Geplaatst 
Ik weet het even niet goed meer. Ik weet iig dat ik zelf moet beslissen en er niet één juiste oplossing is, maar waar te beginnen..
Een jaar geleden kocht ik hem. Een groene leuke KWPNruin.
Heb het eerste half jaar lekker grondwerk met hem gedaan en hij deed altijd braaf wat ik vroeg. Hij was een voorbeeld voor menig ander paard op stal.
"Wordt een makkie, dat inrijden!" Hoorde ik van velen. Hij is zo rustig, zo braaf.
Toch wist ik wel dat, hoe rustig een paard op de grond ook kan zijn, het onder het zadel anders uit kon pakken..
Ik besloot het inrijden wel zelf te doen, maar dan wel onder begeleiding. Dus we vertrokken, nadat de zadelmaker zijn check had gedaan, de masseuse hem had behandeld en de tandarts zijn gebit had gedaan, naar een fijne trainingsstal en begonnen met het grote avontuur.
Tijdens dit proces, bleek dat mijn paard ontzettend angstig was zodra er iets achter/op zijn rug gebeurde. Met alle rust en geduld is daaraan gewerkt, elke dag was er wel iets vooruitgang. Het duurde dan wat langer dan normaal, maar dat maakte mij niet uit. Hij had dit nodig en ik wilde het in alle rust op deze manier doen.
Ondertussen zijn rug nog eens laten behandelen door een dierenarts/osteopaat ivm de spanning die hij er soms zo op hield.
Daarna ging het ook echt fijn.
Aangezien ik zelf zag wat er gebeurde bij eventuele paniek, besloot ik de eerste keren erop door een ander te laten doen. Na 2,5 maand zat er dan toch echt een ruiter op en deed hij uiteindelijk braaf zijn rondje.
Na 3x die ruiter erop te hebben gehad, ben ik het zelf onder begeleiding gaan overnemen en dat ging met de hulp vanaf de grond ook echt goed! Hij deed het zo braaf, al vond hij het echt nog wel spannend!
Twee keer eraf gevallen door mijn eigen schuld, hij schrok vanwege mijn onverwachtse bewegingen (binnenhand iets naar binnen, had het bokriempje eens los gelaten) terwijl ik net relaxed zat
Maar daarna kon ik er weer gewoon op en reden we verder. En toen hebben we uiteraard ook aan de "onverwachtse bewegingen" gewerkt, totdat hij er relaxed onder bleef.
Op naar huis, onder begeleiding van dezelfde mensen daar weer verder! Het ging echt geweldig, ik was zo trots. Op naar iets meer zelfstandigheid en zelf met huiswerk aan de slag!
Omdat ik de opmerking van iemand had gekregen dat het zadel voor mij te klein leek, een zadelmaker aangeklampt die toevallig op stal was en een ander zadel te leen gekregen van hem.
Eerste twee / drie keer reed ik er zo mee weg, maar merkte wel dat z'n rug gevoeliger leek achteraf. Dus even rust gehouden en de afspraak met een andere zadelmaker (stond al voordat ik de andere om zijn advies had gevraagd) liet ik toch maar doorgaan. Deze wilde mij in het zadel zien, dus ik besloot er de dag voor hij kwam gewoon even op te kruipen. (Hij had wel vaker twee dagen "vrij", als in; geen ruiter op zijn rug, kon er normaal daarna ook gewoon weer opstappen dus voorzag ook geen problemen. Longeer ook altijd van tevoren en hij was ook dit keer erg braaf.)
Helaas vloog hij, toen ik er echt net op zat, flink de lucht in en werd ik het zand in gelanceerd.
Hij leek van de wereld en bleef de bak door bokken. Stalgenoot zette hem stil en drukte op de plek waar de kussens van het zadel normaal liggen, paardlief zakte gigantisch naar beneden. Au au au.
Dit zadel ging dus sowieso weg en zijn rug zou ik maar weer eens na laten kijken.
De zadelmaker die de dag erna zou komen, heb ik maar afgezegd en de afspraak verschoven.
Diezelfde week zou ook een tandarts/dierenarts op stal komen en er was nog plek vrij voor een behandeling aan het gebit. Hoewel de vorige tandarts zei dat het pas over een jaar (die pas over een paar maanden om zou zijn) hoefde, wilde ik zeker weten dat het oké was.
Het bleek dus helemaal niet oke..
Haken (lag open aan de binnenkant van z'n wang erdoor), z'n kaken konden niet over elkaar heen schuiven wegens blokkades en een wolfskiesje was niet goed verwijderd de vorige keer! (Zat nog een stukje in z'n tandvlees, hadden geluk gehad dat het niet was gaan ontsteken)
Ik voelde me zo schuldig, eerst zijn rug en nu bleek dit ook nog..
Even een paar dagen rustig aan, geen hoofdstel en even geen zadel op. Wel lekker grondwerken en oefenen blijven met het krukje en zogenaamd "opstappen" (het ernaast hoger staan en hem zo ook aaien aan de andere kant van zijn lichaam en zorgen dat hij mij daar ook zag).
Zadelmaker wilde wel een zadel passen zonder mij erop dus dat laten doen, een ander leenzadel gekregen en ook weer even naar zijn rug laten kijken.
Met het nieuwe zadel heb ik een keer onder begeleiding een rondje gestapt, maar oh wat was ik gespannen en bang. Straks deed ik hem weer pijn of vliegt hij weer weg.
De vorige twee keren stapte ik zo weer op, onder het mom van "dat gaat nog wel vaker gebeuren, jong paard". Maar de laatste keer viel ik toch wel vies hard en waren het echt lelijke bokken. En aangezien hij altijd zelf wat gespannen is met het opstappen, en het daarbij was gebeurd, stapte ik óók op met spanning. Een combinatie die gewoon niet ideaal is..
Ik besloot om, behalve de begeleiding op de grond, toch een andere ruiter hem te laten rijden. Ik moest even zien dat het goed ging en het is voor hem ook prettig om een zeker persoon erop te hebben.
Een goede vriendin van mij, met ervaring met jonge paarden, wilde mij wel helpen. Samen onder begeleiding hebben we weer een begin gemaakt. Zij erop en ik leerde haar vanaf de grond te begeleiden, nog onder begeleiding van de mensen waar ik het beleren heb gedaan.
Het doel was dat ik, voordat zij op vakantie ging, er toch wel weer op zou zitten.
Het rijden ging weer goed, hij was braaf en z'n rug bleef met dit zadel gewoon lekker los. Hij loopt er ook erg los mee door zijn lijf, hoorde ik ook van de mensen langs de kant.
Gisteren ging het ineens mis, net nu ik er weer op zou stappen.
Hij is altijd een beetje gespannen met opstappen, hoe vaak je dit ook herhaald..
Wij hebben dit altijd in alle rust gedaan, zo ook gisteren.
Mijn vriendin zat echt net, had haar beugels in en vroeg hem voorwaards. Ik leidde hem zo als altijd nog even aan de longeerlijn voorwaards. En toen ging het mis, hij vloog van voren de lucht in en daarna lanceerde hij, terwijl hij van mij wegdraaide, mijn vriendin met een fikse bok de omheinig van de longeerbak in en kwam ze met haar hoofd (gelukkig een cap op) zo op tegen van de paaltjes aan.
Dit was precies hoe hij me de laatste keer ook er vanaf had gegooit, ook toen ik net in het zadel zat en klaar was om weg te stappen.
Vriendin aan de kant buiten de bak laten zitten met een slokje water, haar hoofd bonkte maar het ging wel "oke". Paard tot stilstand gebracht en gelijk zijn rug gevoeld, maar deze voelde gewoon normaal. Geen reactie op welke druk dan ook.
Kan zijn dat hij het dan nu toch als een trucje gebruikt? Zomaar opeens na een paar weken? De vorige keer was het wel echt pijn, maar vandaag kon ik weinig ontdekken.
Hij is natuurlijk jong, dus hij kan behoorlijk gaan uitproberen. Maar nu ik er al 3x af ben gevallen en een ander ook al, wil ik dat eigenlijk natuurlijk geen gewoonte maken.
Morgenochtend komt er een vrouw (masseuse, ook opleiding zadelmaker etc gedaan) naar hem kijken en hem iig masseren/behandelen. Wie weet dat zij toch wat kan zien of ontdekken.
Maar daarna? Vriendin gaat morgenavond op vakantie en ik durf er op deze manier weer niet op.
Toch door laten rijden door een proff? Wegbrengen doe ik liever niet, want weer verhuizen, kan er dan niet vaak bij zijn misschien (wil graag het proces zien en er in betrokken worden), en wat als diegene juist voor nog meer paniek zorgt? Als ik straks juist nog meer terug bij af ben, we hebben er met zoveel geduld en tijd aan gewerkt..
Ik wil niet zomaar iemand op zijn rug, maar iemand die weet waarmee hij/zij bezig is en voor langere tijd op locatie kan helpen onder het zadel. Iemand die mijn paard de zekerheid kan geven die hij nodig heeft en kan blijven zitten wanneer hij eens dit soort dingen doet. Die rust uitstraalt maar ook leiderschap, en mij kan meebegeleiden in het proces onder het zadel.
Die hem een stabielere basis kan geven.
Als de mensen die mij hebben begeleid er nou op zouden kunnen stappen (helaas lichamelijk niet mogelijk), dan had ik het wel geweten.
Ik voel me soms zo stom, dat ik een groen paard heb gekocht en hem (voor mijn gevoel) nu even niet kan bieden wat hij nodig heeft onder het zadel. Maar tegelijkertijd moet ik ook trots zijn hoe ver we het al met rust en geduld en goede begeleiding hebben geschopt.
Ik probeer zo mijn best te doen, maar ben zo bang om verkeerde keuzes te maken waardoor ik het misschien allemaal alleen maar kan verpesten.
Ook ben ik bang dat ik gewoon niet de juiste persoon voor hem ben, niet op dit moment. Ik heb alle geduld en rust van de wereld, maar op dit moment ben ik even onzeker en bang om op zijn rug te kruipen..
Sorry voor het lange verhaal, zoals je kunt lezen zit het me erg dwars.
Als iemand tips heeft of zijn/haar visie wil delen, graag. Ben benieuwd wat jullie in mijn schoenen zouden doen..
Wees alsjeblieft eerlijk, ook al weet ik dat dingen soms hard kunnen klinken..
Maar pas op dat je niet te veel gaat overdrijven, want zo blijf je er erg onzeker in en denk je bij het minst geringste 'oh, hij heeft pijn'. Paard is jong, onervaren en jij bent dat ook. Als ik zo je verhaal lees, dan denk ik eerder aan streken, puur omdat je hem al zo vaak hebt laten checken en hij gewoonweg nog jong is. Als ik jou was, dan zou ik hem naar een professional brengen. Die zijn zulke paarden gewoon en weten vaak precies wat er aan de hand is. Zo lelijk bokken mag echt niet hoor! Door- en aanpakken moet je dan.. Is moeilijk, ik weet het, maar begin er op tijd en vroeg mee, want anders is het straks te laat. Paarden voelen je angst en onzekerheid en helaas zijn er maar een weinig die daar voorzichtig mee omgaan haha. Komt wel goed hoor Dreamy, maak je geen zorgen 
Even samen rust nemen is helemaal prima toch ... 
