Bokt.nl

Hieperdi schreef:

Jessix schreef:

Heel vaak! Zeker als kind. Ik heb altijd eigen pony’s gehad en later paarden en deed daar van alles mee. Dat ging dan ook wel eens mis!

Twee keer behoorlijk in de kreukels gelegen. Eerste keer zware hersenschudding en gebroken ribben. De oorzaak weet ik niet want ik raakte bewusteloos en heb er geen herinnering meer aan. De tweede keer brak ik mijn rug op 3 plaatsen. Dat was op mijn eigen jonge paarden tijdens het inrijden. Het leek zo goed te gaan tot hij ontplofte en mij lanceerde. Achteraf gezien heb ik de hele kleine signalen van spanning gemist.

Wow dat zijn geen kleinigheidjes! Ben je nooit bang geweest om er weer op tegaan nadat dit gebeurt was

Hieperdi schreef:

Wat dapper zeg! Het is dus al jaren geleden als ik het zo lees? Ik was vroeger ook meer een held dan nu, je wordt ouder en ziet de risico’s meer in plus verantwoordelijkheid vanwege een baan etc

Steppe schreef:

Genoeg keer

1x niet op mijn eigen paard, tijdens mijn ruiterbewijs halen, pony gaat bokken en het ging lang goed tot die ene bok en ik vliegles kreeg. Op mijn knieen geland en er weer op en 5 min later zelfde verhaal, volgende ochtend zat ik in het ziekenhuis was in de nacht mijn knie 4x zo dik geworden en had in mijn mediale band gescheurd.

Jaren later tijdens een trektocht in het Veluwe park, ik pak van iemand een kaart aan zonder na te denken en ineens een windvlaag eronder en daar gingen we aan de ren, kaart weggegooid en meneer kwam terug in tempo totdat er een soort boom/bosje opwaaide en dat was to much, paardlief sloeg rechtsaf alleen ging ik niet mee en lag op mijn rug te spartelen, gevolg alle lucht uit mijn longen en een zere nek. Paard gevangen er weer op en serieus 5 minuten later weer zo'n bosje en daar ging ik weer.

Weer jaren later tijdens mijn les vond hij het paard achter ons ineens heel spannend en weer een scherpe bocht en lag ik weer.

Hieperdi schreef:

In 4 a 5 jaar tijd 1 keer bij mijn huidige paard.
Ik heb een spook van een paard die wel eens lekker kijkerig kan zijn en nog wel eens opzij wilt springen, normaal zit ik dat wel uit of ik voel het aankomen waardoor ik kan anticiperen op hem of mijzelf Maar 2 jaar geleden was het echt onverwachts, er viel in de hoek waar ik naartoe reed een plastic stoeltje om door de wind waardoor hij opzij sprong zo ongelofelijk snel dat ik ernaast lag Ben er gelijk weer op gegaan maar ik voelde toch wel dat me vinger erg pijn deed, na 5 minuten ben ik er toch maar af gegaan en zag ik, nadat ik mijn handschoen had uit gedaan dat me vinger dik en blauw werd. Toch maar even foto van laten maken en jahwel gebroken Ik was dus scheinbaar op mijn hand gevallen maar dat wist ik mij niet meer te herinneren omdat het zo snel ging. Ik heb 6 weken met een soort vinger spalkje gelopen. Nu gelukkig geen last meer van, je ziet alleen een bobbel op me vingerkoot zitten en heb ietsjes krachtverlies in die vinger.

Vroeger tijdens de manege tijd wel paar flinke klappers gehad Maar gelukkig nooit ernstig

Jessix schreef:

Hieperdi schreef:

Wat dapper zeg! Het is dus al jaren geleden als ik het zo lees? Ik was vroeger ook meer een held dan nu, je wordt ouder en ziet de risico’s meer in plus verantwoordelijkheid vanwege een baan etc

Het eerste ongeluk als kind en het tweede op mijn 27ste. Ik had gewoon geen angst, weet ook niet waarom. Het kwam pas na mijn 30ste dat ik me soms niet veilig meer voelde op een paard. Ik hoor het wel meer, net wat je schrijft je bent je bewuster van risico's en de gevolgen van wanneer je gewond raakt. En daarbij in mijn geval ook echt wel het fysieke wat niet meewerkt, ik mis een stuk balans en val nu ook een stuk eerder dan vroeger. Dus tegenwoordig sta ik er zo naast als ik het niet vertrouw!

_Mar3 schreef:

Al tig keer gevallen in de jaren dat ik reed. Misschien nog wel het vaakst van de shetlanders waar ik mee naar het bos ging toen ik nog kind was. Heerlijke tijd was dat.

Mijn eerste val kan ik nog goed herinneren: ik kon nog niet zo goed rijden en reed op een IJslander van een kennis. Hij was nogal fris, maar het ging goed. Totdat we wilden stoppen, de weide waar we gereden hadden uitgingen, en we in een wat opener veld terecht kwamen. Toen kreeg ie t op z'n heupen en scheurde hij heerlijk het veld in, langs een boom. Een tak stootte hard tegen mijn neus waardoor ik viel. Gelukkig hield ik er niks aan over behalve tijdelijk een pijnlijke neus.

Mijn gevaarlijkste val was van een groene driejarige. Ik was toen 11. In de binnenbak konden we prima galopperen, waardoor ik dacht dat het op de grote buitenbaan ook prima zou gaan. Maar toen ik hem aanzette ging hij er vandoor en was ik de controle kwijt. Uiteindelijk viel ik toen ik mijn stijgbeugel kwijt was, en ik hield te teugels vast (ik had ergens gelezen dat dat verstandig is om te doen, nou dat doe ik nooit meer). Daardoor verzette hij zich en gaf me een trap na. Voor omstanders leek het alsof hij mijn rug raakte, maar ik voelde alleen een schok tegen de achterkant van mijn cap. Ik moest meteen naar het ziekenhuis voor controle, Goddank was er niets aan de hand, ik had alleen een zere kaak wat vanzelf over ging. Soms denk ik er wel eens aan terug en besef ik hoeveel geluk ik gehad heb. Het had zó veel slechter kunnen aflopen. Oh ja, een dag later zat ik er weer op.

Paardjes101 schreef:

_Mar3 schreef:

Al tig keer gevallen in de jaren dat ik reed. Misschien nog wel het vaakst van de shetlanders waar ik mee naar het bos ging toen ik nog kind was. Heerlijke tijd was dat.

Mijn eerste val kan ik nog goed herinneren: ik kon nog niet zo goed rijden en reed op een IJslander van een kennis. Hij was nogal fris, maar het ging goed. Totdat we wilden stoppen, de weide waar we gereden hadden uitgingen, en we in een wat opener veld terecht kwamen. Toen kreeg ie t op z'n heupen en scheurde hij heerlijk het veld in, langs een boom. Een tak stootte hard tegen mijn neus waardoor ik viel. Gelukkig hield ik er niks aan over behalve tijdelijk een pijnlijke neus.

Mijn gevaarlijkste val was van een groene driejarige. Ik was toen 11. In de binnenbak konden we prima galopperen, waardoor ik dacht dat het op de grote buitenbaan ook prima zou gaan. Maar toen ik hem aanzette ging hij er vandoor en was ik de controle kwijt. Uiteindelijk viel ik toen ik mijn stijgbeugel kwijt was, en ik hield te teugels vast (ik had ergens gelezen dat dat verstandig is om te doen, nou dat doe ik nooit meer). Daardoor verzette hij zich en gaf me een trap na. Voor omstanders leek het alsof hij mijn rug raakte, maar ik voelde alleen een schok tegen de achterkant van mijn cap. Ik moest meteen naar het ziekenhuis voor controle, Goddank was er niets aan de hand, ik had alleen een zere kaak wat vanzelf over ging. Soms denk ik er wel eens aan terug en besef ik hoeveel geluk ik gehad heb. Het had zó veel slechter kunnen aflopen. Oh ja, een dag later zat ik er weer op.

Zo dat is niet niks! En gelijk de dag erna er weer op! Geen angst aan over gehouden?