Roodvos schreef:Om even terug te komen op de onderzoeken m.b.t. (ontbreken van) gewichtsverplaatsing waar Simpelman aan refereert.
Ik heb jaaaaaaren geleden (kan het helaas niet terug vinden) een onderzoeksverslag gelezen waar iemand gekeken heeft naar de gewichtsverplaatsing, of overnemen van gewicht, op het achterbeen bij GP paarden in piaffe. Met een weegschaal onder voor- en achterhand zeg maar. Het resultaat was dat er geen significant verschil gemeten werd. Tot zover ben ik geneigd te denken dat dit hetzelfde onderzoek is als waar Simpelman het over heeft.
De conclusie echter die mij is bij gebleven is totaal anders. Die was namelijk dat het op het oog wel lijkt, door het buigen vd gewrichten, dat er gewichtsverplaatsing optreedt, maar dat dit dus praktisch helemaal niet gebeurt! Bij een voor het oog correct piafferend paard blijft de verdeling gewoon 3/5 voor en 2/5 achter. Wat wel gebeurt is dat paarden in piaffe meer gaan afzetten met het voorbeen.
Ik ben ook bekend met het onderzoek van Hillarae Clayton (of hoe je dat ook schrijft) mbt tot gewichtsverplaatsing bij paarden op stand. Zij vond wel een meetbaar verschil tussen 'paard met neus op de grond' en 'paard in standje giraffe'. Maar ja, dat zijn 2 uitersten die bij het paard onder de ruiter beide ongewenst zijn. In vergelijking daarmee is het verschil in halswelving en oprichting tussen een paard in horizontaal evenwicht en max.verzameling zeer klein.
Ik ben dus erg benieuwd of iemand een onderzoek heeft waaruit blijkt dat een paard in beweging daadwerkelijk een significant deel van zijn gewicht kan verplaatsen? Gemeten dus, geen conclusie op basis van visuele waarneming.
Het is een heel interessant gegeven.
Het lijkt er dus op dat er in de Moderne Dressuur geen sprake meer is van Klassieke verzameling.
Ik denk dat dat komt doordat de hals tegenwoordig van voren naar achteren hoog ingesteld wordt, de bekende krul.
Het paard wordt bij de kop gepakt, het wordt "nageeflijk" gemaakt.
Dit maakt dat het voorste deel van de rug (onder het zadel) aangespannen wordt, hiermee wordt het paard in tweeën gedeeld en kan zich niet meer oprichten.
Dit in tegenstrijdigheid met dat wat iedereen loopt te verkondigen....
Vervolgens wordt de neus naar de borst toegewerkt (LDR) om het paard te forceren de rug los te laten, het laat nu voornamelijk het achterste deel van de rug los.
Een volkomen onnatuurlijke en geforceerde houding.
Aanspanning van de bovenlijn om zich op te richten, d.w.z. de schoft omhoog te laten komen, is nu volstrekt onmogelijk geworden.
Dressuurpaarden lopen nu als tuigpaarden en kunnen alleen nog maar stuwen.
In de KD wordt een paard jaren ontspannen voorwaarts neerwaarts/opwaarts gereden waarmee het de achterhand, lendenen buik en rugspieren op een natuurlijke en harmonieuze wijze ontwikkeld om na 4 tot 8 jaar daarmee in staat te zijn de massa vanuit de achterhand op te tillen in een échte Klassieke verzameling.
Het paard gaat nu actief zijn ruiter in evenwicht dragen
Wanneer we de kans zouden krijgen een dergelijk paard mogen rijden dan kunnen we een gevoel van eenwording ervaren, de Centaur.