Geplaatst Toen ik 11/12 was ben ik bij een meneer gaan vragen of ik zijn 2 shetjes mocht verzorgen. Helemaal geen probleem, super leuk. Beide ongeveer 20 jaar en zusjes van elkaar. Ik had een sleutel van het schuurtje gekregen voor borstels enzo. We hadden geen vaste dagen ofzo afgesproken dat ik mocht komen, ik mocht gewoon zelf weten wanneer ik ging en er was ook helemaal geen verplichting. Een hele tijd ben ik daar echt heel veel geweest.
Toen ik 13/14 was werd dit steeds minder en kwam ik soms nog maar 1 x in de 2 weken. Ik kwam er achter dat die meneer zelf eigenlijk helemaal niks met de paardjes deed dan voeren. Prima, ze hebben elkaar nog.
Nu kwam ik er eigenlijk bijna nooit meer. Ik was daar een tijdje terug weer langs gegaan en ze zagen er heel slecht uit. Hoeven waren VEEEL te lang waardoor ze bijna weigerde om met me mee te lopen... (als ik hier nog een foto van vind zal ik ze er bij zetten). Ze zagen er echt als afgedankte ponytjes uit. De man van de ponys vind ik eerlijkgezegd best een beetje eng en zijn telefoonnummer was ik kwijt. Ik wist wel rond welke tijd hij meestal daar was, maar omdat ik hem dus eng vind hebben een vriendin en ik een briefje opgehangen met dat wij vonden dat de pony's er slecht uit zagen en dingetjes en mijn telefoonnummer. Niks van hem gehoord, maar weet ook niet of hij het briefje heeft gelezen aangezien dat briefje ook kan zijn gevallen. Ik heb echt mijn twijfels gehad om de dierenambulance te bellen. Waarom heb je dat niet gedaan? Ik vind dit echt een hele grote stap, ik heb hier eigenlijk het lef niet voor want ik ben ook nog maar 15 en best onzeker over mezelf. Toch wilde ik het beste voor die ponys dus heb er heel erg over nagedacht.
In die paar weken ben ik regelmatig naar de ponys gegaan om te kijken hoe t met ze ging maar het zag er echt heel sneu uit. En opeens was 1 van de ponys weg. En even later ook die andere. En geloof me, ze kunnen echt niet zonder elkaar. Ik vermoed dus echt dat ze zijn overleden. En ik denk dat ik dit misschien had kunnen voorkomen door de dierenambulance te bellen. Voel me er echt schuldig over ookal weet ik niet zeker wat met ze is gebeurd. Gok niet dat hij ze opeens heeft verkocht of weg gegeven, dat zou hij nooit doen en staat weer een nieuw ponytje.
Ik weet dat het aan de andere kant niet volledig mijn schuld is, het waren niet mijn ponys... maar toch heb ik wel dat schuldgevoel.
Wilde het even van me afschrijven en respect als je het helemaal hebt gelezen haha
. En als er onduidelijkheden zijn kun je dat even vragen
. 
) gaan en zien te achterhalen wat er aan de hand is!
