Geplaatst We rollen van het ene probleem naar het andere..
Voordat de sneeuw er lag gingen we EINDELIJK vooruit.
En niet zomaar, maar met sprongen! Eindelijk boekten we vooruitgang in plaats van dat het zo slecht ging.
Gaspard heeft artrose, dus het is altijd rustig aandoen, en kijken hoe het gaat.
Voordat de sneeuw er lag was hij soepel en zat er eigenlijk geen dag tussen dat hij niet goed liep..
Maar nu, het is net of ik op een compleet ander paard rijd. Samen met zijn eigenaresse zijn we eerst begonnen met longeren een week geleden.
Maandag zat ik er voor het eerst weer op, en ben ik ervanaf gedonderd omdat hij spoken zag. Ik vond het niet erg, want ondanks dat hij verder hard ging en me eraf gooide, deed hij heel erg zijn best.
Maar vandaag.... Hij ging zo ontzettend hard, en als ik hem rustig (dat normaal wel wil helpen) vroeg om rustiger te gaan, ging hij vrolijk verder. Op een gegeven moment was ik het zat, hij kwam iedere keer van de hoefslag af, negeerde mijn rem compleet, en ging als een trein door de bak heen.
Ik was het zo zat dat ik hem omtrok. RUSTIG NU! dacht ik, ik denk, dan stap ik rustig verder, maar nee.
Een bom kwam tot barsten, en mijn 23 jarige artrose maatje begon te bokken, steigeren, springen en doen. Normaal ben ik iemand die op zo'n moment even laat weten dat ik daar niet van gedient ben, zonder reden word er bij mij niet gek gedaan, maar ik kan het niet bij hem!
Op dat moment was hij 1 bonk spanning, als een van jullie het gevoel kent, dan zou die weten hoe ik me op dat moment voelde, die zou weten dat je op zo'n moment je paard niet moet aanpakken maar gerust moet stellen...
Ik weet even niet wat ik moet doen. Ik weet ook niet of ik hem op zo'n moment aan moet pakken of niet.
Is het een stuk spanning van hem uit?
Is het enthousiasme dat hij weer aan het werk mag?
Is het omdat hij wat stijf is door zijn artrose en zijn winterstop van 2 maanden?
Is het gek doen omdat hij blij is weer aan het werk te mogen?
Of is het toch wat anders...?
Als dit komende zondag nog zo is, zeg ik tegen zijn eigenaresse dat ik hem voorlopig alleen wil longeren, en er pas weer op wil als hij wat tot rust gekomen is. Of als ze me komt begeleiden en lesgeven. Ik ben maandag niet hard gevallen, en ben zeker niet bang om erop te zitten, maar ik heb wel gemerkt dat zo'n oudje van 23 met artrose nog flink wat gemene sprongen kan maken. Ik rijd eigenlijk altijd alleen, en als ik er een keer verkeerd vanaf val, tegen het hek aan bijv, dan ben ik verder van huis...
Ik was ook echt boos net, en uit frustratie moest ik na het rijden gewoon echt ff janken. Hij kan je zo onschuldig en lief aankijken, daar ben ik denk ik gevoelig voor want hoe boos ik ook op hem ben, ik ten om hem toch nog te knuffelen, en dan breek ik gewoon.. Wie heeft er tips voor mij, ik weet nu namelijk even niet waar ik goed aan doe...
ik zou de biks er zolang afhalen en dat vervangen door muslie . maar dat is mijn idee 
. 