Ik ga echt niet meer mee kijken naar een les van dees of geen.
Het is zo makkelijk om dwang te gebruiken en het paard te behandelen alsof het een oude fiets met een krom stuur is. Ik zie geregeld paarden echt stuk gaan. Dingen als teugelkreupel, weigeren het bit aan te nemen, bijten als de singel er aan moet en opgetuigd voor een ruiter van een jaar of tien met tiedeman of slof. En maar rukken trekken en duwen aan zo'n beest.
Ik ben echt niet de beste ruiter, maar ik kan wel heel goed kijken naar waarom ruiter en paard iets wel of niet kunnen, vandaar uit heb ik wel ideeën over wat dan wel de stap is die de goede richting in is.
In mijn laatste lessen een jaar of 5 geleden bereed ik mijn jonge, slappe, heel grote halve volbloed. We hadden video opnames gemaakt om te kijken hoe onze zit was. Dit van mij was werkelijk oerslecht. Ik zat naar voren gebogen en helemaal scheef.
Een van de oorzaken was dat het paard erg scheef was. Maar volgens mijn instructeur kon daar nog niet aan gewerkt worden omdat dat pas het laatste onderdeel was van de scala des ausbildung en daar waren we nog niet
Ik was er meteen klaar mee. Het leven gaat niet volgens het boekje..
Met behulp van pilatus heb ik er een jaar over gedaan om zelf weer recht te worden. Met het paard heb ik nooit meer bij iemand gelest en ben ik tot de dag van vandaag oefeningen aan het doen in het bos die hem ondersteunen en op de juiste plekken rek geeft zodat hij minder moeite heeft met recht lopen. Het gaat redelijk, maar het blijft iets van dit paard en ik moet er dus op blijven letten.
Overigens vond deze instructrice ook dat je appelazijn op een probleem met het sesamligament moest doen. Daar zou hij vast beter van worden... Volgende keer als ik toevallig een gebroken poot heb zet ik hem vast en zeker in een emmer appelazijn dan is gips niet meer nodig
