Geplaatst Lielle schreef:eens een keer naar buiten vind ik wel aardig hoorMaar de lol van het paard rijden voor mij zit in het trainen, mezelf en mijn paard zo goed mogelijk ontwikkelen, los van een systeemkeuze.
En dat springen komt goed hoor, gewoon blijven doen
Je kiest toch altijd voor een bepaald systeem als je traint? En trainen hoeft toch niet in de bak? Ik train ook tijdens een buitenrit. Niet de hele tijd en niet altijd, maar als ik bv duurtraining doe dan wissel ik dat zeker af met dressurmatig, of als ik vind dat mijn paard wat te enthousiast doet of om een andere reden niet goed aan de hulpen staat.
Voor het ene paard zal wellicht de aanpak anders zijn dan voor het andere paard, maar ik zal bv nooit kiezen voor de wijze van trainen die ik over het algemeen zie worden toegepast in de maneges (LR). Dat is mijn keuze. Ik kijk wel heel veel, daarmee leer ik en zie ik soms ook wat ik zelf niet goed doe (naar mijn maatstaven). Soms denk ik 'pak dat paard eens even door, blijf vragen, hou vol' en denk ik 'tja, dat zou ik ook weleens kunnen doen onder die omstandigheden'. Soms denk ik ook 'hou op, zoek een andere manier maar ga niet zo door'. Ook daarvan leer ik, momenten kiezen, timing. is toch bepalend voor het resultaat. Ik zie nagenoeg alleen verbeten gezichten, van mens en paard, en dan denk ik 'is dit hobby? Het lijkt wel een foute beroepskeuze!' Zo bar weinig mensen zie ik met een glimlach op hun gezicht rijden. Concentratie, zeggen ze dan. Ja okee, zo geconcentreerd rijden dat je vergeet je paard te belonen als hij precies doet wat je bedoelt... Voordat er iemand begint te roepen: nee, dat heeft niets te maken met het systeem. Of toch...
Het is toch juist machtig om steeds een beetje meer, steeds een beetje beter te kunnen samenwerken met je paard? Daar moet je toch een blij gevoel van krijgen ipv een 'eindelijk doet die k*tknol wat ik al maanden vraag'- verbeten gezicht? Ik zie zo weinig blije ruiters. Hoe is dat bij jullie? Ik bedoel - zien jullie wel veel blije ruiters? Nieuw topic zeker
Ik zie dat bv wel in de lessen en bij de instructeurs die ik heb/volg. Die zeggen ook 'belóón dat paard, hij deed het perfect!' Waarbij 'perfect' dan is aangepast aan de vorderingen van de combi van dat moment.
De grens tussen Klassiek en Engels is soms een niet zo scherpe, dat besef ik. Er zijn ruiters die ik bepaald niet klassiek zou noemen, maar die toch een stuk opgewekter en vriendelijker en minder grof, krachtig en dwangmatig (in mijn ogen, naar mijn maatstaven) zie trainen dan de gemiddelde Engelse ruiter. Die paarden zijn dan ook behoorlijk frisser, opgewekter, zachter en meegaander dan de gemiddelde zwaaistaart.
Als je dat bedoelt met etiketjes plakken ben ik het geheel met je eens.
Ik ben alleen wel van mening dat je altijd, al is het maar voor jezelf, een systeem hebt, nastreeft. Als dressuur-wedstrijdruiter zal dat niet al te klassiek zijn, want dan kom je in de knoei, haal je je punten niet.
.
ook ten tijde van het sucses. Dus de trainer is er al nu nog een miljonair zoeken die mij sponsort. Want dat internationale rijden kost volgens mij heeeeeeel veeeeeeel geld. 
