abby schreef:[
Dat ook merries 'het' kunnen bewijst deze foto van de kruising WelshCob-Arabier Sally Ann gereden door Dorothee Faltejsek in dameszadel.
[image]
Die merrie heeft volgens mij toch echt het hoogste punt niet tussen de oren hoor!
ANky manier, maar hoe???????
Moderators: C_arola, Nicole288, Coby, Dyonne
- fokfanaat
-
- Berichten: 20221
- Geregistreerd: 21-10-02
- Woonplaats: Uut Uune
- Anoniem
Geplaatst: 27-09-04 21:49
Ook een merrie, in piaffe met gesloten mond, neus voor de loodlijn en de poll als hoogste punt. Het voorbeen staat niet verticaal zoals zou moeten, maar het geeft in mijn ogen een harmonisch beeld van een paard dat in zelfhouding piaffeert en niet in een aanleuning vastgelegd is.
- QQQQ
-
- Berichten: 3730
- Geregistreerd: 17-03-04
- Woonplaats: Haarlem
Geplaatst: 28-09-04 09:10
Merrie van XYZ is mooi voorbeeld (de mate van triangulatie valt reuze mee - dat zie je vaak veel erger bij de huidige dressuurtop).
- Anoniem
Geplaatst: 28-09-04 10:11
Niet zo'n goed voorbeeld dus als je het hebt over de houding waarin een dressuurpaard idealiter zou moeten lopen.Bij de onderste foto is de hoek een beetje moeilijk zodat ik zelf niet echt kan zien welke halswervel precies het hoogst is. Wat wel opvallend is, is dat je schrijft dat je paard goed op het achterbeen is. Als je bedoelt dat de achterbenen goed gebogen zijn dan klopt dat, maar je paard loopt niet in tweetakt: er staat geen enkel onderbeen op de grond terwijl het rechtervoorbeen dat nog wel doet.
Eigenlijk was ik op zoek naar een foto van Bent Branderup op zijn Knabstrupper in uitgestrekte draf, een beetje als tegenwicht voor de andere twee uitgestrekte draffoto's omdat hierop echt een schitterend achterbeengebruik te zien is, maar die kan ik op internet niet vinden. Misschien kan ik hem nog scannen uit de Baroque of zijn eigen boek.
Dan even on-topic aan de topicstarter: Waarom wil je precies laag-rond-diep (ldr) a la Anky rijden? Het is een tamelijk extreme methode die niet alleen goed doet, maar ook veel kwaad - net als iedere extreme trainingsmethodes. Springruiters die er twintig jaar geleden al mee zijn begonnen zijn er bijvoorbeeld grotendeels al weer vanaf gestapt. Op zich is het idee van het omlaag brengen van de hals zodat de rug opbolt waardoor de achterhand er verder onder wordt gezet erg aannemelijk, maar daarbij wordt vergeten dat de overgang tussen hals en rug boven de voorbenen ligt. Zodra je het paard met extreem uitgerekte, naar onder of naar opzij gebogen hals gaat rijden, ga je de voorbenen overbelasten omdat de hals nu in verhouding langer wordt en meer voor het paardenlichaam komt te zitten. Ook wanneer je je paard extreem opkrult en de neus tussen de voorbenen brengt, is dit het geval. Als je een paard daarentegen met de neus iets voor de loodlijn rijdt, dan bevindt een deel van de basis van de hals zich op en zelfs iets achter de schoft en wordt de hele halslengte korter. Ook een paardenlichaam volgt de eenvoudige wet van kracht x arm. Je kunt je paard natuurlijk niet onbeperkt met zijn hals omhoog en naar achteren trekken, daardoor verkrampt zijn rug, kan de achterhand er niet meer onder gezet worden en wordt de voorhand weer net zo zwaar belast als bij het ldr. Het moeilijke van de dressuur is dat je je paard oprichting vraagt, zonder dat hij te kort in de hals wordt en de natuurlijke S-vorm van zijn hals verergert. Het ideaal is een paard dat weliswaar opgericht is, maar met een relatief gestrekte halswervelkolom aan het werk is. Dat kan door het werken 'in de houding' af te wisselen door stappauzes aan de lange teugel. En liever veel korte pauzes in lage tempi dan lange drafreprises aan de lange teugel, want ook hier geldt dat door de naar voren gestrekte hals de voorbenen weer zwaarder belast worden.
Het halsverlengen is dus een noodzakelijk kwaad dat je toepast om er voor te zorgen dat je paard ook in oprichting een gezonde wervelstand blijft behouden. Ldr-rijden kan deze functie niet vervullen door de manier waarop spieren in de onderhals de halswervels en de schedel aan elkaar verbinden. Veel ruiters hebben het idee dat als ze hun paard lekker ldr rijden, de bovenhalsspieren flink aan het werk worden gezet. Die bollen nu immers zo mooi op naar boven. Dat is echter niet waar: ze bollen naar boven op omdat ze in de opgerolde hals geen plaats meer hebben om op hun gewone plek te liggen. Ze zijn echter niet aan het werk: ze worden uitgerekt en doen dus helemaal niets. Om de hals op te rollen zijn het juist de onderhalsspieren die aangespannen zijn: Alleen die zorgen ervoor dat het hoofd richting de borst wordt gebracht. Door lang ldr te rijden train je dus in feite de onderhals die je bij de dressuur juist 'weg' wilt trainen. De onderhals bestaat namelijk voor het grootste deel uit spieren die van de onderkaak van het paard tot halverwege de onderkant van de wervelkolom lopen. Span je die aan, dan trek je de kin en de halswervels naar elkaar toe: Je versterkt daardoor de natuurlijk S in de halswervels waardoor de halswervelkolom in de oprichting een zeer extreme (en daardoor ongezonde) S-vorm aan zal nemen. Ik heb eens een hele oude video gezien waarop een tamelijk jonge (7 jaar?) Bonfire een nationaal (?) kampioenschap liep. Daar had hij een tamelijk evenwichtige hals. Als je die vergelijk met de foto's van de latere wedstrijden dan zie je hoe hij een steeds ielere bovenhals krijgt en steeds meer onderhals. Bovendien wordt hij, als hij opgericht loopt, steeds korter in de hals en is zijn neus het grootste deel van de tijd achter de loodlijn en is er niet echt sprake van een stille hoofdhouding: Hij knikt met elke pas mee. Dit komt doordat de onderhalsspieren zwaarder ontwikkeld zijn dan de bovenhals. Het evenwicht is weg, waardoor het hoofd steeds met de neus richting de borst knikt: juist de bovenhalsspieren zouden dit moeten voorkomen.
En dan als laatste het probleem van het achter de loodlijn lopen, of je dat nou achter de teugel, aan de teugel, wel of niet in aanleuning noemt. Als je een paardenschedel pakt, er een haak door prikt op de plek waar de halswervels aan de schedel vastzitten en hem zo ophangt, dan hangt de neus enkele centimeters voor de loodlijn. Dat komt doordat de neus zeer licht gebouwd is is en de kaak vooral aan de onderkant erg zwaar. Hang je die schedel terug aan zijn eigenaar en bekijk je het paard als het niet bereden wordt, dan zie je dat het paard 99% van de tijd zijn neus op of voor de loodlijn heeft. Dat komt doordat de bouw van de schedel zo is dat dit deze houding de minste spierkracht kost. Zodra - en dan bedoel ik ook direct - het paard zijn hoofd verder voor of achter de loodlijn brengt, zijn er extra spieren aan het werk. Een paard dat de neus achter de loodlijn houdt, kan nog zo ontspannen aanvoelen, maar het is een feit dat hij zijn onderhalsspieren aangespannen houdt om er voor te zorgen dat het hoofd op deze plek blijft. En dat je paard alsnog zo lekker licht aanvoelt is logisch, want onderhalsspieren bieden nooit weerstand aan de ruiterhand. Het enige wat ze namelijk kunnen doen is de paardenneus richting de ruiterhand bewegen.
Een paard dat achter de loodlijn loopt, is uit zijn natuurlijke balans. Door je paard intensief in deze houding te trainen, versterk je deze onbalans en zorg je ervoor dat de onderhals onevenredig veel sterker wordt dan de bovenhals. Daardoor zal het voor je paard steeds moeilijker worden om die natuurlijke balans vol te houden; hij zal ook als het er op aan komt achter de loodlijn blijven lopen, de onderhalsspieren blijven gebruiken en daardoor de wervelkolom in een extreme S blijven trekken. Doordat je de hals in een S trekt, komt er steeds meer hals voor het lichaam van het paard te hangen waardoor de voorbenen zwaarder belast worden. Je hebt inderdaad extreem elastische paarden nodig om deze vorm van training vol te kunnen houden, maar dat betekent niet dat deze training gezond is.
- QQQQ
-
- Berichten: 3730
- Geregistreerd: 17-03-04
- Woonplaats: Haarlem
Geplaatst: 28-09-04 10:26
Deze uitgestrekte draf liegt er ook niet om, vind ik, wat jij XYZ?
Ben het helemaal eens met je verhaal XYZ. Bovenstaande foto en onderstaande quote heb ik ook al in het "correcte aanleuning" topic gezet, maar gezien de discussie past het hier ook goed.
Hieronder beschrijf ik in feite hetzelfde over de hoofdhouding van het paard als jij.
Citaat:Nou, dit wordt een wat lang stukje, dus ik hoop dat jullie de moeite willen nemen om het helemaal te volgen (bedenk: jij leest het veel sneller dan dat ik het schreef!)
Ik wil hier iets verduidelijken met wat ik bedoel met het los hangende hoofd en wat daar het grote voordeel van is met het rijden en waarom je alleen zo een echte lichte aanleuning (voor ruiter EN paard) kan verwachten.Ik concentreer hier voornamelijk op de voorkant, omdat we allemaal wel weten dat het paard van achteren actief moet zijn.
De klassieke rijkunst en FEI hebben niet zomaar de "neus voor de loodlijn" regel verzonnen omdat men het wel mooi vond staan. Er is een functionele rede. Zoals ik al eerder zei, zal een los hangend paardenhoofd (bijv bij een in de zon dommelend paard, standje centebak) altijd de neus iets voor de loodlijn hebben. Waarom? Omdat het in die houding in evenwicht hangt op het draaipunt, welke de verbinding naar de halswervels maakt. Een mens op handen en voeten die z'n hoofd laat hangen, hangt met de kin op de borst, door de andere aanhechting en volledig andere gewichtsverdeling van het hoofd.
Voor een meer passende vergelijking: Steek je arm opzij, en laat vervolgens je onderarm vanuit je elleboog losjes naar beneden bungelen.Je onderarm zal even wat pendelen en dan in z'n evenwichts positie eindigen: Loodrecht naar beneden. De onderarm speelt even voor paardehoofd (met dit verschil dat het paardehoofd in z'n evenwichts positie met de neus iets voor de loodlijn zit). De onderarm is met weinig moeite weg te duwen en bij loslaten pendelt ie weer naar z'n evenwichts positie: Dit kost geen kracht.Opmerkelijk is het, dat als er spieren aan de hand-kant van het elleboogscharnier worden aangespannen (druk je middelvinger en duim tegen elkaar) de onderarm niet meer zo los hangt: Hetzelfde is het geval als het paard z'n tanden op elkaar zet (vasthoud in de mond). Dit verteld je dus dat je niet aan de hoofdhouding alleen kunt afleiden of het hoofd ontspannen afhangt. Spieren die zich aanspannen aan de andere kant van de elleboog, hebben veel minder, tot geen effect op het pendelen en dus de losheid van de verbinding.Als je gaat rennen met je arm zo, dan bungelt ie losjes en makkelijk mee met de bewegingen, zonder dat dit enige extra energie kost. Alle energie kan voor de voortbeweging benut worden (het omhoog houden van de bovenarm merk je wel op den duur).
Breng je nu je onderarm wat meer naar je lichaam toe en hou je hem in die hoek, dan pendelt de onderarm niet meer en is de verbinding dus niet meer los. Je kan de onderarm daar "uit zichzelf" laten zitten, of met je andere hand daar houden. Om daar "uit zichzelf" te blijven, moet de arm spieren inzetten, die ie daarvoor niet nodig had. Er wordt dus energie ingezet, puur om de houding te handhaven. Zelfde effect als je de onderarm van je lichaam af in positie houdt.
Nu gaan we verbinding nemen met de hand, bijv via een touwtje. Hangt de arm los af, dan kunnen wij een heel licht contact met het touwtje aannemen. Met een minieme hulp (knijpje) voel je niet alleen het touwtje in je hand, maar je ziet de onderarm ook al bewegen (de hulp komt ook mechanisch door). In zo'n geval kan het gewicht van de teugel genoeg zijn om aanleuning te geven: dit gewicht houd de onderarm dan IETS achter z'n evenwichtspunt (arm dus IETS achter de loodlijn; paardehoofd zal de loodlijn IETS dichter naderen), waardoor subtiele teugelhulpen in beide richtingen een effect geven. In dit geval hebben zowel ruiter als paard een plezierige lichte aanleuning: als de ruiter iets geeft, volgt de mond automatisch naar voren, vraagt de hand iets, volgt ie even makkelijk weer terug. Dit omschrijft naar mijn mening, de losheid in de aanleuning die van Loon in dat artikel van SP bedoelt.
Breng je onderarm weer in een hoek, laat 'm zichzelf weer dragen. Je kan nu een even zo licht contact creeren en ook nu voel je een kneepje in je hand doorkomen. Echter, het resulteerd niet automatisch in een beweging, omdat diezelfde losheid er niet is. Dit komt overeen met het achter de loodlijn gevraagde paardehoofd, dat het paard vervolgens zelf daar houdt. De ruiter krijgt geen gewicht in de hand en kan daarmee een lichte aanleuning krijgen. Het PAARD echter moet moeite doen om het hoofd in die positie te houden en nog meer moeite om de hand soepel te kunnen blijven volgen, want door het gemis aan losheid gaat dit niet meer automatisch, maar moet ie de bewegingen coordineren met z'n spieren.
Met de lichte aanleuning voor ruiter EN paard, stelt het paard zich wat kwetsbaar op: Mocht de ruiter een fikse ruk in de mond geven, dan komt dat zwaar aan! De ruiter heeft dus een goede handvoering nodig om het paard het vertrouwen te geven dat ie nodig heeft om zich zo kwetsbaar op te stellen. Een goede handvoering is er dus een die stil staat ten opzichte van de mond. Een vastgezette hand laat het 'losse' hoofd met elke stap tegen het bit aan botsen en een onrustige hand beweegt het hoofd alle kanten uit. Als reactie hierop zal het paard z'n spieren inzetten om de klappen te dempen: weg is de lichte aanleuning.
Met het achter de loodlijn geplaatste hoofd gebruikt het paard de spieren al en dempt zo de (evt) klappen van een mindere handvoering. Het hoofd hangt echter niet ontspannen af en er wordt onnodig energie verspilt met het op een plaats houden van het hoofd. Het evenwicht is echter wat minder fragiel en zal dus minder snel verstoord worden.
Bovenstaande zal duidelijk moeten maken waarom de FEI de neus graag voor de loodlijn ziet: Omdat men een losse aanleuning van ruiter EN paard wilt zien, omdat het wederzijdse vertrouwen en de kunde van de ruiter getoont dienen te worden. Zoals van Loon al zegt, is zelfs neus op de loodlijn (toegestaan na aanpassing FEI regels) al teveel.
Ook kan je eruit afleiden waarom veel mensen hun heil achter de loodlijn zoeken: Het is voor de ruiter eenvoudiger om daar een constant licht contact te behouden.
Het kan natuurlijk nuttig zijn om tijdelijk, kort achter de loodlijn te werken (bijv. bij enorm concentratie gebrek van het paard), maar het streven moet altijd weer naar die wederzijdse lichtheid gaan.
Ook verklaard het misschien wat van het grote succes van de "achter de loodlijn rijders": zij tonen hiermee een stabielere aanleuning in de ring. Dat oogt dan gecontroleerd, en wint het van de fragielere balans van de "voor de loodlijn rijders", maar getuigd van een minder harmonische samenwerking.
Dit is dus mijn beredeneerde 'view' op dit geheel. Ik ben benieuwd wat jullie van deze redenatie vinden!
- ibikus
- Berichten: 20688
- Geregistreerd: 15-05-01
Geplaatst: 28-09-04 10:32
Overigens ben ik zelf heel tevreden met wat hij daar doet, normaal brak hij in 3 stukken als ik hem teveel achter zijn veter aanzat, nu komt hij wel aan elkaar en beter op het achterbeen alleen kan hij dat nog niet altijd even goed verwerken omdat hij nog vrij slap is waardoor hij blokkeert.
De 2e foto vind ik heel duidelijk, wat mij zo aanstaat is het feit dat zijn rechterachterbeen onder de massa komt, met buiging in alle gewrichten en het mooiste, het achterbeen komt eerst.
Ik ben pas een maand of 3 echt met hem aan het werk en deze foto is al weer van een maand terug maar ik ben erg tevreden over hoe hij zich ontwikkeld en hoe ik het achterbeen steeds sneller en actiever kan maken. Nu moet hij alleen nog zijn voorbenen sneller wegzetten, dat is inderdaad nog een punt. Dat is afgelopen maand gelukkig ook al weer een heel stuk verbeterd. Hij is ook nog groot, jong en slap dus het heeft allemaal wat tijd nodig.
- caro_vt
-
- Berichten: 3605
- Geregistreerd: 02-02-03
Geplaatst: 28-09-04 10:33
=> aanleuning: echte communicatie zonder stoornissen.
( zie topic wat is een correcte aanleuning? )
- abby
- Berichten: 1666
- Geregistreerd: 31-01-02
Geplaatst: 28-09-04 11:13
Off-topic: Hugin is sowieso een supergaaf paard. Volledig blind en ook problemen in gewrichten en botten door ziekten in zijn (verwaarloosde) jeugd zijn niet het ideale vertrekpunt voor een paard om opgeleid te worden tot Hogeschoolpaard!
Laatst bijgewerkt door abby op 28-09-04 11:17, in het totaal 1 keer bewerkt
- ibikus
- Berichten: 20688
- Geregistreerd: 15-05-01
Geplaatst: 28-09-04 11:24
Maar dit puntje viel mij in eerste instantie op, de afstand tussen de linkervoorhoef en rechterachterhoef is veel groter dan van het benenpaar wat op de grond staat. In de ideale situatie zou je graag alles paralel willen zien.
:? en goed op het achterbeen 
- ibikus
- Berichten: 20688
- Geregistreerd: 15-05-01
Geplaatst: 28-09-04 11:32
Daarbij heb ik een instructrice die haar mening nooit en te nimmer onder stoelen of banken zal steken, zowel positief als negatief en gelukkig stroken mijn gevoel en waarneming met wat zij mij verteld.
. 
- abby
- Berichten: 1666
- Geregistreerd: 31-01-02
Geplaatst: 28-09-04 11:42
Citaat:Een vierjarige van dik in de 1.70 en goed op het achterbeen
Tuurlijk Sjuimpje....................dream on dear!
_________________
Jammer dan toch weer zo'n opmerking in dit verder goed lopende topic.
Toch reagerend hierop in algemene zin:
Je kunt een vierjarige van voor mijn part 1.90 uitstekend op zijn achterbeen zetten. Is maar net welke trainingsmethode je erop na houdt.
Wat je hier (Noord-Europa) veel ziet is dat de paarden door veel voorwaarts te rijden (in een vrij hoog tempo) na verloop van tijd hun balans gaan vinden en dan daaruit terug gezet kunnen gaan worden op de achterhand. Dit ziet er heel vaak uit als een klein kind dat gaat lopen en steeds harder moet gaan om zijn balans te houden.
Je kunt de boel ook omdraaien: waarom gaan rennen als je nog niet eens kunt lopen.
Met andere woorden: je zet het paard eerst in balans, zelfs iets terug op de achterhand en gaat vandaaruit langzaam de beweging zoeken. In die beweging ga je ook nooit zo snel dat het paard zijn evenwicht alsnog verliest. Gebeurt dat toch ga je weer terug naar start. Zorg je daarbij dat je ook steeds geen druk op de teugels hebt, dan houd je ontspanning en losheid in het lijf en kan het paard die aanspanning in het lichaam ook goed verwerken.
Naarmate de opleiding van het paard vordert, kun je steeds verder gaan naar verzameling en oprichting en kun je het tempo ook gaan vergroten.
Laatst bijgewerkt door abby op 28-09-04 11:53, in het totaal 1 keer bewerkt
- ibikus
- Berichten: 20688
- Geregistreerd: 15-05-01
- abby
- Berichten: 1666
- Geregistreerd: 31-01-02
Geplaatst: 28-09-04 11:46
Citaat:De onderste vind ik een mooi voorbeeld van hoe opgerichtheid ten koste kan gaan van de schwung. Het beeld vind ik persoonlijker vriendelijker en fijner wanneer het paard een fractietje dieper ingesteld is.
Ik denk dat de onderste een mooi voorbeeld is van 'Verspannung' in het paard door veel te veel druk van de ruiter (die overigens ook veel te gespannen is). Als die ruiter loslaat zal het paard ook gaan loslaten. Dieper instellen is de oplossing niet, het zit in het loslaten (is mijn mening).
Laatst bijgewerkt door abby op 28-09-04 11:49, in het totaal 1 keer bewerkt
- Anoniem
Geplaatst: 28-09-04 11:46
Sjuimpje schreef:
De onderste vind ik een mooi voorbeeld van hoe opgerichtheid ten koste kan gaan van de schwung. Het beeld vind ik persoonlijker vriendelijker en fijner wanneer het paard een fractietje dieper ingesteld is.
Hmm, ik weet niet of ik hem dieper zou willen zien. Meer iets meer het neusje naar voren eruit. Ik vind hem hier net wat te weinig op lengte aan de voorkant.