Geplaatst 
'Het begon allemaal zo goed, he meisje ? '' Was het eerste wat ik tegen jou zij, toen ik je weer zag na ons ongeluk. Jou warme bries in mijn koude handen. Ons verhaal :
Het begon allemaal als een normale dag op 9 maart 2011. Niemand wist wat er zou gaan gebeuren, echt niemand. Zoals gewoonlijk sprong ik gewoon op jou. Je ging dan wel hard, maar het ging altijd zo goed. We hadden wel eens off-days, maar dat had iedereen. Maar dat dit zoon erge off-day zou worden, kon ik echt niet voorspellen. Je deed altijd je best voor me en iedereen vond ons the perfect two. Ik zelf eerlijk gezegt ook. Niemand wou op jou. Ze vonden je eng. Ons verhaal begon allemaal op ponykamp. Ik had nog nooit op een paard gereden, tot die dag. Ik werd ingedeeld op jou en toen ik op je zat waren we meteen een zetje. Jij en ik, ja dat word nog eens wat.. Dacht ik. Later kreeg ik voor mijn verjaardag springlessen. Ik was zo blij ! Eindelijk zou ik op jou kunnen springen. Na een paar springlessen verzameldde ik al me moed en vraagde ik of ik een keertje op jou mocht springen. Ze zeiden : 'Ja, dat red je wel ''. Ik snapte het niet, wat redde ik wel? Was jij heftig? Was jij moeilijk? In ieder geval was ik super blij dat ik op jou mocht springen. Maar die vragen bleven door me hoofd spoken. Even later kwam er een meisje naar me toe, en die zij dat jij mega hard ging. Ik barste in tranen uit. Wou ik dit wel? Ik was doodsbang voor je geworden, na al die roddels. Er waren natuurlijk ook lieve meisjes die zijden dat het waar was, maar ik het zeker wel aankon , want wij waren tenslotte de perfect two volgens hun. Ik sprong er met moed en angst op. Bij de eerste hindernis merkte ik het al, je ging superhard. Ik kreeg er een kick van en besloot te vragen of ik die week erna ook op je mocht. En ja hoor, het mocht. Elke week weer opnieuw. Elke week kregen we weer meer complimeten, dat het zo goed ging en dat we zo hard vooruit gingen. Jeetje ik straalde van geluk. Maar 9 maart ging het opeens heel anders. Ik viel voor de allereerste keer van jou, en niet zo zacht ook. Keihard. Echt keihard. Ik werd met de ambulance opgehaald. Ik had me bovenbeen gebroken. Moest geopereerd worden, maar ik was er nog niet vanaf. Verschrikkelijk veel pijn had ik, ongelovelijk.. Een week later weer opnieuw geopereerd worden. Er spookte een vraag door me hoofd, en nu eerlijk gezegt nog; Hoe kon dit nou gebeuren ? Heel lang gerevalideerd maar om een heel lang verhaal kort te maken ; 23 Januari moest ik geopereerd worden, de plaat in me been moest eruit. Een tijd niet rijden.. Maar moppie, een ding heb ik je al honderduizendkeer verteld; het is jou schuld niet geweest, ik hou van je en je bent en blijft mij topper, zonder twijfel.
