Bokt.nl

Citaat:

dat als ik heel snel je paard onder je wegtrek jij op je voeten land. op het moment dat je niet in balans zit of staat [geld ook voor verlichte zit] land je op je oeps of op je snuit

justkid schreef:

Even off topic
Waarom moeten die tenen altijd naar binnen bij dressuurruiters,
Het klinkt me altijd zo krampachtig in de oren.
Als je gewoon zit zoals het hoort met zachte billen, benen lang etc,
dat is toch veel belangrijker dan die tenen die naar binnen moeten?
Ik heb mijn tenen eerder naar buiten, heb behoorlijke westernsporen en raak mijn paard echt niet, behalve als ik dat nodig vindt

Yamcha schreef:

Goed, we hebben inmiddels heel wat spanning opgebouwd in onze bovenbenen en kuiten, en dus ook in bekken, heupen en rug.
En toen kregen we nieuwe instructie, die vond dat we niet moesten klemmen (en póef, merrie blies eens lekker uit, en proestte) en onze benen maar gewoon weer moesten laten afhangen, zoals je dat deed toen je als klein guppie op een paard zat.

Yamcha schreef:

En toen verloren we onze beugels, uiteraard, want door spannning op te bouwen hadden we geleerd die vast te houden. Ze had er een vrij simpele oplossing voor: rol je voeten naar buiten, zo dat je kleine teen omlaag gaat. En die werkt geweldig, dan heb je die beugel weer.

Citaat:

@Justkid: Dat is het zeker, ik heb één keer een westernles gereden bij Ed Gosen, manmanman...
Ik snap ook niet hoe dat kan, zij vonden het paardje waar ik op reed 'afgestompt' en 'manegeknol' en ik had zelden een paard gevoeld dat zo snel reageerde. Nou scheelt het ook dat hij op andere hulpen reageerde dan ik gewend was, dus soms kwam er ineens een kunst uitrollen die ik niet bedoeld had Maar ik vind het wel raar. Waarom lukt het westernruiters wel hun paard zo snel te maken dat een 'afgestompte manegeknol' voor mij snel voelt, en lukt het dressuurruiters niet? Doel is bij beiden toch de zo klein mogelijke hulpen.

justkid schreef:

Het idee is eigenlijk dat het paard zelf moet lopen en als ik wat anders wil dan geef ik hem een hulp.
Je been is eraf tenzij je wat vraagt, teugels zijn los tenzij je wat vraagt.
Volgens mij hoort dat bij dressuur eigenlijk ook zo maar bij western ligt hier echt de nadruk op.

Citaat:

Ik rij mijn paard op nekreining dat betekent dat ze wijkt voor druk, zodra ze de teugel tegen haar hals voelt wendt ze af, weg van de teugel.
Het zelfde geldt voor mijn been; altijd weg voor het been.
Dat gaat natuurlijk niet vanzelf; je begint heel zacht, bij geen reactie, iets harder, etc. Zodra ze het doet; been weg, teugel weg=beloning.
Dit is echt moeilijk om jezelf af te leren; geen been, geen teugel.
Mijn paard vindt het fijn, lekker op eigen beentjes lopen en geen gemier in je nek of mond of buik.

Citaat:

Het tweede is denk ik dat we geen vaste patronen rijden als gebroken lijnen, voltes, etc ik rij altijd kriskras door de bak en doe altijd wat ze niet verwacht.
Ik doe bv een oefening als rechtuit rijden en zodra ik voel dat ze een bepaalde kant op trekt of kijkt meteen de andere kant op sturen.
Zo blijft ze uiteindelijk heel goed bij mij en wacht op wat ik vraag.
Geen voltes maar vierkanten bv of driehoeken voor mijn part
Gewoon creatief zijn.

Citaat:

Misschien dat het verschil in nadruk op teugel weg/been weg wel het verschil maakt, maar ik blijf het apart vinden. Voor beiden is dat immers het doel.

justkid schreef:

Citaat:

Misschien dat het verschil in nadruk op teugel weg/been weg wel het verschil maakt, maar ik blijf het apart vinden. Voor beiden is dat immers het doel.

Ik zag zelfs bij GrandPrix (heet dat zo? ) enorm veel beengebruik bij dat vriendje van EG
Het ondersteunen hebben wij gewoon niet en los contact betekent ook echt los met grote bogen in de teugels.

Ik denk dat het eigenlijk veel meer zwart/wit rijden is en zo min mogelijk grijs en dat is het allermoeilijkste
Dus; of wel oppakken of niet oppakken, daar tussen zit niks als je het goed doet.
En dat ben ik nog heel erg aan het leren.