Geplaatst: 21-01-11 21:56 bumper schreef:Ik zoek mijn ballans terug -als ik er dan nog niet aflig- en ga diep zitten en probeer hem terug te rijden, anders probeer ik hem om te trekken, anders word het gevaarlijk.
Als je zo'n onstevige zit hebt zou ik als ik jou was ten eerste een paar zitlessen gaan boeken.
Toen ik mijn paard net had deed hij precies hetzelfde als jouwe: kop omlaag, bit beet, vroemmmm. Hij had een gigantische onderhals (die had hij al toen ik hem kocht) en had een paar jaar op zijn voorbenen en mond rondgelopen. Overigens is het ook een type dat plotseling stilstaat als er wat engs is, en dan absoluut niet verder wil, hoe je ook drijft. Wanneer de druk te groot wordt bij zulke paarden krijgen ze een soort waas voor hun ogen en het enige dat ze nog doen is wegrennen of, zoals je jouwe, steigeren. Hoe meer je drijft, hoe harder ze de verkeerde kant op rennen.
Je hebt dus eigenlijk twee problemen op buitenrit. Misschien heb je er wat aan als ik je uitleg hoe ik precies die twee zelfde problemen met mijn paard heb opgelost.
Allereerst het wegrennen met het hoofd omlaag. Ben erachter gekomen dat hij vlak voordat hij het bit beetgreep mestte. Dus toen ik daar eenmaal achter was was het opletten geblazen zodra hij het op een kakken zette, hij mocht absoluut niet stilstaan tijdens het mesten want zodra hij klaar was draaide hij dan gauw om en rende terug naar stal
Van alle kanten kreeg ik te horen dat het zo'n vreselijk ongemanierd paard was en dat ik hem aan moest pakken. In werkelijkheid is het een heel onzeker paard, hij vond het helemaal niks dat hij in z'n eentje naar buiten moest. Maar dat moest hij van mij toch leren. Daarnaast bleek hij vreselijke spierpijn te hebben. Fysio erbij en daar is hij erg van opgeknapt
Maar toen zat ik wel nog steeds met een paard met als ingesleten patroon dat hij zijn bit beetgrijpt en blokkeert in de hals. Erg vervelend en ook eigenlijk levensgevaarlijk. Dus wat ben ik gaan doen: hem aan het werk zetten. Op buitenrit rijd ik constant tempowisselingen en overgangetjes, rijd ik wat (semi)zijgangetjs en zorg ik ervoor dat mijn hand niet dood wordt. Het is helemaal niet zo best om steeds hetzelfde contact met de mond te hebben, je moet steeds even checken of hij nog wel op eigen benen loopt door de teugels wat losser te laten (paar seconden je handen naar voren) Als hij dan hetzelfde blijft lopen doe je het goed, en kun je de teugels weer op maat nemen. En iedere keer als mijn paard naar voren dook en begon te rennen liet ik de teugels helemaal lang worden en gaf ik been. En dan moest hij dus blijven galopperen totdat IK vond dat hij weer mocht draven of stappen. Vooral in de overgangen van draf/tölt naar galop had hij er een handje van: zodra ik been gaf galoppeerde hij aan maar dook ook naar beneden. Teugels loslaten zodat hij nergens op kan leunen
En zo werd het steeds minder want verdomd, ik reageerde niet meer zoals hij had verwacht 
Ik ben toen ook aan de balans gaan werken, en hij kon steeds beter in balans galopperen en begon op een gegeven moment zelfs netjes na te geven, naar zijn eigen verbijstering en voor het eerst sinds jaren 
Je hebt gewoon een heel slim en gevoelig paard. Geef hem wat te doen... het is geen paard om op te gaan zitten en dan de omgeving te gaan zitten bekijken, het is een paard dat je actief bezig moet houden. Wanneer hij zich verveelt bedenkt hij zelf wat om te doen en dat is natuurlijk nooit de bedoeling.
Dan het steigeren/wegrennen bij het ergens niet langs willen: bij mijn paard was het zo dat hij vreselijk onzeker was. Is hij nog steeds. Maar het gaat echt steeds beter. Het enige dat - bij ons - helpt is afstijgen. Vooral in het begin zuchtte hij dan heel diep als ik naast hem stond en hij mij kon zien: "gelukkig, daar ben je!" En als ik dan voor hem uit loop is het nog steeds wel eng maar hij loopt dan wel mee, briest even flink en dan kan ik er meestal vrij gauw weer op. Ik was een keer relaxed met 'm aan het draven
Ineens staat hij vanuit draf stokstijf stil en ik klapte op de voorboom van mijn zadel 
Wat bleek? Even verderop had hij een groepje levensgevaarlijke, paardverslindende.... ezels 
gespot en nooooo way dat hij daar langs zou gaan. Ik steeds drijven, paard steeds harder wegrennen en compleet flippen. Uiteindelijk ben ik afgestegen en, biddend dat de ezels maar niet zouden gaan balken, ben ik langs dat weitje gelopen. Mijn paard stuiterde met mij mee: "ENGENGENGGGGG!!!!" Maarrrrrrr hij liep wel mee! En iedere keer als er wat was stapte ik af, wel wat omslachtig in het begin maar zijn vertrouwen in mij (dat ik er ben als er wat engs is) in in zichzelf (hij kan het!) groeiden en nu gaat het steeds beter. Alleen bij het rooster bij de spoorwegovergang moet ik hem nog een beetje helpen (spoor gaat voor de rest prima) maar ook dat gaat steeds beter In het begin moest ik soms wel 15 keer per buitenrit afstappen. Nu kan ik eigenlijk steeds blijven zitten, zolang we maar geen ezels of dat rooster tegenkomen. En dat is heel gaaf. We zijn een team geworden, ik weet dat mijn paard het kan, en mij niet in de maling neemt, en hij weet dat ik weet dat hij het kan, en dat ik er ben als hij het toch te griezelig vindt. Vaak kijkt hij dan ook naar links ("kom d'r es af, je moet me helpen"), ik stijg namelijk altijd links af. Als hij naar rechts kijkt is er stront aan de knikker, aangezien hij 'm altijd naar rechts peert wanneer hij het niet meer trekt. Dat soort dingetjes merk je vanzelf aan je paard op een gegeven moment, als je er tenminste maar op wil letten.Mensen hebben zo de neiging om een paard te willen controleren en dwingen... maar je paard doet heus niet voor de lol zo. Hij krijgt denk ik te weinig aanwijzingen van jou, en maakt zich écht zorgen als hij ineens stilstaat.
Veel succes!
