
Ik rijd sinds september een fjord bij samen met iemand anders.
Sinds vorig jaar zijn ik en de andere bijrijder ook buitenritten gaan rijden, zowel met andere paarden als alleen en soms gaat mijn vriend ook mee op de fiets. Dan doet ze niks.
Maar zowel alleen als met andere paarden heeft ze er een handje van om om te draaien en richting huis te willen. Nu is dat niet het einde van de wereld.
Waar ik alleen echt beroerd van word, is dat ze als ze wil omdraaien ze doelgericht richting (diepe/stijle) sloten loopt en achterwaarts gaat, richting deze sloten. Ze heeft dondersgoed door dat je dan niks meer kan maken, want ze gáát door. Op dat moment moet je wel toegeven. Ik heb al eens in een sloot gestaan, omdat ik dacht dat een paard niet uit zichzelf een sloot in zou gaan. Wel dus.
Helaas heeft ze het laatst ook gedaan toen we wat langer onderweg waren (al bijna een uur van huis) en is toen doelgericht achterwaarts richting een stijle sloot gelopen die ruim 2 meter afliep. Ik kan op dat moment echt helemaal niks meer behalve haar richting huis sturen en hopen dat ze voorwaarts gaat. Toen ben ik afgestapt, heeft het andere paard ons opgehaald, ben weer opgestapt maar ze deed daarna weer een poging. Gelukkig konden we uiteindelijk wel weer op pad, maar het is echt niet leuk
Het helpt als het andere paard dan aan de slootkant gaat lopen, maar ik rijd in het buitengebied waar 99% van de wegen sloten, greppels en kanalen hebben en ik wil gewoon niet continue in de stress zitten dat we in een sloot belanden met alle gevolgen van dien....
Heeft iemand tips hoe ik dit kan aanpakken?
Het zal vast iets te maken hebben met terug naar stal willen, maar het is ook gewoon echt een merrie met een kop erop.