Bokt.nl

Casca schreef:

Zo een heb ik ook. Het een keer flink doorpakken van een tijdje geleden (wel door een andere amazone) heeft bij mij wel flink geholpen! Hij heeft het daarna bij mij nog 1x geprobeerd, ik hem 1 tik hoeven geven en een schreeuw, en toen was het weer even klaar.

Het is iig goed dat je die band om de hals doet, dan heb je minder kans dat je je per ongeluk een keer corrigeert aan de teugels als je je evenwicht kwijt bent.

Als mijn paard vervelend is heb ik liever de beugels altijd wat korter en staan in de beugels, hierdoor kun je de klappen opvangen door te veren in je knieën en enkels (hij steigert en springt dan met 4 benen de lucht in, dat een aantal keren achter elkaar als hij geen zin heeft in zn werk). Dan goed met je knieën aan het zadel en vasthouden, Zodra de pootjes weer aan de grond zijn, weer een flinke mep. Als ze in beweging komen doorgaan tot ze keihard galoppeerd. (Zo werd het bij mijn paard aangepakt.) Het beste kun je zoiets doen op een heel groot veld. Hierbij heb je echt de mogelijkheid je paard heel goed voowaards te laten galopperen. Wanneer ze daadwerkelijk voorwaards is belonen en ontspannen!

Erg moeilijk dit soort paarden, misschien doe je er ook wel goed aan om die ervaren ruiter het eerst een keer te laten aanpakken, dan weet het paard de consequenties van dit staken. Wanneer jij er dan weer opgaat hoef je waarschijnlijk in mindere mate te corrigeren.

Succes!

aeolusnr1 schreef:

Tja , zoals je het beschrijft klinkt het niet echt geloofwaardig.
Ik durf zelf echt ook wel eens , iets harder uit de hoek komen, en soms is dat idd ook wel eens nodig, maar zoals jij het aangeeft klinkt het uit onmacht, klinkt eigenlijk gewoon dom.
Je kan een paard zover krijgen dat je hem lichamelijk en geestelijk breekt, maar of je daar dan uiteindelijk beter mee bent weet ik niet zo heel zeker, dan heb je ook niet echt meer een paard.
Een paard train je niet enkel met de zweep, het verstand moet er toch ook bij zijn en dat hoor ik niet in jouw verhaal.

Pollux schreef:

Hallo bokkers,

Tjonge wat een hoop reacties (positief en vooral ook negatief) op mijn vraag.

Allereerst moet mij van het hart dat ik begrip heb voor diegenen die van mening zijn dat mijn openingsverhaal grof overkomt. Dit is echter helemaal niet de bedoeling geweest, maar zie nu ook dat de woorden ongelukkig gekozen zijn en de tekst niet volledig is. Hierdoor heb ik een totaal verkeerd beeld geschetst van hoe ik met mijn paard omga. Het is zeker niet de bedoeling geweest om een rel te veroorzaken, maar goed misschien ben ik hierin naïef geweest.

Aan al diegenen die beweren dat ik niet capabel ben voor mijn paard, dat ik haar respect vanaf de grond moet verdienen, dat ik het rijtechnisch niet kan oplossen dus haar maar in elkaar mep, dat het aan mij ligt, dat ze in mijn profiel zo een lief en meewerkend paard zien en dat het dus wel mee zal vallen, dat ze medisch iets mankeert: ik begrijp dat jullie zo reageren, maar hier mijn reactie:

Op het gevaar af arrogant genoemd te worden: ik ben zeker capabel genoeg voor dit paard, ik vind haar karakter heerlijk en kan prima met haar overweg. Zoals velen van jullie blijkbaar hebben gezien in mijn profiel: ik kan heerlijk met haar werken en ze loopt prima. Ook nu, want uiteindelijk krijg ik haar op een vriendelijke maar moeizame manier wel aan het lopen waarbij ze gewoon ontspannen nageeflijk over de rug loopt en zich heel fijn laat rijden. Alleen het duurt véél te lang voor ik dit bereik en ik vind dat ze meteen en normaal moet reageren wanneer ik haar simpel wil laten aandraven. Echter, ik heb dit probleem inderdaad uit de hand laten lopen omdat ik eerst wilde uitsluiten dat ze geen pijn of anderszins ongemak had. Het zadel uit mijn profiel heeft ze al een tijd niet meer en het nieuwe zadel ligt gewoon zonder bontje perfect op haar rug en nogmaals, dit is gecheckt en bevestigd door een gerenommeerd zadelmaker.

Ik merk dat veel mensen mijn verhaal niet echt goed hebben gelezen, want ik heb het respect van mijn paard echt wel verdiend. Voor diegenen die Parelli aanhalen: dit doe ik dus al met haar.

Ik ben de eerste die roept dat wanneer er iets niet goed gaat met het rijden je eerst kritisch naar jezelf moet kijken. En reken maar dat ik dit uitvoerig gedaan heb! Samen met mijn instructrice! Conclusie is dat ik haar niet in de wegzit, ik haar al scherp aan mijn been heb in stap en haar dus niets in de weg zit om normaal aan te kunnen draven. Wanneer ze staakt kijkt ze niet angstig of gepijnigd, steunt en kreunt niet en loopt met het grootste gemak achteruit. Dit is volgens ons flauwekul van het paard en niet meer dan dat. Met mijn manier van losrijden kun je het eens of oneens zijn. Losstappen is altijd hetzelfde: lange teugel, wél nageeflijk (dit gaat zonder problemen!) en daarbij figuren, tempowisselingen en nu ook wat wijken om haar goed aan mijn been te krijgen. Lijkt mij een gangbare manier. Op deze manier zou ik ook willen losdraven, maar dat kan nu dus niet.
Mijn paard is heel fijn om te rijden, maar inderdaad niet makkelijk. Ze doet het werk wat ik van haar vraag met twee hoeven in haar neus. Daarom moet je bij haar heel alert zijn dat je haar geestelijk blijft uitdagen met het werk, anders gaat ze zelf dingen verzinnen. Beschreven probleem is langzaam ontstaan (dus niet ineens) en ik ben de eerste die toegeeft dat ik hier niet adequaat op heb gereageerd omdat ik bang was dat ze pijn had. Nu dit dus allemaal uitgesloten is, en hiermee bedoel ik dus ECHT uitgesloten, weet ik dat ze me in de maling neemt. Er heeft een andere (goede) ruiter op gezeten en daar deed ze het niet. Dit is dus een dominantiekwestie van mijn paard naar mij toe omdat ik het niet vanaf het begin de kop in heb gedrukt en mijn paard heeft het nu dus helemaal uitgevonden.

Verder wil ik HEEL duidelijk maken dat ik mijn paard, mijn hartediefje poppedopje waar ik vreselijk veel van houd, echt niet in elkaar ga slaan. Ik heb het hier over een duidelijke en goed getimede harde tik op het moment dat ze mijn been negeert en stil gaat staan en waar ze wél van onder de indruk is. Aangezien ik dénk dat ze hier met een beste bok op zal reageren, vraag ik dus tips over hoe ik mij hier het beste op voor kan bereiden. Uiteraard ga ik dit niet op eigen houtje doen en de verschillende tips over iemand in de bak die haar met een longeer zweep opjaagt, ga ik zeker eerst uitproberen. Ik hoop van harte dat dit al genoeg is want liever geef ik dat ‘pak rammel’ niet! Mocht dat niet het geval zijn, dan moet het er toch van komen en zal ik dit zeker samen doen met iemand die haar voorwaarts kan sturen. En nogmaals, ik ben echt niet van plan om mijn merrie ‘halfdood’ te slaan en haar volledig over de zeik te brengen. Ik denk dat wanneer ik dit goed heb gedaan, dit probleem voor altijd over is en we vrolijk verder kunnen totdat ze misschien weer iets nieuws bedenkt. Mocht dat ‘nieuws’ zich voordoen, zal ik het ook zeker niet meer zover laten komen als nu. Mijn paard is namelijk geen ‘probleempaard’. Ze is wel een karaktervol paard in de puberteit.

Ik hoop dat met deze reactie de gemoederen gerust gesteld zijn en men er van overtuigd is dat ik het beste met mijn paardje voorheb en ik echt wel weet waar ik mee bezig ben met haar.

Voor alle normale antwoorden en tips die ik heb ontvangen: BEDANKT!

Groeten,
Saskia

Candymarilyn schreef:

Paarden voelen een kleinste beetje angst of woede. En woede is onmacht. En onmacht is lager in de rangorde.

bezelbub schreef:

Candy, ik ben het met je eens, toch over een andere ruiter niet helemaal.
Je kunt natuurlijk niet verwachten dat het na een rit over is, zoiets kan wel even duren, maar toch heb ik er goede ervaringen mee dat wanneer een andere ruiter het paard overneemt het gedrag toch ook vanzelf weer wisselt, eigenaar een andere ruiter moeten er wel samen voor gaan.

Ts had ik al begrepen hoor dat je echt niet van plan was om je paard halfdood te slaan, maar ik kan wel je frustratie begrijpen.
In ieder geval blijf ik het topic volgen omdat ik natuurlijk zelfde situatie meemaak met mijn Kwpner, na dat pak slaag (ik ben afgestapt en heb hem een trap onder zijn buik gegeven, huilend en woedend en fout ik weet het ik weet het) zit ik niet meer echt relaxt op hem en neem ik meestal voor de buitenrit mijn dikke oude haffie mee, dus blijf je topic volgen, hopelijk komt het allemaal weer oke en kan je weer genieten van je meisje.