Lunatic schreef:Als al die mensen die steeds maar naar die slof/bijzet/thiedemann/andere bitten grijpen, nou eerst eens gaan kijken naar de oorzaak van het vast/stijf/hard/stug zijn van zijn/haar paard. Dat lijkt mij al een goed begin, nog zonder dat ik een oordeel vel, wil ik dit voorop stellen.
Laat eens een osteopaat komen, die van mij vertelt je meteen waar de klacht vandaan komt en wat je anders moet doen in je rijden. Of een fysiotherapeut/zadelmaker/tandarts.
Tja, ik denk dat het misschien iets minder zwart/wit is dan dat jij het stelt.
Je weet dat ik Gipsy met een thiedemann rijdt, dat zijn we aan het afbouwen en nu hangt dat ding er misschien nog maar 25 % van de tijd aan.
Ik kan je precies vertellen waarom wij met zo'n ding zijn gaan rijden:
Gipsy heeft een tijd stil gestaan door een blessure (een jaar ongeveer) en daarna zat er natuurlijk geen spier meer op en ze was hartstikke scheef doordat ze zichzelf een tijdlang scheef belast heeft doordat ze pijn had, ze zat dus gewoon echt niet lekker in haar lijf. Enfin, blessure was over, wij weer opbouwen en weer rijden, proberen of we het zelf rijtechnisch op konden lossen: ging voor geen meter, buitenrijden aan een lang teugeltje als ze niks hoefde te doen ging nog wel, maar je wil natuurlijk ook dressuurmatig alles weer voor elkaar krijgen: Kop in de lucht, alleen maar hard willen, rug wegdrukken etc., geen land mee te bezeilen, dus niet langer doorgemodderd, maar hulp gezocht. Rodinde heeft haar nagekeken, accupunctuur behandeling, alles weer recht gezet etc. etc. Ook nog een nieuw zadel, oude paste niet helemaal optimaal meer, bij de tandarts geweest, speciaal beslag, alles erop en eraan.
Ok, paard weer helemaal in orde, rustig alles opbouwen en na het opbouwen van enige conditie d.m.v. buitenritten weer echt aan het werk.
Maar door de angst dat het pijn zou doen als ze normaal na zou geven en haar rug zou ontspannen (wat dus geen pijn meer deed, maar weet zo'n dier veel), was er weer geen land mee te bezeilen. Als ze zo achterlijk rond bleef stuiteren zou ze binnen de korste keren weer net zo vast zitten als eerst. Aan de longe ging ze wel lekker, liet ze lekker los, dus ze kon het echt wel, maar onder het zadel wou het gewoon niet. Zadel nog eens na laten kijken, veel les genomen, mocht allemaal niet baten. Dus uiteindelijk toch maar een thiedemann er aan gehangen om haar er toch ook in het rijden doorheen te krijgen, over dat dode punt heen waar we op bleven hangen. Nou, als een blad aan een boom veranderde ze! Ze liet zich weer fijn rijden, durfde te ontspannen (omdat ze merkte dat die 'gedwongen' houding toch niet zo onaangenaam was als zij dacht) en ging met sprongen vooruit. Ze kreeg weer spieren, plezier in het werk en was fijn te rijden.
Wij hebben dus absoluut gekeken naar de oorzaak, er was immers ook een duidelijke oorzaak voor, en we hebben er alles aan gedaan om dat probleem op te lossen, maar als het dan nog niet wil..... Misschien dat een ander het wel helemaal zelf rijtechnisch op had kunnen lossen, maar wij zijn daar niet toe in staat, is het dan zo slecht om er een hulpteugel aan te hangen nadat je alle andere mogelijkheden al geprobeerd hebt, maar gewon geen steek verder komt?
Het is zo moeilijk oordelen als je voorgeschiedenis van een paard niet kent. Ik ben ook geen voorstander van hulpteugels als het eventjes niet gaat, maar het kan toch heel nuttig zijn om het cirkeltje waarin je gevangen zit met je paard te doorbreken en verder te komen.