Mijn paard heeft ontzettend veel moeite met de vliegende wissels. Toen ik het hem 1,5 jaar geleden begon aan te leren, was het helemaal drama. Hij begreep totaal niet wat ik van hem wou, raakte helemaal in de stress en reageerde vaak overdreven op mijn hulp met bokkesprongen, uitslaan, zodanig scheef springen dat hij bijna dubbelplooide, ...
Nu zijn we al zover dat hij een beheerste, rustige wissel springt op mijn hulp, zonder vreemde capriolen. Het scheefspringen is ook al ontzettend verbeterd. Maar wat hij bijna elke wissel doet, is zijn kontje in de lucht gooien. Hij springt ze dus niet goed door van achter naar voor. Het voelt voor mij heel vreemd (als een mini-bokje, waarbij hij me ook vaak uit het zadel trekt) en bovendien zet hij dan zijn achterbenen tegelijk neer of springt hij achterna. Ik probeer in de galoppassen voorafgaand aan de wissel extra te letten op impuls, het snel maken van het achterbeen en om voldoende de bergop te rijden, maar vooralsnog met weinig resultaat..

Even ter info: ik heb in het verleden al met paarden gereden die de wissels konden. Dit paard is klinisch nagekeken door een dierenarts (icl. de rug) en er komt geregeld een osteopaat langs. Ik sta onder begeleiding van een deskundige instructrice en volgens haar zijn alle basisvoorwaarden voldaan om correcte wissels te springen. De juryleden zijn het daar blijkbaar mee eens, want in het Z2 haal ik hele mooie cijfers, op de wissels na dan. Mijn instructrice vreest een beetje dat het er gewoon niet inzit en dat het voor altijd een probleem zal blijven. Ook bij mij begint de moed in de schoenen te zakken. We zijn er nu immers al anderhalf jaar bezig..
Hebben jullie een gouden tip? Is het gewoon kwestie van kilometers maken en niet opgeven? Of denken jullie dat er paarden bestaan die het gewoon nooit aangeleerd krijgen?