Bokt.nl

Citaat:

Aanleuning is een begrip waarover de FEI in de internationale doelstelling niet spreekt. Internationaal wordt niet het begrip „aanleuning‟ gebruikt, maar „in de hand gesteld‟. De FEI zegt daarover: “Bij al het werk, met inbegrip van het halthouden, moet het paard „in de hand gesteld‟ zijn. Men zegt, dat een paard „in de hand gesteld is‟, wanneer het bij juist geplaatste spronggewrichten met meer of minder opgeheven hals, verband houdend met de snelheid van de gang, met een stil hoofd en een vriendelijke mond, geen enkele weerstand biedt aan zijn ruiter. De houding van het paard, wanneer het „in de hand gesteld‟ is, hangt af van zijn bouw, en graad van africhting.” In Nederland en vooral ook in Duitsland wordt juist wel met het begrip „aanleuning‟ gewerkt. En dan blijkt dat dit begrip een veel bredere context heeft dan het begrip van de FEI. Coby van Baalen zegt erover in het boek “Basisboek Dressuur” van Tineke Bartels: “Ik vind aanleuning met het paard eigenlijk iets wat op drie punten tot stand komt. Het eerste contactpunt is voor mij het been. Tussen jouw been en het paard moet een voortdurend contact zijn, dat door het paard begrepen wordt. Dat begrip van het paard is al een soort aanleuning. Het tweede punt is de zit: je zitvlak, je knie en je heup. Met je zit heb je contact met het paard en geef je hulpen, die door het paard met een reactie worden beantwoord. Dat antwoord zou je aanleuning kunnen noemen. En tenslotte heb je nog het teugelcontact, waaruit de aanleuning van de mond en de ruiterhand ontstaat. Dat is het derde contactpunt. Met andere woorden, de ruiter begint met contact, het paard antwoordt met aanleuning.” Johann Hinnemann, Duitse dressuurtrainer zegt erover: “Ik wil goed benadrukken dat een ruiter in de eerste plaats met benen en zit zijn paard rijdt, terwijl de teugelhulp daar als derde als ondersteuning nog bij komt. Die drie samen bepalen dan de kwaliteitsvolle aanleuning die tot een volkomen harmonie en begrip van paard en ruiter leiden. Het paard neemt het bit aan en treedt als het ware „aan de hand van de ruiter‟. Zo ontstaat aanleuning. Er wordt ook wel gezegd dat het paard de aanleuning zoekt en dat de ruiter het paard toestaat deze aanleuning te vinden.” Een goede aanleuning is een logisch resultaat van het voorwaarts rijden en het streven naar een altijd goede takt en naar ontspanning in de bewegingen. Uit die tevreden houding en losheid en ontspanning bij het paard, ontwikkelt zich een zekere en constante aanleuning. Natuurlijk moet voor een ideale aanleuning de verbinding met de ruiterhand altijd aanwezig zijn. Wie steeds teruggaat naar de basis van takt en ontspanning en naar het contact maken met kuit, zit en hand, zal vroeg of laat het antwoord van het paard krijgen waarop hij wacht: aanleuning!
Een goede aanleuning
Een goede aanleuning is een voorwaarde om het paard op de juiste manier te trainen. We kunnen het zien als de basis voor het uiteindelijke hogere dressuurmatige werk zoals het verzamelen van het paard. Daarentegen kunnen er ook dressuurmatige oefeningen gereden worden om het paard in de aanleuning te verbeteren. We kunnen hierbij denken aan tempowisselingen en wendingen.

superwoman schreef:

Mooi stukje.
Doet me ook denken aan de term "naGEVEN". Paard zoekt de hand van de ruiter en niet andersom en de ruiter geeft in een meegaande beweging het contact. Maar dan geeft het paard ook na,door de hand van de ruiter te blijven volgen in elk gevraagde houding.
Daarmee bedoel ik dat veel ruiters het willen nemen,terwijl het begrip vrij letterlijk is.

maralyn schreef:

Ik wou dat ik dat de eigenaresse van mn nieuwe bijrijdpaard kon vertellen.
Ik heb niets te mekkeren, eerst buitenteugel er aan, binnenkant knijpen, loslaten zodra hij loslaat.

Doe me zeer in mijn eigen mond als ik dat moet doen.
Diertje is het al 10 jaar gewent en is nu 17...nou misschien wel al 12/13 jaar gewent op die manier.

juliedo24 schreef:

jou stukje ook @kim_dura kan je eens een foto (of filmpje als je wil/hebt) posten? nu maak je me nieuwschierig

maralyn schreef:

Japp...En dat moet ik ook van haar doen, anders gaatie niet aan de teugel.
Ik ga niet met haar in discussie want dan zijn we 3 uur verder, kan ik een ander bijrijdpaard zoeken.
Ze heeft het zo geleerd van wel 3 instructeurs. en na mijn mening, dus geen correcte.

Je kan hem ook niet aansporen zonder sporen en zweep issie bang voor....

kim_dura schreef:

@ superwomen
Ik probeer je reactie aan maralyn te begrijpen, maar begrijp het niet.
Bedoel je dat als je op de corecte manier aan de teugel rijd dat je dan geen last hebt van de niet goede kneepjes/vastzet methode?

maralyn schreef:

dat is dus het probleem....Ik mag niet anders rijden. Ik moet het op haar manier doen, omdat ze ook wedstrijdne met hem rijd op deze manier.

superwoman schreef:

Ik bedoel dat niet bot, maar als constatering. Zelf moet ik ook nog een hoop leren en raak met paardrijden nooit uitgeleerd.

Als hij achter actief is en direct (na de foute manier) aan de teugel gaat en de ruiter ontspant (dus niet vast zet) , dan verpest je er niet zoveel mee. Dan maakt het niet uit dat het paard zo lang zo gereden is.
(echter ben ik bang-uit je verhaal, dat hij niet actief op je been reageerd)
Blijkbaar blijft hij ook gespannen in de kaak??

Wanneer hij gespannen aan de teugel blijft, kun je hem wel laten ontspannen. Blijf zelf ontspannen en ga hem aan je been zetten, dus steeds een paar pasjes versnellen en of verruimen en weer terug op je zit. Zweep heb je daar in princiepe net voor nodig. Probeer hem dan in de hals weer wat te verlengen. Dan krijg je de ontspanning wel.

Echter blijf je het probleem houden, dat je steeds opnieuw kunt beginnen en dus niet verder komt.

Aleeneh schreef:

Waarom ga je niet lekker op zoek naar een ander paardje om te rijden? Zo te lezen word je hier (begrijpelijk) niet gelukkig van, maar de eigenaresse blijft toch de baas over haar paard, dus dat zal zo te horen niet zo snel veranderen.