Tja, ik moet even mijn verdriet kwijt...
Het zit zo, ik kwam vanochtend op de paardenmarkt. Ik liep naar mijn beste vriendinnen toe, ik vertelde even dat mij opa was overleden en daarom even tranen in mijn ogen had. Zeiden mijn beste vriendin(nen). Okidoki is verkocht... Eerst geloofde ik het dus echt niet. Hij was altijd zuur etc. In de stal, dus dacht: die word echt niet verkocht. Nou, mooi wel dus! Ik helemaal in tranen, ik dacht echt van: ja, lekker dan, alles zit echt tegen! Opa weg, pony weg.

Ik heb gelukkig wel nog even afscheid kunnen nemen en een dikke kus en knuffels kunnen geven. Mijn andere vriendin, heeft nog een paar mooie laatste foto's van ons kunnen maken...
De manege-baas (ik noem hen even C). Als hij, C. Mijn "nummer 2" ook heeft verkocht, dan is hij nog lang niet jarig!

Sorry, ik moest dit echt even kwijt! Je hoeft niet te reageren.