Momenteel rijd ik door omstandigheden al een tijdje niet, maar daarvoor reed ik wel met sporen. Paard liep in de buiging volledig door mijn binnenbeen heen, wat ik ook deed. Zat onderhand te schoppen. Hielp niet. Tikjes met de zweep net achter mijn been. Hielp niet. Jarenlang heb ik geroepen dat ik niet met sporen ging rijden, omdat ik mijn benen niet stil genoeg kon houden. Volgens mijn instructrice echter, kon ik dit inmiddels wél, en moest ik sporen om doen, om te voorkomen dat hij door mijn binnenbeen heen bleef lopen. Als ik met sporen ook maar íets te veel been gaf, nog zonder met spoor aan te tikken, spurtte hij er vandoor. Voor mij dus was het een manier om lichtere hulpen te kunnen geven, maar meer te kunnen bereiken. Op het moment dat hij nog steeds mijn beenhulp negeerde, kon ik dus eerst met mijn been een wat zwaardere hulp geven, en wanneer dit niet werkte licht aantikken met spoor. Dit heeft er voor gezorgd dat wij als combinatie weer meer bij konden leren, en we het met fijnere hulpen afkunnen. Wanneer ik het idee had dat ik niet helemaal lekker zat, en dus teveel zat te prikken, gingen ze acuut af, omdat het dan zijn doel voorbij schiet.
Ik rijd geen wedstrijden, ik rijd recreatief dressuurmatig, maar ik wil wel zo veel mogelijk uithalen wat er in zit. Maakt dat me gelijk ongeschikt om met sporen te rijden? In mijn ogen niet, ik ben me juist zeer bewust van het feit dat ik sporen om heb, en handel daar dan ook naar in mijn rijden.
Iemand die een paard alleen maar zit te porren met sporen, is in mijn ogen eerder ongeschikt.
Geplaatst: 04-07-13 17:02 