clarence schreef:Naar aanleiding van een van Marcel's berichten in dit forum heb ik 'm gevraagd of hij zich misschien beschikbaar wil stellen om vragen te beantwoorden over springen, het opleiden van springpaarden en het trainen van de ruiters. Hij zei dat hij daar graag aan mee wilde werken omdat hij het leuk vindt om mensen uitleg te geven over spring-materie. Ik denk dat er op dit forum weinig mensen zijn met Marcel's ervaring, dus... hou het netjes.[
Ik zal beginnen met de eerste paar vragen. Ik zie deze vragen regelmatig op verschillende fora voorbijkomen en dacht dat ze een goed startpunt zouden zijn.
Zoals Clarence al aangaf, vind ik dit inderdaad heel leuk om te doen. Wel moet een ieder voor zichzelf uitmaken of de dingen die ik hier schrijf, okk voor hem/haar waarde hebben. Ik ben God niet, en iedere dag kom ik nog steeds dingen tegen waarvan ik leer en die me soms op andere gedachten brengen. Als jonge ruiter sprak ik met heel veel topruiters, en keek veel naar ze. Van heel veel ruiters heb ik wel iets opgestoken, maar niet een ruiter ter wereld doet alles goed. perfectie is een mooi streven, maar ook een onmogelijkeid. perfectie bestaat niet, maar je moet proberen er zo dicht mogelijk in de buurt te komen.
DE belangrijkste tip is dan ook dat je over het algemeen naar iemand luistert, kijkt en dan vervolgens er over na gaat denken. Vervolgens haal je er dan uit wat volgens jou juist is, en de dingen die je niet ziet zitten, laat je.
Nou, brand maar los allemaal! 
clarence schreef:Hoe rijd je nou precies een goede afstand? Is dat iets wat je kan aanleren of is het allemaal talent?
Een goede afstand is een combinatie van verschillende factoren.
Het gaat er om dat je zorgt dat het paard op een punt afzet dat hoort bij de hoogte van de hindernis en de snelheid waarmee je rijdt.
Je kan je voorstellen dat een hindernis van 50 cm, een heel ander afzetpunt vraagt, dan een hindernis van 1.50. Ook geldt dat voor het rijden uit een snelheid van bijvoorbeeld 20 km per uur of 40 km per uur.
Het beste om dat uit te vinden, vind ik altijd zelf, om een klein hindernisje neer te zetten, en daar zelf, te voet, over heen te springen. Je zult dan gelijk merken wat de basisprincipes zijn van een goede afstand en snelheid.
Ik geloof dat het goed een afstand rijden over het algemeen tot een bepaalde gradatie aan te leren is. Maar het talent daarvoor hebben maakt de zaak wel een heel stuk makkelijker.
De derde factor is de kwaliteit van je paard. Je hebt paarden die enorm veel vermogen hebben, maar een wat langzamer voorbeen. Je kunt je dus voorstellen dat met zo'n paard het beter is om de afzet iets verder van de hindernis te laten plaatsvinden, dan met een paard dat een vlug voorbeen heeft. Een vaste regel is dat de parabool van een sprong bij een dichte afstand ook meer omhoog zal zijn dan voorwaarts. Bij een grotere afstand zal de parabool het tegenovergestelde zijn. Met andere woorden, die sprong zal wat vlakker zijn, en er wordt dus meer afstand overbrugt dan hoogte.
Clarence schreef:Hoe train je een jonge ruiter om een aftsand te leren zien?
Het belangrijkste is vooral doen. En daarbij kun je verschillende hulpoefeningen hanteren.
Toen ik jong was en bij Henk Nooren trainde, had ik maar twee paarden ter beschikking. Daar Henk niet wilde dat ik iedere dag sprong, zat er voor mij niets anders op dan de hele manege vol te leggen met balken op de grond, in de vorm van een parcours. Inclusief dubbel en driesprongen. Ik verbeelde me dan altijd dat ik een Grote Prijs aan het rijden was (ik was 15 !!), en ik moest zorgen dat ik het hele 'parcours' met de goeie afstanden reed. Dit kon ik echt uren doen, en het paard leed er helemaal niets van. Persoonlijk heb ik tegenwoordig de overtuiging dat je dit ook tot een hoogte van, pak em beet, 80 cm of 1 meter kunt doen, en dat je dit iedere dag kunt herhalen. Ik geloof dat een paard helemaal niets te lijden heeft van huppeltjes over die hoogte, maar dit terzijde.
Een andere oefening is 4 balken op de grond leggen, welke elk op een afstand van ongeveer 3 meter van elkaar liggen, en als 5e dan een echte hindernis. Je probeert dan een goed afstand te rijden op de eerste paal, en vervolgens rij je dan gewoon in een ritme verder. Dit heeft als groot voordeel dat je altijd op de goeie afstand bij de hindernis komt. Voor zowel paard als ruiter is dit een prettige oefening, daar er dan een constante zal zijn in de afstand waar de afzet plaats zal vinden. Vaak genoeg zie ik ruiters parcoursen rijden waar op de ene hindernis te vroeg wordt afgezet, dan weer te laat, dan weer goed, en voor een paard is het heel moeilijk om op die manier een vaste springstijl te ontwikkelen. Zelfs al kom je helemaal verkeerd bij de eerste paal, dan nog zal het paard automatisch dit weer corrigeren omdat er nog meerdere palen op de grond liggen, en uiteindelijk zal hij dan toch iedere keer de afzet van de sprong op hetzelfde punt hebben. Het goede afstand rijden is iets wat 'oog voor de sprong' genoemd wordt, maar eigenlijk is het ook een gevoel voor ritme. En juist deze oefening zorgt dat je dat ritme gevoel krijgt, ook al zie je je afstand nog niet.
Een zeer prettige bijkomstigheid is dat dit voor het vertrouwen van het paard zeer gunstig is, daar de meeste paarden stoppen omdat er een verkeerde afstand is, waarbij het paard het niet meer vertrouwt en daarom maar stopt. Catastrofaal is het wanneer dat paard daar ook nog voor bestraft wordt. Dit is echt dodelijk voor het vertrouwen in de ruiter en de hindernis.
Clarence schreef:Stel, mijn paard rent naar de hindernissen, hoe komt dat en wat moet ik er aan doen?
Dit is een punt dat praktisch niet te beantwoorden is, zonder het echt te zien.
De reden hiervan kunnen vele punten zijn. Van ongezondheid tot gek. Er zijn, net als mensen, ook gewoon paarden die gek zijn, daar kan je mee trainen wat je wilt, maar dit zal altijd een onderdeel zijn van hun springgedrag. Ook kan de bloedvoering hier mee te maken hebben. Een Shire zal hier praktisch geen probleem mee hebben, terwijl bijna iedere volbloed 'heet' zal zijn. Uitzonderingen daargelaten
Clarence schreef:Oja, voor ik het vergeet, dressuurruiters zijn natuurlijk ook van harte welkom om hier vragen te stellen en mee te discussiëren.
Ook over het dressuurmatig rijden van een springpaard.
Uiteraard, want naar ik weet zijn er heel wat dressuurruiters die het leuk vinden om een sprongetje te maken.
Laatst bijgewerkt door Springert op 10-02-10 20:43, in het totaal 2 keer bewerkt
Geplaatst: 10-02-10 19:30 
) We sprongen M, toen werd ik echt te groot voor haar. Pony verkocht en een paard gekocht. Aangezien dressuur amper nog in mijn woordenboek voorkwam moest en zou ik hiermee ook springen. Het werd een 3-jarige merrie (puriosoxzuidhornxcourville). Helaas werd het springen een flop. Tijdens het springen werd ze zo heet en zo angstig dat er geen houden meer aan was. Destijds 18-19 jaar en erg overmoedig dacht ik; dat krijg ik er wel uit wat resulteerde in een keiharde val, koprol met paard en al door de hindernis. Wekenlang bont en blauw geweest (goed afgekomen, want mijn cap droeg ik alleen op wedstrijden 
dan bleef die netjes... 
) Met dat paard heb ik voor mijn en haar eigen veiligheid niet meer gesprongen. Daarna wel nog een tijdje met ene paard van een ander wedstrijden gesprongen (tot L) maar mijn lef en vertrouwen was weg... Dat paard werd kreupel en toen kocht ik mijn huidige dressuurpaard (die nu ZZ-licht loopt). Die brave borst doet alles wat ik vraag, maar hij heeft gewoon geen spring talent. Hij zal nooit stoppen, maar hij vergeet gewoon vaak zijn landigsgestel in te trekken. En dat komt mijn zelfvertrouwen ook weer niet ten goede (let op; dit is alleen met springen, want verder ben ik absoluut geen bangepoeperd te paard... Heb altijd mijn eigen paarden zelf zadelmak gemaakt, rijd gewoon buiten etc)
