Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-05-11 23:58

Geplaatst: 12-05-11 23:58

Dit komt ook mij heel erg bekend voor. Ik ben ooit in Tunesië met een rit meegeweest waar het paard er op de open vlakte vandoor ging. Dit is natuurlijk nog een stuk enger omdat ik toentertijd in een vreemd land was. Nu heb ik zelf een paard gekocht, deze deel ik met mijn zusje, en dit is ook een pittige dame. Ondanks haar leeftijd zit er nog veel kracht in. We zijn begonnen met lessen en zodra we wat van haar vroegen was het meteen mis, ze is ook nog steeds erg schrikkerig. Om de minste dingen staat ze al te steigeren. Hier heb ik in het begin heel veel moeite mee gehad. Nu is dit gelukkig al veel minder.

Nu ben ik zelf veel minder angstig hiervoor. Natuurlijk denk ik wel eens oogod wat doet ze nu. Ik heb dit voornamelijk opgelost door keer op keer te denken dat het haar niet zal lukken om de 'strijd' te winnen. Dit moet je natuurlijk zelf wel kunnen, maar hierdoor is het bij mij al een stuk beter gegaan. Misschien is het ook een tip om een paar keer te gaan rijden zonder beugels of zadel. Hierdoor leer je in heel veel situaties te blijven zitten en dit heeft ook zeker bij mij geholpen.

**Geplaatst**: 13-05-11 00:09

Geplaatst: 13-05-11 00:09

Hai!

Een heel erg herkenbaar verhaal voor mij. Er is geen paard op me gevallen, maar in een periode heb een aantal minder leuke ervaringen gehad met diverse paarden (inmiddels 2 jaar geleden), denk aan hard tegen mij aanspringen, stijgeren aan de hand en slaan met de voorbenen, over de kop over een ietwat hoge oxer en het was klaar. Ik was ineens een angstige ruiter geworden. Ik stapte ook op alle paarden, maar het was gedaan. Ik stond echt op het punt om helemaal te stoppen met paarden. Zo erg werd het.

Mijn eerste stap om toch door te gaan, was een bijzonder braaf paard te kopen. Dit was een goede beslissing. Groot deel van de angst ging weg, maar ik bleef angstig voor andere paarden. Wat jij ook aangeeft, lopen aan de hand, ik bijna aan het hyperventileren, doodsbang.

Ik ben uiteindelijk EMDR bij een psycholoog gaan doen: http://nl.wikipedia.org/wiki/Eye_moveme ... processing

En wat denk je. Na 4 sessies was het echt gedaan met de angst. Mijn gedachten van Aaaaaaaaaaaaargh, dat is eng, ik ben bang, zijn omgezet naar, IK KAN DAT. Ik loop inmiddels weer met alle paarden rond. Stuiterend of niet. Ik stap op veel paarden. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk, maar meer mensen bedanken daarvoor

Ik durf weer te springen en wanneer ik een paard rijd die lichtelijk raar begint te doen, vind ik het zelfs grappig. Niet te geloven, maar het heeft mij echt geholpen.

(Als je een beetje verzekerd bent, wordt het nog vergoed ook, bij mij in ieder geval wel)

Succes en sterkte met dit nare gevoel! Ik hoop dat je iets aan mijn berichtje hebt...

**Geplaatst**: 13-05-11 02:05

Re: Angstige ruiter

Geplaatst: 13-05-11 02:05

goed nadenken waarom je angstig bent. het is een heel lastig probleem, maar alleen jij kan dit verhelpen.

**Geplaatst**: 13-05-11 16:23

Geplaatst: 13-05-11 16:23

ik herken me zelf soms ook in een angstige ruiter.

vroeger echter nooit, met mn crospony kon ik alles aan wat ik wou.
is noem haar wel crospony maar we hebben nooit aan wedstrijden meegedaan behalve ringsteken.

in oktober heb ik mijn paar spikkel 4 jaar.
toen ik haar had gekocht wist ik dat ze niet echt goed beleerd was maar ze was 5.5 dus het was allemaal mogelijk om het haar nog te leren.

de eerste 1.5 jaar ben ik er 6 keer afgevallen. 1 keer puur ongelukje we reden door de zee in januari omdat ze mok had en er kwam een golfje die precies onder haar brak. met gevolg dat we bijna 3 km naar huis moesten terwijl ik ijskoud en nat op haar zat en met rasechte o-benen van mn paard afkwam thuis.

maar de andere 5 keren had ik het idee dat ze me eraf wou hebben, 1 keertje met een salto terwijl ik les kreeg ik vloog goed door de lucht.
1 keer terwijl ik zeer eigenwijs dacht dat ik in mijn eentje op buitenrit met haar kon en toen zijn we linksomachterover gevallen.

en nog wat domme valpartijtjes.
na die keer dat ik de salto heb mogen doen van haar was ik op het punt om haar te verkopen. maar doordat ik paardenhouderij deed en mijn paard mee mocht nemen naar stage is ze 2 weken mee geweest en nadat mn stagebieder er 2 keer op heeft gereden kon ik zelf weer rijden! dat was vreemd en zoooooo fijn.
heb toen op de laatste dag nog een klein kruisje met haar gesprongen wat uiteindelijk ook weer fout ging maar door mijn eigenschuld. ik vergat been de geven, dus toen lag ik op de hindernis. maar heb toen nog 2 keer gesprongen en toen was ze braaf.

ik ben een groot gedeelte van mijn angst kwijt geraakt doordat mijn zusje en ik een keer een buitenrit maakte en ze toen wou wegsprinten maar ik was haar voor en stuurde haar weg.

tijdens die buitenrit die echt heerlijk verliep kwamen er ineens 2 töltende ijslanders aan en die vriendelijke ruiters hadden ook een loslopende hond mee.
ten eerste schrok ze van de vreemde gang van ijslanders en ten 2de loslopende honden kan ze niet tegen als ik boven op haar zit.(tevens kleine kinderen vind ze eng als ik boven op der zit).
maar goed. ik voelde al een vreemde beweging en de pony van mijn zusje wou ook al niet verder, terwijl de pony van mijn zusje normaal zo goed als niks eng vind behalve trekkers.
we waren op een smal stukje tussen hele leuke hekken in met schapengaas en prikkeldraad.
ik voelde dat ze eigenlijk wou omdraaien dus ik zet volop de draai tegelijk met haar in, stuur haar een landje in wat toevallig openstond en ben er toen afgestapt en tegen de töltende ijslanders gezegd dat het netjes is om paarden in stap te passeren.

toen ze voorbij waren ben ik opgestapt en we zijn gewoon in het drafje dat we waren verder gegaan.
maar het moment dat we beiden dachten we gaan draaien naar een veiligere plek het moment dat ze samen met mij een veilig plekje wou op zoeken. dat heeft heel veel angst bij mij weggehaald. tuurlijk er is nog wel wat maar dat is niet meer dan gezond. een beetje angst!

**Geplaatst**: 13-05-11 16:27

Geplaatst: 13-05-11 16:27

Zoek een goede lesgever en praat er met hem/haar over. Bij mij heeft dat echt geholpen om minder snel het gevoel te hebben dat ik de controle verlies.

**Geplaatst**: 13-05-11 17:11

Geplaatst: 13-05-11 17:11

Hallo,

Dit heb ik precies hetzelfde. Ik rijd al zo'n 16 jaar paard en ik stapte werkelijk overal op.
Nu ben ik een aantal maanden geleden op zoek gegaan naar een nieuw paard, ik kwam uit bij een Olivi (en ja deze afstamming zegt al genoeg), super lieve merrie en erg rustig karakter. Ik ben zelf 5 keer teruggegaan om bij de eigenaressen te gaan rijden, zodat ik zeker wist dat ik een klik met het paard had. Eindelijk had ik haar gekocht en kwam ze bij mij thuis. Vanaf dat moment veranderde alles. Het was een monster eerste klasse, continu dreigde ze d.m.v. steigeren voor mijn neus en me de stal uit trappen. Omdat ik zelf erg rustig ben, dacht ik dat wordt wel beter, ze moet even wennen. Met deze gedachte heb ik haar gezadeld en ben ik erop gaan zitten, dit had ik nooit moeten doen! Na 10 minuten begon ze een spelletje met me te spelen en galoppeerde ze steeds onder me uit, ik was het zat en dacht nou tante dan galoppeer jij maar eens door, dus ik gaf haar een tik. Vanaf dat moment was ik verloren, mijn cap vloog eerst van mijn hoofd en daarna was het onmogelijk voor mij om te blijven zitten. Ik viel zo hard, dat ik in het ziekenhuis op de eerste hulp belandde. Ik had mijn rug en stuitje zwaar gekneusd.

Vanaf dat moment was ik zo onzeker en bang. Ik heb wel 25 paarden bekeken, maar ik vond nergens mijn zelfvertrouwen en ik durfde vaak zelfs niet eens op te stappen. Wat ik toen gedaan heb, is eerst mijn zelfvertrouwen terug proberen te winnen. Ik ben op paarden en zelf pony's gaan rijden, waar ik al eerder op had gereden en waarvan ik wist dat ze super braaf waren. Zo kreeg ik langzaam mijn gevoel voor paardrijden weer terug. Toen ben ik op nieuwe paarden van vriendinnen gaan rijden, wel ook paarden waarvan ik wist dat ze niets deden.

Inmiddels was mijn zelfvertrouwen weer een stukje terug en ben ik weer verder gaan zoeken naar een eigen paardje, na lang zoeken heb ik eindelijk een paardje gevonden waarvan ik meteen zeker was van de klik en van haar goede karakter. Nu rijd ik weer lekker in het rond. Soms nog wel onzeker en bang, maar dan denk ik maar ach durf ik het nu niet, dan komt het de volgende keer wel.

Succes ermee!

**Geplaatst**: 13-05-11 17:36

Re: Angstige ruiter

Geplaatst: 13-05-11 17:36

Ik was dus zo ver dat ik mijn fjord bijna op marktplaats had staan!
Sinds vanmiddag heb ik een nieuwe stal waar ik de begeleiding ga krijgen die ik nu zo hard nodig heb. Daar kwamen zij er al snel achter dat het niet aan mijn paard ligt, maar dat het mega-dik tussen mijn oren zit en daar gaan zij eerst aan werken.
Helemaal blij en ik hoop op een goede afloop.

**Geplaatst**: 13-05-11 18:46

Geplaatst: 13-05-11 18:46

Ik heb dit probleem ook een tijdje gehad maar ben d'r door een bepaalde manier vanzelf afgekomen.
Bij mij heeft het geholpen om eerst op wat rustigere brave oudere paarden te gaan rijden.
Daardoor bouwde ik zelfvertrouwe ( wat je overigens echt nodig hebt bij paardrijden) op.
Daarna ben ik langzaam dus niet in één keer op wat moeilijkere drukkere paarden gaan rijden.
Zo heb ik het opgebouwd. Ook als ik merkte dat ik op het paard toch weer bang werd heb ik in mijn hoofd gehouden ik ben een wereldvrouw ik kan het ana ik laat me niet zomaar van m'n paard afjagen het is te mooi om af te stappen.

Ik hoop dat je er wat aan hebt bij mij heeft het echt werkelijk gewerkt groetjes!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-11 18:49

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-11 18:49

Dat is fijn astridelise! Het komt vast goed

SylvieG dat klinkt heftig! Dit nieuwe paardje gaat het vast wel goed doen!

**Geplaatst**: 13-05-11 18:57

Re: Angstige ruiter

Geplaatst: 13-05-11 18:57

Ik herken me hier helemaal in hoor.
Voordat ik aan mijn jonge ruin begon durfde ik ook haast op alles te stappen, als ze eens kuren hadden moest ik er enkel mee lachen en durfde ik het aan te pakken.
Tot dat mijn ruin in zijn puberperiode kwam en het haast elke keer rodeo was onder het zadel heb ik mijn schrik echt wel gepakt.
Ruin is ondertussen verkocht (niet alleen om die reden hoor

)

Door die verkoop rijd ik momenteel dus manegepaarden tot dat ik terug een nieuw paard heb gevonden.
En zelfs op het braafste manegepaard, waar kleine kinderen mee leren rijden, schijtte ik 'm al als een ander paard wat kuren kreeg

(mijn jonge ruin ging altijd 'mee spelen' als een ander paard in de piste eens gek deed)
Ik heb ook gewoon die angst om de controle te verliezen, ik durf een paard op zijn plek te zetten, maar als het op wegschieten,bokken en steigeren aan komt durf ik echt niet meer en krijg ik het echt benauwd.

Daarom zoek ik mij nu ook bewust naar een (bomproof), braaf paard waar ik mijn vertrouwen weer mee op kan bouwen

Ik wil later verder in de paarden, dus ga het toch ooit eens moeten leren om mijn angsten opzij te zetten

(heb vooral ook die angst om iets te breken)

**Geplaatst**: 13-05-11 19:26

Geplaatst: 13-05-11 19:26

Wat zijn er een hoop mensen die dit ook hebben gehad!
Ik ook namelijk! De merrie waar ik op reed, was hoog drachtig, nouja.. Hoog drachtig, ze moest nog een week of 5, dus ze liep nog maar 1 uurtje per dag. Zelf had ze echter zoiets van, ja dag! Ik heb er geen zin meer in, en toen is ze tijdens het draven voorover op haar knieen gegaan en vervolgens gaan liggen. Ik viel boven op haar hals, en dacht dat ze dood was! Maar ze stond gelukkig weer op. Ik heb hier eigenlijk geen angsten van gehad, maar wel met het springen. Ik wou een sprong van 80 cm nemen, maar dat had ik nog nooit gedaan. De merrie sprong alles, maar ze ging voor mijn idee te hard. Dus ik wou haar erlangs sturen maar was dus te laat, en hup, ik nam de sprong en m'n paard stond aan de andere kant. Het punt is, dat ik altijd heb geleert mijn teugels vast te houden, dus die heb ik tijdens mijn val overhaar hoofd getrokken..? Ik lag aan de adnere kant en trok dus in haar mond, waardoor ze toch, vanuit stilstand, de sprong nam. Ik was nog nooit zo bang als toen! Het is namelijk heel eng om eerst 2 voorbenen náást je hoofd te zien landen, en vervolgens de achterbenen erachter aan. Sinds dien durfde ik niet meer te springen.

Ik ben over deze angst heen gekomen, doordat ik een verzorgpaard had, die ik op een gegeven moment blindelings vertrouwde. Ik vertrouwde haar zo goed, dat ik zonder zadel met haar kon springen. (lage sprongetjes, vna onder de 50 cm) Een vriendin van mij wou toen hoger gaan springen, en zette de hindernis op 80. Ik twijfelde, omdat ik op een kleine haflinger reed van 140. (wel een top springpaardje eigenlijk) Mijn vriendin vertelde me dat ze het wel kon, en dus deed ik het. En wat voelde ik me goed! Ik had gewoon weer zonder hangst een sprong van 80 cm genomen!! Nu spring ik alles met elk paard, en het maakt niet uit of het nou 80 cm is, of 50 cm.

Ik denk dat (in dit geval) jullie, eerst op een paard moeten gaan rijden dat jullie voor de volle 100% vertrouwen. Dan heb je namelijk eerst vertrouwen in 1 paard, en krijg je het vertrouwen in je eigen rijkunst terug. Want je moet eerst je paard kunnen vertrouwen. Ga eerst lekker op een paard rijden waar je relaxt op kan zitten, en als dit weer heel goed gaat kan je het weer gaan 'opbouwen' en op andere paarden gaan rijden.

TS ik lees dat je een nieuw verzorg paard hebt? Erg leuk! Maar als dit beestje een jaar heeft stil gestaan, en je het aan de hand al niet vertrouwt... Ga je er dan gewoon op rijden als het dalijk zover is, dat je er weer op kan? Vertrouwen is wel de basis, want als jij je paard kan vertrouwen, kan je paard jou ook vertrouwen. Als jou paard merkt dat je gespannen, angstig of wat dan ook bent, gaat je paard dit van je overnemen, en word het alleen maar moeilijker. Als jij namelijk angstig bent, word je paard dit ook. Het voelt de spanning en denkt van, Oh waar moet ik bang voor zijn? Ik zou zeggen, probeer eerst een band met dit paardje te krijgen. Begin eerst lekker met poetsen en verzorgen. Gooi haar los in de bak, en laat zo zien dat je niet bang bent. Als ze lekker heeft uitgeraasd in de bak, kan je zelf miss de bak in gaan. Neem een snoepje voor haar mee, en wacht tot ze naar je toe komt. Dan kan je haar belonen met het snoepje, en zo schep je een band. Als het paard zo vertrouwd aanvoelt, kan je miss weer lekker met haar wandelen aan de hand. En dan lekker met haar gaan grazen. Maak het leuk zodat je een band krijgt met haar!
Ik weet zeker dat het dan helemaal goed komt! +:)+

**Geplaatst**: 13-05-11 19:31

Re: Angstige ruiter

Geplaatst: 13-05-11 19:31

Ik heb hier ook wel een beetje last van

,
ik ben onwijs hard van mn verzorgpaard afgevallen omdat hij er vandoor ging en ik er af kletterde omdat hij wat rare sprongen maakte ,
Sinds dien ben ik wat onzekerder op een paard omdat ik bang ben dat ze der weer vandoorschieten en ik de controle kwijt raak .
Wel heb ik dat als ik het paard eenmaal goed vertrouw ik daar geen last meer van heb ,
Ik ging toen met muziek in mn oren rijden & met bach resue remedy daar word je wat rustiger van .
Dat helpt mij iedergeval altijd wel , en dingen die ik niet durf doe ik meestal wel gewoon dan merk ik meestal dat het best wel meevalt allemaal

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-11 19:52

Re: Angstige ruiter

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-11 19:52

Loveuggs: Ik heb inderdaad een nieuw verzorgpaard. Ben absoluut niet van plan om er zomaar op te stappen! Ben nu al steeds lekker met haar aan het poetsen en longeren.. en na het longeren aan de hand door het weiland lopen en wat oefeningetjes doen.. stilstaan wanneer ik dat aangeef etc

Ik wil sowieso ook les gaan nemen met dit paard zodat er, zeker in het begin, iemand bij is die op me in kan praten en die me kan helpen

Ik ben er ook van overtuigd dat het goedkomt! Maar ik moet wel echt een stuk angst gaan overwinnen

**Geplaatst**: 13-05-11 22:16

Re: Angstige ruiter

Geplaatst: 13-05-11 22:16

Ik heb dat ook gehad.
Vorig jaar, is mijn paard op hol geslagen in de bossen.
Hij ging zo hard dat ik er zowat stil op zat.
Ik dacht echt dat mijn laatste uur geslagen had.......
We zaten op een lang pad toen het gebeurde en het had veel geregend.
Op een gegeven moment kwamen we op een splitsing en moest ik kiezen ( voor zover dat ging ) links of rechts, ben toen rechts het pad in gegaan en de vaart ging er wat uit, ik dacht nu komt hij terug.......
Totdat hij weer ging..... keihard!
Er kwamen plassen in zicht en daar houdt hij niet van dus wat doet hij hij begint alle plassen te springen.......
Ik ben 5 a 6 sprongen blijven zitten en daarna ging het gewoon niet meer ben eraf gevallen maar heb hem aan de teugels vastgehouden zodat hij hopelijk zou stoppen, hij is nog een heel stuk door gegaan maar na nog een diepe plas waar hij me doorheen trok kreeg ik hem uiteindelijk terug terwijl ik er nog onder hing.
Niet verstandig natuurlijk maar had hem gelukkig 200 meter voor de weg terug...... wil niet weten wat er anders had kunnen gebeuren.
Ik ben daar zo vreselijk van geschrokken, had zoiets nog maar weinig meegemaakt.
Ik denk dat het wel minimaal een half jaar heeft geduurd voordat ik eindelijk weer een beetje het vertrouwen terug kreeg in hem terwijl hij eigenlijk het braafste paard is die je kunt hebben. ( Hij doet nooit stijgeren of bokken )
Ik heb er zelfs in de bak zoveel angst voor gekregen dat ik op een gegeven moment niet meer durfde te galopperen in de bak.
Gelukkig is dat bijna allemaal weer goed alleen heb ik buiten nog niet dat goede gevoel wat ik eerst had vooral met galopperen maar ik hoop dat dat ook over een tijdje weer helemaal normaal is.......

**Geplaatst**: 13-05-11 23:15

Geplaatst: 13-05-11 23:15

Die van mij was buiten ook echt niet braaf, aangezien ik haar niet echt door durfde te pakken en de situatie niet veilig meer was ben ik gestopt met buiten rijden, zag het wel beetje als falen...

**Geplaatst**: 13-05-11 23:18

Geplaatst: 13-05-11 23:18

Vind dit topic heel fijn om te lezen. Ik was/ben ook zo'n angsthaas. Rij nu 3 jaar waarvan 2 met een eigen paard. Braaf beestje van 12 jaar oud. Ik lees hele heftige verhalen zoals die van jou Mickeyenvici. Ik ben één keer gevallen en geeneens hard of heftig. Ze schrok tijdens een les bij het aanspringen in galop en ging er vandoor. Ik bleef drie rondjes zitten en had haar bijna terug toen ze een zijsprongetje maakte en ik er alsnog afgleed. En vanaf dat moment zat het écht tussen mijn oren. Galop = vallen. Ik durfde niet meer te galopperen. Door veel les te nemen van hele geduldige instructeurs is het langzaam over gegaan. Maar nog steeds galoppeer ik niet graag. Ben altijd bedacht dat ze er vandoor kan gaan. Ik rij ook nooit helemaal onbevangen. Ik ben ook zo iemand die als het fris of winderig is haar paard longeert voor ik er op ga. En dat terwijl iedereen vind dat ik een super mak beestje heb.

En toch vind ik het leuk

Met aan de hand stappen etc heb ik overigens geen angst.

**Geplaatst**: 13-05-11 23:46

Geplaatst: 13-05-11 23:46

Ik herken het verhaal van TS ook... Erg lastig!
Ik heb het vooral bij paarden die ik niet goed ken of wanneer er heel veel mensen staan te kijken... Dat vind ik echt verschrikkelijk! Wordt dan onzeker, ga denken dat zij het allemaal beter weten, wat niet zo hoeft te zijn. Ben ook wel eens flink hard gevallen, dat ik echt zat te shaken (ben wel aardig nuchter, dus dat heb ik niet snel). Zo moeilijk om daarna er toch weer op te gaan..!!
Geleerd dat ik dus niet meer zomaar op een paard ga zitten, maar goed ga werken aan een vertrouwensband! Voor beiden beter ;-)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-05-11 08:10

Re: Angstige ruiter

Geplaatst door de TopicStarter : 14-05-11 08:10

het doet mij ook goed om te lezen dat er meer mensen met dit probleem zijn! Ik heb soms ook best wel eens het gevoel dat ik faal ofzo, dan denk ik, hallo ik rij al bijna 12 jaar en zelfs voor een braaf paard ben ik bang. zit echt allemaal tussen mijn oren. en als ik ernaast sta kan ik het wel relativeren, maar als ik er dan opzit, is het weer mis :p

ga vanmiddag weer naar paard, heel goed op mijn ademhaling letten, ben benieuwd!

**Geplaatst**: 14-05-11 08:16

Geplaatst: 14-05-11 08:16

SuperLiesje schreef:
het doet mij ook goed om te lezen dat er meer mensen met dit probleem zijn! Ik heb soms ook best wel eens het gevoel dat ik faal ofzo, dan denk ik, hallo ik rij al bijna 12 jaar en zelfs voor een braaf paard ben ik bang. zit echt allemaal tussen mijn oren. en als ik ernaast sta kan ik het wel relativeren, maar als ik er dan opzit, is het weer mis :p

ga vanmiddag weer naar paard, heel goed op mijn ademhaling letten, ben benieuwd!

Idd, ik voel me dan zo stom! Je weet wat je moet doen en hoe je het moet doen, maar dan zijn die akelige ervaringen toch genoeg om je hele kunnen (tenminste, wat je denkt dat je kan/niet kan) en zelfvertrouwen door elkaar te schoppen.... Hè :-(

**Geplaatst**: 14-05-11 08:21

Geplaatst: 14-05-11 08:21

ladyratina schreef:
Vind dit topic heel fijn om te lezen. Ik was/ben ook zo'n angsthaas. Rij nu 3 jaar waarvan 2 met een eigen paard. Braaf beestje van 12 jaar oud. Ik lees hele heftige verhalen zoals die van jou Mickeyenvici. Ik ben één keer gevallen en geeneens hard of heftig. Ze schrok tijdens een les bij het aanspringen in galop en ging er vandoor. Ik bleef drie rondjes zitten en had haar bijna terug toen ze een zijsprongetje maakte en ik er alsnog afgleed. En vanaf dat moment zat het écht tussen mijn oren. Galop = vallen. Ik durfde niet meer te galopperen. Door veel les te nemen van hele geduldige instructeurs is het langzaam over gegaan. Maar nog steeds galoppeer ik niet graag. Ben altijd bedacht dat ze er vandoor kan gaan. Ik rij ook nooit helemaal onbevangen. Ik ben ook zo iemand die als het fris of winderig is haar paard longeert voor ik er op ga. En dat terwijl iedereen vind dat ik een super mak beestje heb.
En toch vind ik het leuk
Met aan de hand stappen etc heb ik overigens geen angst.

Het is gewoon je eigen gevoel en dan kan iemand anders wel zeggen dat hij braaf is maar als dat je eigen gevoel niet is en misschien is dat ook wel zo maar je hebt gewoon een nare ervaring gehad en je moet daar zelf ook weer overeen komen maar doet dat op je eigen tempo en laat niemand zeggen wat je moet doen.
Ik heb er ook lang over gedaan, ik durfde ook bijna niet meer te galopperen!
Heb er een keertje huilend op gezeten omdat ik ook het gevoel had dat ik de controle niet over hem had en dat ik hem niet terug kreeg in de bak.
Dat is zo klote je wilt wel maar kunt.
Het komt wel goed geef het wat tijd!

**Geplaatst**: 14-05-11 08:27

Geplaatst: 14-05-11 08:27

Liesje, ik denk dat je al goed bezig bent zo. Je weet waar je probleem vandaan komt en je hebt voor jezelf wel besloten dat je toch met paarden bezig wil zijn maar je forceert het niet. Ik denk dat het belangrijk is dat je voorlopig inderdaad niet in je eentje bezig bent. De eigenaar wil je begeleiden, dat is heel fijn Het helpt vaak al dat je weet iemand bij je is, zeker als die goed met het paard kan omgaan. Rustig beginnen met eerst aan de hand het paard leren kennen, even longeren en dan met eenlijintje eraan rustig beginnen met rijden. Er hoeft immers niets, je mag het in je eigen tempo doen.
En een instructeur zoeken waar je vertrouwen in hebt is ook belangrijk. Bespreek je probleem en overleg hoe je het gaat opbouwen. Het is fijn als je weet dat je in de les niets hoeft te doen waar je (nog) niet prettig bij voelt, dat je dat ook kan aangeven.

Je ontkent het probleem niet maar je werkt er gericht aan. Ik denk dat het tijd nodig heeft maar dat het zo wel goed komt.

Veel succes (en natuurlijk ook voor alle anderen die tegen dit probleem aanlopen!).

**Geplaatst**: 14-05-11 08:37

Geplaatst: 14-05-11 08:37

Ik herken mezelf ontzettend in wat jullie zeggen!
Ik ben ook een schijterd eerste klas. Eigenlijk heb ik dit altijd al gehad, maar toch vind ik paardrijden zo ontzettend leuk dat ik er zeker niet mee zal stoppen.

Het enige dat voor mij helpt is alleen maar op hele brave paarden stappen. Ik heb een eigen paard dat best wat pit heeft en ook een bangerd is, en ook nog eens 1.72m hoog is terwijl ik zelf heel klein ben, maar ik rijd hem al 11 jaar en in die 11 jaar heeft hij nog nooit gebokt en gesteigerd en is hij er nog nooit vandoor gegaan. Ik vertrouw hem dan ook echt en op zijn rug ben ik eigenlijk nooit bang.

Ik heb voor mezelf geaccepteerd dat ik gewoon een bangerd ben en dat ik de paarden daar op uit moet kiezen. Dat is wel ontzettend lastig. Ik ben nu op zoek naar een 2e paard en merk dat het heel moeilijk is om nog zo'n hele brave te vinden die toch genoeg pit heeft om in de dressuur mee te komen met andere sportpaarden. Ik wil ook altijd dat ze eerst voorgereden worden zodat ik zie dat ze braaf zijn. Ik durf er echt niet zomaar op. En idd, als ze dan maar ergens naar loeren ga ik me al schrap zetten met het idee "hij kan er zo vandoor gaan".

Het is helaas niet anders. Maar toch lees ik hier graag mee, wie weet kom ik nog wat tips tegen :-)

Want liefst zou ik van die angst afkomen zodat ik op wat meer paarden kan stappen.

**Geplaatst**: 14-05-11 09:35

Geplaatst: 14-05-11 09:35

Horseware schreef:
Het is helaas niet anders. Maar toch lees ik hier graag mee, wie weet kom ik nog wat tips tegen Want liefst zou ik van die angst afkomen zodat ik op wat meer paarden kan stappen.

Ik heb van mezelf min of meer geaccepteerd dat ik af en toe een bange schijterd ben. Als ik een keer dat galopje niet durf, nou dan doe ik het niet.

Wat Martie zegt, ben ik het ook helemaal mee eens. Een goede instructeur waar je vertrouwen in hebt, is heel belangrijk. Want soms heb je ook net een extra duwtje nodig om over een grens heen te komen waarna je merkt, hee ik kan/durf het toch ~~}>

**Geplaatst**: 14-05-11 09:46

Geplaatst: 14-05-11 09:46

Zal ik me ook maar melden dan? Ik ben zowieso een angsthaas, en als ik gespannen word zet ik alles vast, en komt er ook gewoon niets meer door van wat mensen om me heen zeggen. Rete iritant, omdat ik het weet van mezelf, en weet dat het onzin is, maarja...

Ik heb sinds een paar maand een nieuw verzorgpaard, die veel sneller en gevoeliger op emoties is dan mijn voorgaande verzorgpaarden. Ik heb dan ook echt angst gehad op Kashmier. Ben zelfs een keer afgestapt na 3 rondjes stappen, omdat het echt niet ging.

Het gaat nu al VEEL beter! De truck voor mij is: laat je niet pushen door andere mensen. Houd je eigen tempo aan. Ga terug naar iets waar je wél ontspannen bij bent, desnoods is dat stappen op een paard terwijl iemand anders het paard vast heeft. En motiveer jezelf wel om steeds een stapje verder te gaan, maar hou die stapjes zo klein dat je jezelf nog kan ontspannen als je weer een stapje terug doet. Wees ook niet bang om een stapje terug te doen! Dat is geen falen ofzo, dat is zelfkennis, en het herkennen en erkennen van een probleem en er iets aan doen!

Door jou eigen tempo aan te houden, en puur aan je eigen ontspanning te werken, kun je langzaam vooruit gaan. En wil daarbij niet teveel! Zeg niet van te voren tegen jezelf van "ik ga vandaag draven" maar zeg "als ik weer zo ontspannen ben als vorige keer, kan ik misschien wel aandraven" Dan wacht je eerst op die ontspanning, en heb je veel minder de druk van "ik moet aandraven". Als je dan niet ontspannen genoeg bent, niet erg, dan houd je het bij stap.

De stapjes die je moet nemen zijn denk ik voor iedereen verschillend. De een moet aan de hand gaan rijden, de ander naar buiten omdat ze daar beter ontspannen en weer een ander moet misschien gewoon hardcore gaan dressuren zodat zn zit beter word en ze meer het idee hebben om controle over het paard te hebben.

Ik ben zelf heel bewust dit rillere paard gaan rijden, omdat ik gewoon wil leren te ontspannen op paarden die wat fanatieker zijn. Het is voor mij een uitdaging. Een frustrerende af en toe, maar wel een uitdaging. En als het dan lukt.... Dan geeft dat echt een geweldig gevoel!

Zo heb ik gisteren gedraaft zonder door te hebben dat iemand anders aan het galloperen was. Vorige week had ik meteen door als iemand gallopeerde en bleef dan in stap, aan de andere kant van de bak, want oeeehhh, straks gaat mijn paard mee galloperen! En gisteren had ik het gewoon nieteens door! Klinkt voor veel mensen belagelijk om daar blij mee te zijn, maar voor mij is het echt een mijlpaal

**Geplaatst**: 14-05-11 09:48

Geplaatst: 14-05-11 09:48

Een braaf paard zoeken en kilometers maken, heeft bij mij geholpen (hoewel ik alleen op dat ene brave paard stap en niet op andere paarden

) Mijn paard geeft angstige ruiters vertrouwen, echt een gouden paardje dus.