Nadenken over wat er onder je gebeurt en je gevoel als een leidraad gebruiken. En dan begin je pas je ruitergevoel te ontwikkelen.
Veel mensen kunnen niet uitleggen wat aanleuning, nageeflijkheid, impuls etc is, laat staan dat ze de verbanden ertussen zien. Vraag me af of ze überhaupt weten dat er een onmisbaar verband tussen al die dingen is en dat het geen op zichzelf staande woorden zijn. Zo iemand ben ik ook geweest, iedereen denk ik wel, tot je diegene tegenkomt die je dat is even haarfijn uit komt leggen. En dan begint het pas... Dan begin je te leren en kom je tot de conclusie dat het nooit valt te leren, maar dat je er maar het beste van moet proberen te maken. Theorie is niet altijd praktijk, en zelfs als onze gedachten het helemaal uitgevogeld hebben moeten we ons lichaam nog datgene laten doen wat we bedacht hebben.
En paardrijden is nog steeds niet makkelijk als je in hoofd alles op een rij zou hebben. Maar het wordt wel beter te begrijpen en ik denk dat er een stuk minder gefrustreerde ruiters rond zouden lopen.
Komt ook nog eens bij dat geduld een schone zaak is. Heb je wel een reëel doel, als je al een doel voor ogen hebt? Bij een doel hoort ook een tijdsbestek, heb je je daar niet op verkeken? Bekijk je 'resultaat' eens per week ipv per dag. Hou je over de weken een stijgende lijn? Een mindere dag, of twee, kan een schop tegen de schenen zijn, maar als je aan het eind van de week tevreden terug kan kijken maakt die ene dag toch niet uit?
We willen allemaal snel een goed resultaat. Maar de enige weg naar een goed resultaat is de juiste weg, ook al duurt die voor ons menselijk geduld misschien te lang. Bewandel je een andere weg gaan de eerste kilometers misschien snel, je komt daarna in stapvoets rijdende file. 'Less is more' op de lange duur, stapje voor stapje duurt het langst.
Geplaatst: 22-12-04 19:49 
Ben het helemaal met je eens. Ik heb een leerlinge die wat wedstrijden rijdt, op dit moment L1. Ben in de les, kort gezegd, maar met één ding bezig en dat is de ruiter laten nadenken wat ze doet, waarom ze het doet. Telkens komen we op het zelfde punt: bewust rijden. Geef ook een aantal beginnende en minder ervaren ruiters/amazones les. Ik vind het heel leuk om juist zulke ruiters de basis aan te leren. Hiervoor hoef je trouwens volgens mij geen 'gediplomeerd' instucteur/trice voor te zijn, als je maar weet waar je mee bezig bent. 
Tja zo iemand was ik ook totdat ik mijn huidige trainer tegen kwam. wekenlijks lessen en iedere keer weer met je oren klapperen en je afvragen waarom niemand dat eerder tegen je gezegd heeft. Je afvragen waarom je HEm niet eerder hebt ontmoet. Het maakt het paardrijden zoveel leuker om iedere keer te leren en wijzer te worden. 
) 
!
: "Wat ging er nou fout? Waarom doet ie dat en waarom reageert ie zo als ik het zus-en-zo probeer op te lossen?" en uiteindelijk: "Hoe zou ik het dan wèl op kunnen lossen?? Misschien dat dit-of-dat werkt...? Morgen maar proberen!......Is het al morgen!?! 
Idd 's nachts niet kunnen slapen omdat je een probleem met je paaard hebt 
voelen omdat je van frustatie bent ontploft op je paard 
en dan thuis je schamen en wel terug willen naar de stal om je paard te vertellen dat het je spijt.
. 
