Alice13 schreef:Mijn instructeur zegt altijd dat agressie, schreeuwen en slaan een vorm is van machteloosheid/ onmacht.
Omdat ik zelf dit gevoel niet wil tel ik echt even tot tien en probeer ik het opnieuw. Als ik juiste hulpen geen zonder juist effect wordt ik niet boos maar wordt ik wel consequenter( nadat we beiden even tot rust zijn gekomen) . Fout en onduidelijkheid ligt bijna altijd bij ons. En miscommunicaties zijn niet op te lossen met agressie.
Dat is eigenlijk ook zo, maar ik werd zo verschrikkelijk vaak boos, want hij had er gewoon steeds geen zin in. En als je 2 jaar, 1x per week op een pony zit die niks voor je wil doen en je gewoon laat zitten is dat niet leuk... Dus ja het ligt bij mij, maar Coen helpt eraan mee.. Daarom rijd ik nu op een ander paard, ik zag het paardrijden niet meer zitten en mijn motivatie was erg ver te zoeken. Nu ben ik nog nooit boos geworden en gaat het ook goed. Ik word ook niet boos door het niet snappen, maar het ligt eraan of het paard moeite doet om het te snappen. Wat ik met het andere paard dus heb, hij is nog best jong en snapt niet heel veel, maar hij probeert het wel! 
denisesilver schreef:Een paard heeft wel degelijk meer of minder werklust hoor, klinke. Daar is niks geen onzin aan.
Ja dat bedoel ik nou precies!
En daar werd ik dus boos om.
kelseyclover schreef:herkenbaar
ik heb nu een manier wat blijkbaar helpt bij mijn pony

, ik ga dan voorover buigen, beetje om zijn nek hangen (als ik erop zit) dan ga ik tegen hem praten

dat ik het niet leuk vind wat ie doet en als ie braaf gaat doen een extra beloning krijgt (op fluistertoon, gewoon zo'n tussenonsje) . Nou me pony weet niet wat ie hoort en gaat super braaf verder

Hij krijgt dan ook echt een beloning na afloop.
Lijkt net alsof die me gewoon verstaat

Haha dat klinkt heel grappig! Maar het helpt natuurlijk wel, je bent even weg van het rijden en je kan weer even afkoelen! Als ik op dit paard ooit boos word kan ik dit goed gebruiken, dankjewel!
Alice13 schreef:Dat herken ik. In mijn puberteit (15/16 jaar) had ik daar ook veel last van. Maar ik was niet agressief of chagrijnig, maar ontzettend onzeker en niet alleen met paardrijden. Als mijn paard dan niet reageerde, dan werd ik boos omdat ik niet wist wat ik ermee moest en ik wilde zo graag dat het goed ging. Tijdens lessen was ik altijd gefocussed op het luisteren naar wat ik moest doen, maar ik leerde er eigenlijk niks van. Ik deed het alleen, ik integreerde het niet in mijn eigen rijden, omdat mij helemaal niet werd uitgelegd wat 'aan de teugel rijden' was. Ja, een bochtje in de hals wat bij de dressuur hoort. Pas later werd ik me bewust van gevoel tijdens het rijden en vertrouwen op dat gevoel. Iets wat me eerder juist heel onzeker maakte.
En het kan ook zeker aan een paard liggen, of aan de klik met een paard. Ik moet een paard rijden wat werklustig is, niet één die liever lui dan moe is. Ik doe mijn uiterste best, dan wil ik ook dat mijn paard zich inspant. Ook paarden hebben een karakter en dat moet bij je passen.
Overigens ben ik nu tiener-af en de laatste jaren verlies ik zelden mijn geduld, laat staan dat ik de mond naar beneden zaag. Hooguit op een erg slechte dag een onterechte tik met de zweep, maar dan laat mijn paard ook wel weten dat ze daar niet van gediend is en beginnen we daarna gewoon opnieuw. Dwang werkt niet, nooit.
Dat heb ik dus ook, soms als ik echt in een super bui was bij Coen en hij deed een keer z'n best, ging het eigenlijk best goed. Maar als hij me dan laat zitten doet dat gewoon echt pijn. Zoals op een wedstrijd, ik had vorig jaar een onofficiële wedstrijd op stal en daar liet hij me compleet zitten. Ik kon schoppen wat ik wilde, tikken wat ik wilde. Hij moest en zal niet vooruit gaan, hij is dus de hele proef op een slakkentempo gaan lopen en na de proef werd ik daar echt heel verdrietig van. Daarom vond ik paardrijden dus niet meer leuk, maar nu gaat het een stuk beter en ben ik weer heel blij met wat ik doe!