Bokt.nl

Conny_love schreef:

het is al vanaf dat ik voor het eerst een paardje zag mijn droom: voor altijd bij paarden zijn. ik ben toen ik 4 was begonnen met paardrijden, ik heb helaas een jaar niet gereden door verhuizing etc. maar nu 9 jaar later ben ik nog steeds helemaal paardengek! er komen misschien een merrie shetlander met har veulentje bij ons in de wei staan (ze komen van mijn manege) of heel misschien een new forest pony! maar de pony kan dat tot de volgende zomer blijven... maar echt voor iedereen die een eigen paard/pony/shet/ezel/verzorgpony heeft, geniet zo veel als je kan van ze! want mijn verzorgpony is vorig jaar overleden, en nog steeds de allerliefste pony die ik ooit heb gekend!!!!

wortelsussie schreef:

Mijn droom is uitgekomen met een hele geschiedenis verhaal erachter, haha.

Ik leerde een vrouw kennen op school, haar dochter zat bij mijn broertje in de klas, moeder en dochter beide paardengek. Ik mocht mee naar de stal waar zij altijd reden en paarden verzorgen een grote stal dus veel te doen. Op die stal mocht ik veel paarden gaan verzorgen en rijden o.a. het paard dat nu van mij is. Me vader kwam ook geregeld op die stal, rijd zelf ook, maar meer om mij te halen en te brengen. Ik ging met nog een vrouw om op die stal die daar werkte ze hielp me altijd ik haar, ik mocht van haar dan ook de paarden doen. Natuurlijk gingen zij ook kletsen en na een half jaar waren ze meer dan vrienden en ze kwam bij ons wonen. Mijn paard is dus van mijn ´moeder, vriendin van me vader´ (noem haar me moeder) en is al 3 jaar van ons! Super leuk!

Dus zo zie je maar van iemand leren kennen een heel gezien compleet! Haha

felineepino schreef:

Mijn droom is ook uitgekomen, maar op een net iets andere manier als ik had gewild! Op mijn 8e (2004) begon ik met paardrijden op Hippisch Centrum Barendrecht, echt een onwijs fijne manege toen. Mijn eerste les was op een van de grotere pony's Pinoccio. Voor het eerst maakte ik een bokkend en koppig paard mee, maar vond het zo leuk. M'n benen kwamen niet eens onder het zadel uit en wat heb ik toch een medelijden met wat er op zijn rug zat toendertijd als ik zo terug kijk hihi.. In stal ook een draak, heb regelmatig tanden richting mijn hoofd gekregen maar ik was opslag verliefd. Ieder jaar had ik letterlijk bovenaan mijn lijstje staan dat ik Pino wilde. Maar m'n ouders vonden dat ik me moest focussen op school en we de tijd niet hadden voor een paard, en daarbij denk ik dat de huidige eigenaar hem toch niet weg had willen doen. Had zo graag gewild dat ik hem zou krijgen, en alleen ik in de les op hem mocht rijden met allemaal setjes, en dat ik de enige zou zijn die wedstrijden op hem deed en ik zonder iemand erbij buiten kon gaan rijden. Gewoon op z'n pennys, helemaal van mij. Maar dat was slechts een droom waarvan ik wist dat het niet uit zou komen. Rond 2007, nogsteeds gek van Pinoccio maar reed rond deze tijd voornamelijk op een jongere pony Newfest. Ook helemaal weg van, toen was mijn kinderdroom om ze samen te hebben hihi, maar Newfest werd verkocht. Heb nog heel wat jaartjes op HCB vertoeft, en vanaf mijn eerste les als minimeisje tot dat ik ouder werd nog altijd te vinden bij Pino in stal onder zijn voerbak. Vorige jaar, de manege ging failliet en Pino zou ingeslapen worden. Hij was zoals de man zei al 'stokoud' en er kon niks meer mee gedaan worden, had artrose en zware gebitsproblemen. En toen ik het in tranen aan mijn vader vertelde, werd mijn droom, binnen een paar uur een soortvan werkelijkheid en mocht ik Pino na 8/9 jaar eindelijk meenemen voor zijn oude dag. Had toen ik 8 was een heel ander idee in mijn hoofd van Pino als mijn eigen pony, maar echt rijden zat er nu niet meer in. Gelukkig doet hij het ondanks zijn leeftijd nog heel goed, en geniet ik, ondanks dat ik er niet veel meer mee kan, ontzettend veel van ''Mijn Pino'' hihi

DianXX schreef:

Ik heb het geluk dat mijn moeder ook erg van paarden houd. (hebben nu een pensionstal.)
Maar ook toen we die nog niet hadden had mijn moeder al een paardje en ze had een pony gekocht voor ons (kinderen) toen we nog jonger waren. Eerst was dat een shetlander, toen we groter werden heeft ze die verkocht en toen een ijslanderxfjord gekocht. Dat was mijn pony geworden toen ik 11 was volgensmij, omdat ik als enige veel met haar deed.
En sinds ik 14 was volgensmij heb ik zelf een paardje erbij gekocht. en die heb ik nu ong. 3 jaar al.
Ik ben een super blij en gelukkig mens, met 2 geweldige paardjes!

Paardjes45 schreef:

Zo is mijn droom werkelijk uitgekomen!

Ik raakte besmet van het paardenvirus, toen ik 3 was. Ik zag in het bos een paard en sinds dien kon ik er iet over ophouden. Toen ik 6 was mocht ik ein-de-lijk op de manege rijden, daar heb ik 1,5 jaar gereden. Mijn papa vond dat het tijd was voor een eigen pony enjahoor daar stond ze. Een prachtige spierwitte welsh merrie, ze was van mij, ik was helemaal in de wolken. Toen ik Kelly een halfjaar had, gebeurde er iets fantastisch, mijn vader ging een eigen paard kopen, dus zo kwam Zotje. Zotje is een prachtpaard, hij is donkerbruin en super braaf. Mijn vader had veel ups en downs gehad in het eerste jaar, gelekkig is alles goedgekomen. Helaas heb ik een erge groeispurt gemaakt en heb ik maar 2 jaar van mijn meissie mogen genieten, ze is naar een heel lief baasje gegaan. Na Kelly kreeg ik Elmara. Elmara was echt een droompony, prachtig lichtbruin en hartstikke lief, ik was weer helemaal in de wolken, natuurlijk vergat ik Kelly niet, maar ik was heel blij met Elmara. We hebben het eerste jaar veel ups en downs gehad, Elmara gooide me er zovaak af en weigerde zovaak, dat ik niet meer op haar wilde rijden. Met tegenzin ging naar haar toe, ik wil mijn papa en Lisanne v/d Pasch heel erg bedanken voor hun hulp, want anders had ik Elmara waarschijnlijk niet meer gehad. Na 2 jaar ging het heel goed, we reden ons eerste wedstrijdje, het 60 cm parcour ging helemaal fout, ik ben er vanaf gevallen en werd weer bang van Elmara. Papa had ons ik twee rubrieken ingedeelt, de volgende ronde was ik foutloos! In de winter van 2012 gebeurde er iets heeeel leuks, mijn broertje en zusje kregen een shetlander! Prins heette hij, het was echt een prachtpony. Maar Prins was ook jong, en onstuimig, hij was te snel voor mijn broertje en zusje, dus heb ik hem gekregen. Langzaam maar zeker ging hij beter luisteren, we wandelden waak en deden wat Prins het allerliefse deed SPRINGEN!, jammer genoeg moest Prins al na 8 maanden verkocht worden omdat we gaan verhuizen. Ook Elmara en Zotje moesten verkocht worden. Waarschijnlijk ben ik 1 jaar paardloos, daarna wil ik graag een fjord kopen.

Respect MET EEN GROOTE R, voor mensen die dit gelezen hebben

isabellevv schreef:

4 November 2010

Eindelijk had ik me shetje! Van me ouders mocht het wel en we vonden een plekje die ik zelf kon betalen Mijn vader heeft ook lang paardgereden en we hebben samen op menles gezeten! Me moeder was altijd als de dood voor paarden. Op stal hebben we een shet die denk ik 70 cm is en die neemt ze altijd als we gaan wandelen. Ook mee op de kar vind ze steeds leuker en zit ze steeds ontspannendeer op de bok

_Patricia schreef:

Mijn droom is ook uitgekomen op mijn 18e verjaardag.
Heb 12 jaar lang dag in dag uit gezeurd om een pony, maar mocht er absoluut geen.
Heb vanaf mijn 12e een bijrijdpaardje gehad, daar mocht ik echt alles mee tot er gezeur kwam op stal(paard van staleigenaar) daar op m'n 16e mee gestopt en verschillende paarden bijgereden. Uiteindelijk kon mijn moeder het niet meer aanzien hoe verdrietig ik nog steeds was om mijn eerste echte bijrijdpaardje. Ik liep stage op een handelsstal (intern) en sprak m'n moeder aan de telefoon dat ik zo'n leuke pony had gezien. Zei ze ineens 'ik ben het zat, je krijgt een paard!' (Zonder overleg met m'n vader, die had ze aan de telefoon even tussen neus en lippen door gezegd dat ze een paard voor me ging kopen) Na veel wikken en wegen of ik die pony zou kopen (met de intentie om samen met mijn moeder te rijden) toch voor een jong paard gegaan voor mezelf. En wat was ik gelukkig, helaas na 11 maanden verkocht omdat we niet bij elkaar paste. Ik wilde dressuur en toenmalige paard vond daar niks aan. Kreeg ik op mijn 19e verjaardag mijn droompaard, ben er nog steeds zo gelukkig mee. En ontzettend dankbaar dat m'n moeder dit voor mij over heeft.

Had overigens op m'n 6e de briljante tip gekregen van instructrice van m'n moeder om net zolang te blijven zeuren tot ik een paard kreeg. Had zij ook gedaan en dat had gewerkt. En bij mij dus ook. Zie dit niet als tip, is behoorlijk irritant voor je ouders haha. Maar wellicht werkt het.

NeverGiveUp schreef:

Bij mij ook mijn meisjesdroom die uit kwam op mijn 15e, door mijn geweldige ouders en hard werken!

hiphorse schreef:

heb vaak gezeurt bij mijn ouders, maar nooit een pony gekregen
ongeveer anderhalf jaar terug heb ik zelf een pony gekocht en betaal alles zelf (tenzij er hoge dierenarts kosten zouden komen dan willen m'n ouders het nog wel voorschieten, wil het natuurlijk wel weer terug betalen aan ze)

KirstenHorse schreef:

Al die verhalen, ik wordt er zo gelukkig van als ik het lees maar ik heb zo veel zelfmedelijden
Ik wil ook al jaren een eigen paard, maar het heeft me ongeveer 5 jaar gekost om nu eindelijk dit jaar op vast paardrijden te mógen. Een teamsport was voor mijn ouders altijd een must, omdat het later in mijn leven goed van pas zou komen. Inmiddels zit ik al 5/6 jaar op hockey en begin ik mijn 6/7 seizoen.. Het afgelopen jaar vond ik het al minder leuk worden en dit jaar al helemaal. Ik ben veel liever met paarden bezig dan dat ik een balletje heen en weer pass. Inmiddels ben ik 15 en heb ik nog steeds die droom. Ik zoek constant naar paarden hier op bokt en op MP. Ook reken ik altijd de kosten uit bij verschillende stallingen etc. maar mijn ouders willen er echt niets van weten. Soms ben ik er echt kapot van want ik ken mensen van kamp die al sinds kleins af aan een eigen paard hebben en momenteel kampioenschappen rijden. Levens verschillen zo erg.
Mijn ouders vinden dat ik mezelf helemaal laat opslokken door die wereld ofzo. Ik mag ook geen verzorgpony want dat komt dan weer niet uit met school. School is prioriteit 1 en hockey is prioriteit 2. 'Als ik zelf een paard wil, dat is mijn leven en dat is maar iets voor later'. Bluh soms wordt ik er zo ziek van. En dan vraag ik me ook af waarom ik in Amsterdam ben geboren, de plek waar juist alles zo hartstikke duur is.
Mijn droom komt niet uit zolang ik minderjarig ben, ik heb nog 3 jaar te wachten. Helaas.

Geniet van jullie paarden meiden, je hebt hier iemand die het jullie hartstikke gunt maar wel jaloers is.

love_horse1 schreef:

KirstenHorse schreef:

Al die verhalen, ik wordt er zo gelukkig van als ik het lees maar ik heb zo veel zelfmedelijden
Ik wil ook al jaren een eigen paard, maar het heeft me ongeveer 5 jaar gekost om nu eindelijk dit jaar op vast paardrijden te mógen. Een teamsport was voor mijn ouders altijd een must, omdat het later in mijn leven goed van pas zou komen. Inmiddels zit ik al 5/6 jaar op hockey en begin ik mijn 6/7 seizoen.. Het afgelopen jaar vond ik het al minder leuk worden en dit jaar al helemaal. Ik ben veel liever met paarden bezig dan dat ik een balletje heen en weer pass. Inmiddels ben ik 15 en heb ik nog steeds die droom. Ik zoek constant naar paarden hier op bokt en op MP. Ook reken ik altijd de kosten uit bij verschillende stallingen etc. maar mijn ouders willen er echt niets van weten. Soms ben ik er echt kapot van want ik ken mensen van kamp die al sinds kleins af aan een eigen paard hebben en momenteel kampioenschappen rijden. Levens verschillen zo erg.
Mijn ouders vinden dat ik mezelf helemaal laat opslokken door die wereld ofzo. Ik mag ook geen verzorgpony want dat komt dan weer niet uit met school. School is prioriteit 1 en hockey is prioriteit 2. 'Als ik zelf een paard wil, dat is mijn leven en dat is maar iets voor later'. Bluh soms wordt ik er zo ziek van. En dan vraag ik me ook af waarom ik in Amsterdam ben geboren, de plek waar juist alles zo hartstikke duur is.
Mijn droom komt niet uit zolang ik minderjarig ben, ik heb nog 3 jaar te wachten. Helaas.

Geniet van jullie paarden meiden, je hebt hier iemand die het jullie hartstikke gunt maar wel jaloers is.

Aahw

Urion schreef:

Mijn instructrise op de manege waar ik reed had twee shetlanders gekocht waar zij weinig tijd voor had. Zij had toen een verzorgster hiervoor die uiteindelijk te groot was om te rijden en niet wilde verzorgen. Ik wilde dat wel en voor het rijden had ik de manege. Na een tijdje had zij bij gebrek aan geld ook geen mogelijkheden meer en hebben ik en mijn moeder de pony's overgenomen.

Mijn tweede paard kwam veel later pas en die kocht ik samen met mijn toenmalige vriend. Daarna heb ik een pony verzorgd voor iemand die ik later ook heb gekregen en nu verzorg ik weer voor iemand anders. Ik hoef niet zozeer een eigen paard, ik vind het paardenwereldje wel leuk zo.