Moderators: Coby, balance, Dyonne, Sica, C_arola, Neonlight, Firelight
debravanesch schreef:Dit moet ik jullie echt vertellen. Daarnet was ik aan het uitstappen en je kan bij ons van de piste langs voor uit, een blokje om en dan kom je ook bij de stallen uit. Meestal stap ik af en ga ik langs voor naar de stallen. Dit keer dus niet. Het was dus even een wandeling buiten (want je moet langs een gewoon weggetje en dan langs de weides van de manege.
het ging super. Douchka schrok wel een paar keer, maar dit kan geweest zijn omdat ik het ook nogal spannend vond, maar ze gaat er niet vandaar als ze schrikt, integendeel, ze blijft gewoon staan. Ik ben trots op mijn meisje en ook een beetje op mezelf
SuperLiesje schreef:Inderdaad, goed gedaan DebravaneschDat is weer een stapje in de goede richting
Stef: Inderdaad helemaal niet raar, dit paard ken je goed en vertrouw je, logisch dat je daar lekkerder op zit
Ik ben vorige week woensdag helaas van mijn lespaard afgevallenAls ik er een halve minuut opgezeten heb is dat lang.. Vervolgens zoveel pijn dat ik er niet meer op kon helaas. Gelukkig mocht ik zaterdag even op het (brave) paard van een vriendinnetje zitten
Heb een paar rondjes gestapt en ook een rondje gedraaft. Op stal is nu ook vakantie dus ik kan pas over 3 weken weer op het betreffende lespaard stappen
Ik ben wel vast van plan om dat te doen
Gewoon weer binnen dit keer (afvallen gebeurde buiten op het land). Nog 3 lesjes en dan stop ik eerst sowieso met lessen, want... Over dik 2 weken komt mijn eigen paardje naar stal (Kan niet wachten!!) en die is pas 2,5 dus daar kan ik helemaal nog niet op rijden
Er staan gelukkig ook mensen op stal met brave paarden waar ik wel op durf, en daar mag ik ook af en toe best eens op rijden
Lijkt me wel een goed plan, want anders wordt de stap om volgend jaar op mijn eigen paardje te stappen wel groot denk ik
chipieke schreef:Gisteren flink van mijn paard gevlogen...
Godzijdank had ik mijn airbagvest aan en heb ik niks gevoeld!
Shetlander was ontsnapt en net toen ik uit 'een dode hoek' gereden kom, sprint hij de piste in knal TUSSEN mijn paard haar benen! Een gevecht volgde tussen mijn paard en de shet en ik verloor
chipieke schreef:Ben heel stijf en was even in shock, maar al bij al zit de schrik er niet in, gelukkig.
Hahaha inderdaad, paardrijden is NIET zoals fietsen!!! Vroeger (6 jaar terug) kon ik een leuk dressuurproefje rijden, nu is zelfs de draf of mijn paard op de hoefslag houden moeilijk
M_hartje_M schreef:Haha in maastricht! Ik ben 1 keer alleen naar buiten gegaan, ze was heel erg aan het kl*ten.. achteruit lopen, omhoog, op de rem, hoofd omhoog gooien, rug wegdrukken, oren plat. Een keer is het gelukt maar eenmaal van het terrein af draaide ze om en galoppeerde ze keihard terug. Morgen gaat mijn mama mee ! op de fietsik sta idd op een stalling, maar ik ga niet met iedereen zomaar buitenrijden haha.
Mootje1980 schreef:Ik ben vrij nieuw en op dit topic belandt. Ik ben nooit een heel dappere ruiter geweest maar niet echt bang. Ik nam gewoon de risico's niet. Ik hoefde niet perse op de ongeleide projectielen of jonge of onvoorspelbare paarden. Tuurlijk ging er wel eens een paard aan de kletter of werd ik eraf geworpen dat maakte niet zo veel uit. Kan gebeuren, hoort erbij. Jaren gelden kocht ik mijn eerste eigen paard, een Arabiertje. Die kende ik na verloop van tijd zo goed dat ik er altijd ontspannen en angstvrij opzat.
Toen ik zwanger werd ging het echter anders dan gedacht. Mijn paardje werd ineens veel neurotischer dan ik van haar gewend was. Ze stond in het bos om de haveklap boven op de rem of sprong op zij. Op een ochtend (toen ik ongeveer 16 weken ver was) zat ik met haar in een rustige handgalop (enigszins suf van de Emersefene (pilletjes die ik nam omdat ik anders nog geen slok water binnen kon houden)) toen ze vol op de rem ging. Met een heel banketstaaf boogje landde ik op de grond. Niets spannends op zich. Niet op mijn buik geland maar netjes op mijn zij. Mijn bekken daarentegen schoten (door de weke banden) wel helemaal uit het gareel dus de rest van de zwangerschap zat rijden er niet meer in. 6 weken na mijn bevalling (keizersnede) zat ik er weer op, heerlijk maar toch ook eng. Helaas is de angst gebleven.
In de bak heb ik er geen last van. Buiten wel heel erg. Ik geniet er ook niet meer van buiten. Zo ontzettend jammer. Ik hoop dat het nog overwaait maar ik vrees na bijna 1,5 jaar dat ik toch nooit meer zo ontspannen zal kunnen rijden.... Als ik nerveus wordt dan spiegelt ze meteen mijn gedrag en dan is ze zo ontzettend druk.... Om verdrietig van te worden. Ik vrees dat ik er mee moet leren leven maar mocht er iemand toch een tip hebben voor me. Altijd welkom.