Ik ben ook als de dood geweest voor springen, een hele tijd lang.
Maarja, ik wilde mijn ruiterbewijs halen en dan moet ik toch echt 60 cm kunnen springen. Ik heb niet echt een ongeluk gehad dat ik bang ben geworden, maar wel op twee lespony's gereden waar ik altijd vanaf viel tijdens het springen - de pony's hielden absoluut niet van springen.
Alleen al als ik een hindernis in de bak zag staan met een 20 cm kruisje viel ik bijna op de grond van angst - en dan hoefde ik dat ding nog niet eens te springen
.
Tja, en dan? Ik heb een paar keer met een brave pony geprobeert te springen, maar vond dat nog veel enger: wist ik veel hoe het voelde als dat beest weigerde? De pony is braaf, ja, maar ik kende het beestje helemaal niet.
In ieder geval, wat bij mij heel goed hielp was twee hindernispalen en een balk op de grond ertussen neerlegen in de bak. En rijd daar maar een stuk of honderd keer overheen in de verlichte zit. Eerst in stap, dan in draf. Galop heb ik niet gedaan, ik was bang dat ze op de balk zou springen. Ik weet nu wel dat ik haar passen kan beheersen, maargoed, als je bang bent moet je zoiets niet doen.
De hindernis heb ik toen een keer op 2e gaatje kruis gezet, en dat in stap en draf gedaan, wel met een pony die ik goed kende.
Ik weet niet wat bij mij de doorslag heeft gegeven, maar op een gegeven moment wilde er een ouder iemand wel helpen tijdens het springen. Ik vond dat erg fijn, dan had ik tenminste het idee dat iemand de pony kon halen als ik op de grond lag
.
Die heeft de hindernis opgebouwd tot 4e stijl (+- 40 cm). En na die "les" durfde ik de hindernis zelf te springen, vanuit een heel rustig drafje.
Bij mijn nu eigen pony weet ik wanneer ze niet uitkomt. Gelukkig is ze een vreselijke lieverd, ze heeft nog nooit iets geweigerd. Zelfs niet als het mijn schuld was. Tot mijn grote pech (
) is Viola dus een springpony. Ze vindt het heerlijk, dus ja, dan wil ik wel eens met haar springen.
Ik durf nu veel meer, maar alleen omdat ik Viola volledig vertrouw (we zijn heel laag begonnen, heb haar een paar keer expres niet laten uitkomen om te kijken hoe dat zou gaan etc.). Ik weet dus precies hoe het voelt, kan nu zelfs zonder handen springen.
Met haar en die brave pony heb ik ook controle geoefend: ineens halthouden voor de hindernis, achteruit zetten, in draf over de balk.
Drie passen na de sprong weer halt, ga zo maar door. Gewoon om even zeker te weten dat de controle er was.
Door die superlage hindernissen en balken op de grond en het gevoel van controle en vertrouwen. En het ruiterbewijs heb ik gehaald. Met een vreemde pony over een 60 cm oxer, en ik vond het nog steeds eng
. Maar ik wist nu wel hoe het moest voelen, en dat die pony bijna wekelijks dit sprong.
En nog beter - zaterdag heb ik een onderlinge springwedstrijd
. Dat is ook tot 60 cm, maar ik heb nog nooit parcours gesprongen. En ik heb er zin in! De sprongen zijn niet te hoog voor mij, maar ook niet te laag voor de pony dat ze niet springt.
En ter voorbereiding heb ik laatst het hoogste ooit gesprongen: 13e gaatje steil (+- 90 cm) . En dat voelde heel goed
.
Dus, ter conclusie van het lange en onsamenhangende verhaal van een "lotgenoot" (
) - vertrouwen op het paard en heel laag beginnen, desnoods alleen een balk op de grond is het allerbeste
. Op een gegeven moment zal er wel een punt komen dat je denkt dat je wel wat hoger kan, zeker als je een springpaard hebt! Misschien niet gelijk een meter, nouja. Als je weer kunt en durft te springen komt dat allemaal vanzelf.
Heel veel succes, er is nog hoop!