Het blijft moeilijk om je gevoel uit te leggen. Voor mij is een paard in balans als hij met de ruiter op de rug in zowel horizontaal als verticaal evenwicht loopt. Horizontaal bedoel ik gewicht verdeeld over 4 benen, dat merk je door een gelijkmatig tempo en gelijke passen. Met verticaal bedoel ik het recht zijn, dat merk je door gelijke druk op beide teugels.

Met aanleuning bedoel ik de verbinding tussen mijn hand en het bit. Bij een jong paard ben ik al tevreden als ik als ruiter daarin wat meer het initiatief moet nemen met als doel dat het paard een (heel) lichte druk accepteert en gaat waarderen. Wanneer de verbinding elastisch aanvoelt is het voor mij aanleuning en dan hoeft het paard nog niet na te geven.

Ontspanning is voor mij als het paard geen blokkade's heeft en zich zichtbaar prettig voelt onder de ruiter. Je merkt dat dit ontbreekt op het moment dat het paard zich onttrekt aan de hulpen door over of achter de teugel te komen, rug wegdrukken etc.