
Ik rijd nu al vijf jaar paard op een manege. Ik durfde alles! Wie vloog over de hoogste hindernissen: Bente! Wie zat er op de jongere pony's: Bente! Tot ik eind 2011 letterlijk over het paard getild werd, hierbij kwam ik ongelukkig neer waardoor ik mijn sleutelbeen brak. Iedereen dacht dat ik nu bang zou zijn en stiekem hoopten mijn ouders dit ook wel. Maar nee hoor, nog voor dat de dokter toestemming had gegeven zat ik alweer op het paard. Totaal geen angst of niets.
Het gekke is dat dit een half jaar goed ging. Vanaf de zomervakantie ben ik opeens ontzettend bang voor springen of in galop om pionnen heen racen et cetera. Terwijl ik dit voorheen altijd zo geweldig vond! Het probleem ligt hem vooral bij het springen eigenlijk, want ik vind het nog steeds ontzettend geweldig om in volle rengalop over het strand te racen of zonder zadel te rijden, ook in galop. Ik rijd vaak op een pony die ik blindelings vertrouw en waar ik ook alles mee doe, behalve springen want dan krijg je vliegles ipv springles wat nou niet erg gunstig is in mijn geval. Het zit mij eigenlijk niet echt mee, want altijd als we gaan springen ben ik of ietsjes later door omstandigheden of word ik steeds uitgeloot. Ik kom dan altijd op de hele drukke pony's terecht. Afgelopen springles was dit ook weer het geval. Ik heb toen twee hindernissen gesprongen, maar daarna werd mijn pony ontzettend druk dus toen ben ik maar afgehaakt.
Afgelopen les gingen balkjes lopen. In alle gangen, dus ook in galop. Ik reed op de pony die ik blindelings vertrouw, maar ik twijfelde eerst nog of ik het wel zou doen aangezien er allemaal kinderen rond de bak stonden die nogal wat kabaal maakten waarvan ze erg druk en afgeleid raakte. Ik dacht 'Bente stel je niet zo aan. Gewoon doen!' Dus ik sprong in de hoek aan in galop en stuur op de balken af. Ik voel al dat ze ontzettend versnelt waardoor ze dus niet uit zal komen met haar passen. Dus pony springt letterlijk 1,20 meter over een balk die op de grond ligt. De balk die drie meter verderop ligt neemt ze wel normaal, maar in een racetempo. Ik kreeg haar gelukkig wel weer snel terug, maar ik had echt knikkende knieën. Ik heb de tweede ronde maar overgeslagen, ik vond het wel welletjes geweest dus heb ik lekker nog wat dressuur gereden.
Nu baal ik echt heel erg dat ik bang geworden ben. Ik had eerst ook geen angst na de botbreuk, maar waarschijnlijk heeft het toch onbewust een rol gespeeld. Maar ik wil ontzettend graag een keer een crossles nemen en mijn ruiterbewijs halen, maar ik maak me nu al helemaal druk om die oxer van 60 cm die gesprongen moet worden. Ik ben van plan om in de kerstvakantie een privespringles te nemen, zodat ik (hopelijk) mijn angst overwin.