knollentuin schreef:ik wil even reageren op abra, een paard hoeft geen verbinding aan de teugel te voelen die van de ruiterhand uitkomt om nagevelijk te zijn.>je ziet dat wel bij de hogere opgeleide paarden die in uiterste verzameling zijn,paard volledig op de achterhand en mooi rond in de bovenlijn e de teugels komen even in een boogje te hangen, nagevelijkheid is het loslaten. wij willen van een paard dat hij in eerste instantie loslaat in het nek en kaakgewricht,maar uiteindelijk in het hele lijf... een nagevelijk paard kan aan het gewicht van de teugel al genoeg hebben,aanleuning echter wil je krijgen [komt altijd van het paard uit en is niet te dwingen] om door de verbinding die daarmee ontstaat het paard in verbinding te rijden-de bovenlijn aan te laten spannen\ bekken kanteling \vermeerderd ondertredend achterbeen met uiteindelijk ontspanning
Hier kom ik weer even langs op de vroege morgen.
Ik hoop later zorgvuldig bij te kunnen lezen.
Ikzelf rijd meestal met losse teugel en eigenlijk zo min mogelijk contact via bit, concentreer me op zit.
Hoe losser je bent in je handen en contact zoeken via de teugel hoe minder je met de handen de aanleuning voelt, toch?
Als loslaten goed is, hoe kan ik dan voelen dat paard volledig achter ondertreed en ronder loopt?
Ik las opmerkingen - hier of elders - dat je dat direct voelt. Of is een teugelvering toch wenselijker?
Ik mis een spiegel in de oase of een persoon die naast me loopt, ik wil dus alles zelf voelen, maar wil uiteraard meer zekerheid en weten hoe het voelt.