knoooopje schreef:ik heb er zo een hekel aan als mensen dat doen,weet je waarom?
het lost niks op,een paard wat heet is op de sprong word er alleen maar heeter van,
Ben ik het helemaal mee eens, ik heb ook zo'n hete duvel die begint te stuiteren zodra ze een hindernis ziet en ooit heb ik ook dit soort oefeningen gedaan en dat was echt een crime.
De eerste keer werkt het maar de tweede keer begint het gestuiter zodra je je been aanlegd en het enige wat je ermee bereikt is dat je in het vervolg ook geen fatsoenlijke zijgangen meer kunt rijden.
Gelukkig ben ik er snel mee gestopt en gaan de zijgangen nog heel netjes, dat het een stuiter is heb ik maar gewoon mee leren leven.
Bij mijn paard werkt het het beste om vooral niet teveel te springen, ze springt maar zelden thuis en ik merk dat wanneer ik na 2 weken buitenrijden en dressuurmatig werk een veel rustiger paard heb als ik weer op concours kom, hoe meer ze springt des te opgefokter ze wordt. Ook longeren ipv rijden (met een touwtje zodat ze lekker met de neus over de grond schuivert) de dag voor concours werkt goed.
Maar ben het er overigens wel mee eens dat een springpaard minimaal een paar passen moet kunnen wijken zodat je, als je eens wat vreemd een wending uitkomt, altijd recht voor een hindernis kunt komen.
Ik heb zelf verder geen vragen maar wil wel een situatie voorleggen, misschien heb je nog een tipje, hoewel het wel erg lastig is om het vanaf een forum te beoordelen.
Ik heb een al wat oudere merrie, 10 jaar, die super springt met onwijs veel vermogen een een keurige techniek maar een klein hartje heeft. Zij heeft voor mij bij diverse stallen gestaan en gezien haar gedrag op stal en onder het zadel is er niet al te zachtzinnig mee omgegaan, daarnaast is ze ook nog eens zo'n gevoelig en sensibel type dus de uitkomst is te voorspellen.
Met vrijspringen kan het niet gek genoeg gaan, ze springt machtig en royaal erover, een van de eerste keren kwam ze niet uit en nam de halve hindernis mee (beetje overmoedig) maar bij de volgende sprong hoefde ze geen enkele aanmoediging en ging er weer net zo makkelijk over als voorheen.
Punt is dat er onder het zadel niets meer over is van dat lef, niet alleen met springen maar daarvoor al is ze bang voor alles. Daardoor zijn 'normale' dingen ook niet te doen zoals bv buiten uitstappen. Ik ben gewend om bij bange paarden er liever op te zitten dan ernaast te lopen omdat je dan meer te vertellen hebt maar bij deze is het net andersom, zit je erop dan gaat ze gewoon met je op de loop of aan het steigeren.
Met springen is het dus zo dat ze de ene keer foutloos een parcour van 1,30 door gaat en de andere keer al weigert voor 40cm. Maar ondanks dat ze weigert trekt ze wel erg op de hindernis aan, pas op het laatste moment besluit ze ineens erlangs te schieten, het is dus ook moeilijk om erop te anticiperen.
Heb je hier nog een tip voor, behalve heel veel lange hindernisjes/parcourtjes springen?