? Gewoon er naast lopen alsof je je hond uitlaat? Misschien kun je op den duur eens een 2paards trailer lenen/huren en dan met die vriendin in "jouw" bos rijden?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-12-12 23:42

Geplaatst door de TopicStarter : 12-12-12 23:42

cruesli, jeetje wat een verhaal! Geen wonder dat je dan angst hebt. Het idee dat als je een poging waagt, dat je dan weer honden tegen kom of dat je een smal pad over moet. Brr zou er zelf al bijna de kriebels van krijgen (ik leef me nu heel erg in, in jouw verhaal).
Helaas kan ik geen tips geven, ik rijd zelf (nog) niet buiten de bak. Maar ik kan je wel zeggen: maak de stap pas als je er echt klaar voor bent. Niet overhaasten. Eerst de dingen doen waar jullie je beide goed bij voelen.

**Geplaatst**: 13-12-12 00:12

Re: Angstige ruiter #2

Geplaatst: 13-12-12 00:12

Ik heb een tijdje geleden les van iemand gehad die me het 'waarom' leerde. Dus "waarom" buigt jouw paard niet als je stelling vraagt, "waarom" springt hij linksom in de verkeerde galop aan, etc.
Dus ik werd echt in de paardenwereld gegooid waar iedereen alleen maar paardentaal sprak. Het liet me dingen zien die ik voorheen nooit kon plaatsen of wist, en toen opeens zó duidelijk werd. Vaak de domste problemen bij een paard komt doordat wij niet weten waarom het paard opeens zo doet, en als je die vraag kan beantwoorden is het logisch dat een paard zo doet.

Dus in jouw geval, Cruesli; Waarom reageerde jouw paard op zo'n windvlaag? Zoals ik in jouw verhaal begreep schrok het paard van de wind toen jullie bijna boven waren, dus jullie hadden op dat punt de wind van voren. Misschien hoorde of rook het paard iets wat een mens niet kan ruiken, het paard is immers een prooidier en en weet instinctief dat het moet rennen voor gevaar.
Ik denk dat op dat punt je paard in dat 'prooidier' modus kwam, jij dat aanvoelde en gespannen werd, waardoor het allemaal escaleerde. Het paard begon daarna te steigeren, en jij trekt aan de teugels, wat normaal is trouwens! Dat zou iedereen doen op zo'n moment. Maar het paard voelt dat jij hem weerhoudt van wat het geleerd is te doen, WEGRENNEN! Hierdoor ziet hij jou niet als gevaarlijk, maar wel als iets dat hem (in zijn wereld) in problemen brengt, dus moet hij van jou af en begint dus te bokken.

Het punt dat het paard bleef staan nadat jij eraf viel verbaast me ook niet. Het paard kent jou, en vertrouwd jou dus. Het paard is een kuddedier en zal eigenlijk nooit alleen wegvluchten, toen jouw vader achter hem aanliep dacht het paard (tenminste dat denk ik) dat je vader met hem mee zou gaan.
Maar het paard kon jou vader ook als het gevaar herkent hebben, misschien deed hij iets wat het paard niet vertrouwde voordat het allemaal gebeurde?

Dit zijn allemaal speculaties, want ik was er niet bij en zag niet hoe het paard reageerde.
Overigens zie ik zoiets nooit als de schuld van het paard, vooral omdat je zei dat hij verder nooit ergens op reageert. Ik durf zelfs te wedden dat als iemand anders daar met het paard langs gaat dat hij geen stap verkeerd zal zetten. Wat ik in jouw geval zou doen is grondwerk doen met je paard, word je bewuster van het paard, vind uit wat hij doet als jij iets doet en waarom hij dit doet. Krijg weer vertrouwen in hem, want hij deed het niet met opzet!
Wat misschien ook wel een idee is om op het paard van jouw vriendin daarheen te gaan en hetzelfde ritje te doen als toen met jouw paard (ik begreep dat die bomproof was?).
Jouw paard heeft geen trauma's overgehouden aan wat er toen is gebeurd, het kan zijn dat het paard wel oplettender is wanneer je in de buurt bent van die plek waar het allemaal gebeurde, maar zodra het paard ziet dat er niks (meer) is zal deze zijn angst meteen weg zijn voor die plek. Maar voordat je dat weer kan doen moet jij je eerst vertrouwt voelen met die omgeving én met je paard.

Ik hoop dat ik je zo genoeg heb geholpen, als je vragen hebt mag je die natuurlijk stellen!

**Geplaatst**: 15-12-12 20:25

Re: Angstige ruiter #2

Geplaatst: 15-12-12 20:25

Vandaag weer op Ginger gereden

**Geplaatst**: 16-12-12 23:20

Geplaatst: 16-12-12 23:20

Ik meld me toch maar even.. ben nu toch echt officieel een angsthaas.
Na 8jr weer begonnen met paardrijden, op een super lieve fries.

Galopperen vond ze moeilijk, ze bokte dus ik viel eraf toen ik 3mnd op haar reed. Weer verder gereden, niets aan de hand maar zoiets blijft wel hangen.
Toen een buitenrit gemaakt op een vreemd paard. Na een rengalopje terug naar gewone galop en het paard schrok. Ik raakte mn beugels kwijt en daar lag ik. Gekneusde ribben en een gekneusd been. Nou goed, mijn friesje kon daar niets aan doen maar ook dat blijft hangen.
Toen fries voor de kar gezet, het ging heel goed totdat de kar bleef haken... Heb haar uit haar plaat zien gaan met kar en al. Ook dat bleef hangen in mn hoofd!
In de tussentijd ook 2 keer met de trailer weggeweest. Eerste keer, heenweg ging alles goed, alleen kwam ze bezweet uit de trailer. Logisch, ze had moeite met evenwicht maar daarna wou ze de trailer niet meer in. Zo zijn we in totaal 3x aan het bakkeleien geweest om haar de trailer in te krijgen. Ook dat bleef hangen. En als klap op de vuurpijl ging een paard van stal ook nog weg. Ze waren al jaren lang met zn 3en en nu ging er dus 1 weg. Dit allemaal is gebeurd in een tijdsbestek van 3 a 4 mnd.
Ow ja, vorige week zaterdag een buitenritje geprobeerd met stalgenootje en paard maar ze had zo verschrikkelijk veel energie in zich dat ze ging bokken. Toen ben ik er dus gauw afgestapt maar ze bleef bokken en steigeren en toen zette ze het op een lopen. Gelukkig waren we op het grasveld aan de overkant dus heel kort bij stal.

Maar goed.. nu komt het dus.. ik ben het vertrouwen langzaam kwijt geraakt. Liet mn schouders zakken en ze ging de baas over me spelen. Tijdens het longeren kwam ze naar me toe, heel brutaal. Ze merkt aan me dat ik niet meer zo sterk in mn schoenen sta. Nu zijn we het grondwerk aan het oppakken, dat doet ze heel goed maar gelukkig heb ik haar gisteren los kunnen gooien in de bak zodat ze lekker haar energie kwijt kon. Ik zag weer in haar ogen dat ze lief was, ze had het even nodig! Vandaag voor het eerst weer zelf gelongeerd. Ik liet mn stalgenootje dat een tijdje doen omdat ik zoveel angst bij me had, dat dat toch geen zin had. Vandaag ging het een stuk beter, stond veel minder te trillen op mn benen en gelukkig was ze zo lief en had ze haar oortjes weer lekker naar voren. De laatste tijd keek ze namelijk ontzettend chagrijnig! Natuurlijk niet gek, na alles wat er was gebeurd en dan heeft ze ook nog iemand die van alles met haar wil doen maar niet genoeg zelfvertrouwen heeft.

Ergens weet ik wel dat ze lief is en absoluut niet gemeen maar soms wou ik dat ik alle narigheid kon vergeten en weer kon genieten, net als afgelopen zomer.
Zelf ben ik van mening dat ik er pas weer op moet gaan zitten als het goed voelt, 100%.. maar aan de andere kant mis ik het zo. Iemand nog tips/ ideeen?

Pff lang verhaal joh!

**Geplaatst**: 17-12-12 01:09

Re: Angstige ruiter #2

Geplaatst: 17-12-12 01:09

Vervelend! Ik zou inderdaad er ook pas weer opgaan als je weer vertrouwen hebt, want ze voelt jouw angst en zal hier misschien misbruik van maken. Je zou een stalgenootje kunnen vragen of die haar misschien wil rijden ofzoiets? En dan zelf gewoon rustig weer vertrouwen op bouwen dmv grondwerk, wandelen en lekker tutten. En ik zou haar inderdaad voordat je aan het werk gaat met haar haar eerst even losgooien als ze veel energie heeft, dan kan ze zich daarna meer op jou richten en is de kans op uitbarstingen kleiner

**Geplaatst**: 19-12-12 19:42

Re: Angstige ruiter #2

Geplaatst: 19-12-12 19:42

Hallo iedereen

Ik meld me ook even.
Heb gisteren terug op mijn 13-jarige KWPN merrie gereden. Wel nog aan de longe.
Maar ging goed. Ben super tevreden. Enkel was ik nog even bang toen ze bokte in galop.
Maar schrik is toch minder nu.

**Geplaatst**: 19-12-12 19:49

Re: Angstige ruiter #2

Geplaatst: 19-12-12 19:49

Ik kom net terug van de manege en heb heerlijk gereden! De pony waar ik op zat had net voor mij iemand er afgegooid dus ik vond het toch wel spannend, maar ik heb uiteindelijk wel alles gewoon meegedaan. Ook de galop, waar ik wel een beetje twijfelde, maar heb maar gewoon niet nagedacht en gewoon gedaan. Heb zelfs de tweede helft van de les zonder zadel gereden, dus ik ben best trots op mezelf!

En de springles staat gepland! Ik hoop dat ik een beetje een rustige pony of paard uit kan kiezen zodat ik mijn angst kan overwinnen!

**Geplaatst**: 19-12-12 22:19

Geplaatst: 19-12-12 22:19

Wat goed, Bentejs $*\o/*$ $*\o/*$ Super gedaan zeg, je mag zeker trots zijn op jezelf +:)+

**Geplaatst**: 20-12-12 00:21

Re: Angstige ruiter #2

Geplaatst: 20-12-12 00:21

Dankjewel

**Geplaatst**: 20-12-12 15:00

Re: Angstige ruiter #2

Geplaatst: 20-12-12 15:00

Ik heb morgen dressuurles

**Geplaatst**: 20-12-12 15:16

Geplaatst: 20-12-12 15:16

Een tijdje geleden heb ik hier ook al eens een postje gezet, nu eventjes een updeate :p
Ik heb nu een nieuwe manege gevonden waar ik vaak ga rijden. Zij hebben oude paarden, maar ook jonge. Als er paarden zijn die niet goed in de omgang zijn of er iedereen afgooien en niet kunnen rijden in groepslessen, worden deze verkocht (niet aan het slachthuis hoor!). Ik kruip nu nog altijd met een beetje schrik van 'Wat als ik nu weeral val? Of als hij op hol slaat' op paard, maar eens ik een kwartiertje bezig ben is die angst volledig weggeëbd. Ik rijd op een 35 jarig paardje dat echt heel lief is, maar in galop nog vrij snel en dan gaat ze altijd zo plat in de bocht liggen. Als ze dan ineens een sprintje trekt, begin ik ook wel te beven want dan krijg ik zo'n irritante flashbacks van het laatste ongeluk (toen was ik ook snel aan het galoperen met een paardje dat wegschoot). Ik moet wel toegeven dat ik al niet meer zo bang als vroeger ben. Nog een aantal maanden en ik kan mijn angst vaarwel zeggen

**Geplaatst**: 23-12-12 17:01

Re: Angstige ruiter #2

Geplaatst: 23-12-12 17:01

ik meld me ook weer even.( vorig topic een tijdje mee gepraat en nog wel veel mee gelezen.)
het ging supper goed laatste tijd maar een paar weken geleden toen het nog mooi weer,
lekker buiten stappen op me jongeste paardje.
een fjord van 3 1/2 heel braaf met alles wat we tot nu toe deden.
meneer schrok van de varkens die los lieppen bij de buurman op het erf.
dus meneer in een rustig drafje naar de voorste.
deze begon ook een beetje te draven dus iejoor werd "banger" en begon steeds harder te draven.
uitijndelijk door andere paarden de berm in geloots, en daar sprong meneer door dat het af liep aan in galop.
door de sprong schoot mijn heup verkeert en kon ik de galop niet uit zitten.
heb mij uitijndelijk moetten laten vallen ( wat overigens wel mijn heup weer goed zetten)
ik er gelijk weer op in de bak ( niet buiten)
sinds dien hebben we toch weer een soort " angst"
als ik met hem wil rijden loopt hij weer veel achter uit, of gaat stil staan, of zet zelf zijn kont tegen de muur.
iemand tips hoe we dit op kunnen lossen?
( hij is 3 1/2 en ongeveer een half 1/2 onder het zadel,
moetten we weer terug naar begin, of hele winter stil zetten of wat denken jullie dat goed is)

**Geplaatst**: 23-12-12 18:14

Geplaatst: 23-12-12 18:14

Kom hier nog 's langs wippen..
Ik heb een tijdje een 6 jarige pony gereden.. Maar het was altijd zo; Gaat een pony bokken, gaat een pony ervandoor of doet een andere pony er alles aan om de ruiter op dat moment er af te krijgen? Ging die pony waar ik op zat het zelfde doen.. T is en blijft een kudde dier. Nu ze verkocht is heb ik nog wel een groot probleem. élke keer als ik gewoon een klap hoor, of een plof op de grond, denk ik van: nog even, en ik lig er ook naast. Terwijl er helemaal niks gebeurd. Tja, wat doet het paard waar ik dan op zit? Júist dat soort dingen doen.. Soms doen ze ook helemaal niks, maar span ik mijzelf toch aan. Heb geprobeert eraan te werken, maar niks helpt.

Zijn er hierzo mensen die ervaring ermee hebben, en die er dus wel overheen zijn gekomen, of heeft er iemand tips?

**Geplaatst**: 23-12-12 18:32

Re: Angstige ruiter #2

Geplaatst: 23-12-12 18:32

Vandaag toch weer even schrikken. In de piste ging er een paard vandoor dat schrok van de wind, en die van mij ging mee en dit tot 2 keer toe!! De tweede keer kon ik maar net blijven zitten (gelukkig stopt mijn paardje als ze voelt dat ik uit balans ben), ik ben de rest van het uur toch gespannen geweest hoor. Ze schrok van alles toen.

Morgen heb ik winterwandeling, ik hoop dat ik dan kan ontspannen

**Geplaatst**: 24-12-12 16:35

Geplaatst: 24-12-12 16:35

cruesli schreef:
Ik heb niet alles bijgelezen hoor maar hier meldt zich nog een angsthaas.
Nooit geweest overigens. Reed paarden in, stapte op de jongste en joligste paarden en reed buiten zonder angst.
Tot december 2011.. Toen reed ik met mijn doodbrave ruin (zelf ingereden, toen 6 jaar) lekker in de bossen, staprondje, mn paps liep (gelukkig!) gezellig mee.
Gingen van de zandvlakte een stuk omhoog, ff klimmen. Onderaan 2 honden die we al eerder tegengekomen waren, paardlief is ook niet bang van honden. Schrikt eigenlijk nooit van iets en als hij schrikt verstijft hij en moet je het knopje 'gas' echt zoeken
Dus in verlichte zit omhoog stappen, ineens een koude wind dat mn vader en ik nog zeiden, 'gelukkig gaan we van de zandvlakte af en lekker het smalle paadje bovenlangs op tussen de bomen, daar is het minder koud'. En ik heb het nog niet gezegd of mn paard komt omhoog (we waren bijna boven) en geeft er een mega bok achteraan, daarna weer hetzelfde en weer. Toen was ik mn beugels kwijt en hing op links. En weer kwam hij omhoog en bokte/sprong naar rechts en hoppa daar werd ik gelanceerd tegen 2 bomen..
Probeerde de teugels vast te pakken, maar paardlief liep een paar meter weg en bleef toen staan. Ik meteen overeind, pap ook al rustig roepen van hooo maar vent, kom maar, en hij geeft een dikke bok en vliegt in volle galop met wapperende beugels en teugels over een heel smal bospad beiderzijds bomen en uitstekende takken bovenaan de zandvlakte weg...
Ik niks gebroken, dus pap en ik er zo hard als we konden achteraan gerend. En na een dikke 10 minuten rennen zagen we hem beneden aan het pad staan bij mensen die hem gevangen hadden. Hij is om naar beneden te gaan, gaan moeten stappen en zo hebben die mensen hem kunnen pakken. Hij is onderweg rakelings mensen gepasseerd en echt een wonder dat hij nergens achter is blijven hangen of is gevallen. Pad loopt aan beide kanten steil naar beneden met aan 1 kant een heel stuk prikkeldraad en andere kant de zandvlakte.
Ik er meteen weer opgegaan en terug naar de trailer gestapt.

En sindsdien..

Nooit meer buitengereden Ik dúrf gewoon niet. Heb een zoontje van 1,5 (toen dus nog maar een half jaar en ik heb heel hard gehuild en hem geknuffeld toen ik thuis was, zo blij dat het niet erger is afgelopen dan dit!) en het had voor mij ook veel slechter af kunnen lopen (cap stuk door de boom waar ik tegenaan kletterde).
Vroeger reed ik elke week wel een keer buiten, danwel op straat, danwel in de bossen. Op straat is hij altijd zowieso een stuk heter, dus dat durf ik al he-le-maal niet meer.
Ik weet gewoon niet hoe ik die eerste stap moet zetten.
Een vriendin nodigde mij uit om met haar bij haar in de bossen te komen rijden, zij op haar bomproof paard en ik op Sil, maar dat is een andere omgeving dan onze 'eigen' bossen en ben dan al meteen bang dat hij me eraf gooid.
Verder hebben we een 1,5 paards trailer en moet met de trailer naar de bossen, dus kan bij ons ook niet met iemand samen oefenen.
En in mn gedachtes zie ik alles al mis gaan als er bijv. honden zijn dat hij me er meteen weer afbokt of of of..
Ik durf gewoon niet! En dat vind ik vreselijk, want ik deed niets liever dan heerlijk in de bossen rondstruinen!
Mijn paard is een inmiddels 7 jarige friese ruin, voor die ene keer nooit geen enkele stap verkeerd gezet, zelfs toen ik 34 weken zwanger was heb ik nog een bosstapritje met hem gemaakt. Hij kon gerust 2 weken stilstaan en dan erop en naar buiten, geen probleem. Nooit gebokt onder het zadel (naja behalve bij aanspringen in galop omdat hij dat moeilijk vind, maar deze bokken waren echt veel gemener) en al helemaal nooit voor omhoog gekomen.

Hoe overwin ik dit nu? Wie heeft dé tip??

EDIT: sorry voor t lange verhaal

Hallo, even helemaal nieuw in dit topic, sorry! (ik heb ook iets van 25 berichten ofzo nodig, anders kan ik geen eigen forum maken, SNAP ER NIKS VAN!)

ik heb de antwoorden van de anderen niet allemaal gelezen, maar ik zou gewoon een paar keer langs je paardje het bos in gaan, je zult zien dat er niks gebeurd. Zo win je een hoop. Ook kun je je paardje van te voren even longeren, dan is je paardje wat rustiger en dat geeft vaak voor jezelf een fijn gevoel, zorg wel dat er iemand mee gaat, als er iets gebeurd is er altijd iemand bij. En gewoon opstappen! dit overkomt de beste, hoelanger je het uitsteld hoe banger je word, gewoon de uitdaging aangaan, en je zult zien dat je nergens bang voor hoeft te zijn!

**Geplaatst**: 24-12-12 17:12

Geplaatst: 24-12-12 17:12

Ik ben erg bang voor de reactie van mij paard als ik een tik geef en durf die ook egt niet tegven omdat als ik zie hoe mijn leasepaard andere mensen eraf gooit ps : ik ben nog nooit gevallen

Heeft iemand tips om te overwinnen?

**Geplaatst**: 24-12-12 18:11

Geplaatst: 24-12-12 18:11

Hoi allemaal,
Zelf ben ik niet meer ergens bang voor met rijden! Ik heb me sleutelbeen een keertje gebroken! Misschien denk je wel nou die moet juist bang zijn nou ik totaal niet ik heb een soort denk ik echt me angst overwonnen

**Geplaatst**: 24-12-12 20:19

Geplaatst: 24-12-12 20:19

Ik meld mij ook..
Ik ben een beetje bang als ik in de wei loop.. Ik shake helemaal maar ik pak m toch..
En als ik in het modderige paatje loop langs de wei als ik m vast heb. Ik ben een x toen gevallen en het paard deed niks maar ik ben toch bang dat hij tegen het stroom aan komt en schrikt en dat hij over me heen loopt.met rijden met ik ook vaak bang en waar t vandaan komt.. God zal t weten.. Haaha

**Geplaatst**: 26-12-12 18:48

Geplaatst: 26-12-12 18:48

Ik meld me ook. Ik ben echt geen watje qua rijden maar het springen vind ik eng. Ik kan me geen braver paard wensen maar ik ben zo bang voor het moment dat ze eens bedenkt te stoppen. Ik zie altijd op tegen de springles en als ik eenmaal bezig ben heb ik er veel plezier in en vooral achteraf. Mensen met ervaring? Hoe kom ik er vanaf?