Wat een gek vertrouwen heeft iedereen hier in de DA.
Het enige wat een gewone DA in zo'n 'vaag' geval met zekerheid zou kunnen nagaan is of eventueel de kniebanden al dan niet wat slapper zijn. En dat zou niets veranderen aan de adviezen die hier al gegeven zijn.
In alle andere gevallen zou hij/zij net zo goed gissen.
Ataxie kan je alleen nagaan dmv een EMG. En dat kan alleen in bepaalde klinieken. (En neen, die 'gewone testjes' zijn niet sluitend! )
Bij het vermoeden van artrose of zo, heb je ook foto's nodig.
Elke zichzelf respecterende fysio gaat ook naar bepaalde testen vragen etc...
Met andere woorden, met zoiets vaags als wat de TS hier noemt kan je het hele medische circuit wel ingaan en fortuinen gaan uitgeven aan testen. En uiteindelijk is de kans dat je er wijzer van gaat worden, nog altijd zeer klein.
En is de kans dat dit een normale zwakte is nog steeds behoorlijk groot.
En neen, ik l*l niet uit mijn nek maar spreek uit ervaring. Ik heb met mijn paard met exact dezelfde klachten indertijd wél dat hele circuit gehad, inclusief EMG etc...en er geen sikkepit wijzer uit geworden, alleen een stuk armer.
Er was zelfs een DA die meteen riep dat het paard atactisch was en nooit meer bereden mocht worden ivm mijn eigen veiligheid. (Terwijl paard niet atactisch was, zo bleek uit een latere EMG)
Ondertussen ben ik wel wat wijzer en heb ik meer ervaring met zulke dingen en ben ik van mening dat je met zulke vage klachten niet terecht kan in het conventionele medische circuit. En dat je beter even logisch nadenkt voor je geld gaat uitgeven.
Iedereen heeft de neiging om op zoek te gaan naar de mug, terwijl de olifant voor hun neus staat.
Met de tips die hier gegeven worden, ga je ook niet veel kwaad doen. Er wordt namelijk alleen basiswerk aangeraden; Overgangen, werk rechtuit... TS merkt dan vanzelf wel of er verbetering komt of het paard net slechter wordt.
En als haar geld dan nog altijd een gat in haar zak brandt, kan ze nog altijd op muggenjacht.
Mijn paard heeft er trouwens last van gehad totdat ze ruim 6 jaar was. Ze had het vanaf het inrijden op haar 3,5. Op haar 4,5 leek het wat beter te worden. Maar op 5 jaar is ze zwaar geblesseerd en geopereerd geweest en door het lange stilstaan is het toen terug gekomen. Het was pas nadien, toen ze al terug meer dan een jaar gereden werd dat het definitief weg was.
Het ging in mijn geval trouwens over een paard in de E-maat met Quarter-bloed, dus voor het oog op jonge leeftijd al wél gespierd. Maar in realiteit behoorlijk zwak dus.