Over schrikkende paarden gesproken
Mijn eigen knollie
Kafu XX x Rigoletto
kon in het Z nog steeds schrikken van de lichtinval op een bordje of een bloempje dat anders in de bloembak staat.
En met losrijden had ik altijd de eerste 10 min een snurkerd met de staart erop

Ondertussen is hij 13 en staat hij op een vreemde plek nog te snurken als een 3 jarige die voor het eerst ergens is.
dat is gewoon het karakter en dat veranderd nooit.
maar datzelfde karakter kon ik ook niet dwingen. (dat gaat met een suffer karakter wel eerder)
Daar moest ik mee samenwerken. Probeerde ik te dwingen, stond meneer (terecht) op 2 pootjes.
Of ik hem nu net wat ronder (geen ldr) ingesteld had, of voor de loodlijn.
Of dat nu met trens of S&T was.
Of het nu om een dressuur oefening ging, of in het bos dat plastic zakje waar ik hem voorbij wilde dwingen.
dat maakte allemaal geen hol uit.
En dit soort paarden heb ik meer gereden.
En ik denk dat die nog 100 keer gemakkelijker in karakter zijn dan de top paarden waar het hier over gaat.
En als die paarden die ik gereden had, zich al niet een beetje lieten dwingen, zullen de echte karakters het al helemaal niet toe laten.
En het zijn de heerlijkste paarden om te rijden, wnt je word direct op je iegen fouten gewezen.
Dus nee, ik blijf erbij dat een paard zich niet jaren laat dwingen.
Die gaan vroeg of laat allemaal de staak in.
En die heb ik ook genoeg gezien.
Paarden die thuis al de stop in gingen, maar dan zoveel rammel kregen dat ze het nog wel deden.
Maar die deden op concours niks meer, wisten donders goed dat er daar geen rammel kwam.
Nee die werden geen eerste elke wedstrijd.