Woonplaats: in zuid-holland, en waar ga ik niet zeggen!
Geplaatst: 11-05-12 16:52
anikailove schreef:
Heb ik nog niet...
hoop voor je dat je hem weer snel terug vindt. wat moet je nou zonder verhalen?! ík kan er niet zonder. elke dag schijf ik een stukje, als ik er tijd voor heb. en nu moet jij opnieuw beginnen, met nieuwe verhalen, omdat je oude weg zijn.
ik heb eindelijk weer inspiratie voor een nieuw verhaal! het wordt een western verhaal, iets dat ik al heel graag wou doen! het gaat over Prestant, dat is een quarter. hij ziet er ongeveer zo uit:
Edith: dit is al een stukje: Prestant, de mooie palomino Quarter horse, staat tevreden te kauwen op het sappige groene gras in een van de prachtigste weiden van Friesland. Samen met zijn vriendje Popeye. Ook een Quarter, maar dan zwart met een aparte kol. Prestant heeft een goed leven op de Surprise Ranch. Hij is hier geboren en ingereden. Opeens hoort Prestant het hek. Hij kijkt op. Er wordt een paardenvervoer wagen neergezet, de laadklep wordt opengedaan. Dirk, de stalknecht op de Surprise Ranch, loopt de wei in en heeft een hele voorraad halstertouwen mee. Hij gaat ons vangen! Bedenkt Prestant. Hij waarschuwt Popeye en ze galopperen samen naar de achterkant van de grote wei. Ze kijken samen toe. Dirk heeft al een paar paarden gevangen en brengt ze de vrachtwagen in. Dat doet hij bij alle paarden. Ik wil niet! Denkt Prestant en hij laat zich dan ook niet vangen. Maar als alle paarden dan in de vrachtwagen staan, wil Prestant ook niet achterblijven en loopt aarzelend de trailer in. Als hij er in staat wordt snel de klep achter hem dichtgedaan.
misschien moet ik er nog een stukje voor doen, van dat hij langer op de Surprise Ranch staat, wat denken jullie?
leuk begin, anikailove! ikzelf schrijf nu een verhaal over liefde, problemen ect. het heet verliefd, vrienden, vakantie en veranderingen. dit is een klein stukje: ‘Hey Luun! Heb je lang niet gezien! Hoe gaat het met je?’ zegt Marit, een meisje uit mijn vorige klas en aan wie ik een hekel heb. Rot toch op! Denk ik, en besteed geen aandacht aan haar. ‘Weet je dat Jasper je heel erg graag terug wil?’ Ja, dat heb ik gemerkt. Maar niet heus. ‘Hij is je ook aan het stalken! Dat zegt hij.’ Ja, vast. ‘En hij heeft je gezien met een andere jongen. Daar is hij heel erg boos over geworden!’ Dat heb ik ook gemerkt. En houd nu ge-woon je kop even dicht! Met een stalen gezicht loop ik door. ‘O, kom op nou! Je vind hem gewoon nog leuk! Die andere jongen heb je alleen maar genomen omdat je het anders zielig voor hem vond, en omdat je wel een vriendje wou hebben.’ Ik draai me om, en Marit kijkt me hoopvol aan, hopend op nieuwe, sappige roddels. ‘En zal ik je nu eens de waarheid vertellen?’ poeslief kijk ik haar aan. Enthousiast knikt ze met haar hoofd. ‘Waar zal ik eens beginnen…? O, ik weet het al. Ten eerste, Jasper heeft mij gedumpt, en heeft daarna een bericht gestuurd van dat hij me terug wou. Toen ik nee zei, omdat ik zielsveel van die andere jongen hou, meer dan ik ooit van Jasper heb gehouden, ging hij mijn vriendinnen allemaal gemene sms’jes stu-ren. Denk je dat ik hem nu ooit nog terug wil? Nee, hij heeft het voorgoed bij mij verprutst. Vertel hem dat maar!’ Ik draai me weer om en loop weg, zonder nog om te kijken naar de verbijsterde Marit. Zo, dat voelde goed om te doen. Fier loop ik naar mijn fiets toe, vol zelf-vertrouwen. Ik kan het! Denk ik in mijzelf. En ik kan het ook. en zo heb ik dus een verhaal van rond de 43.000 woorden, wat voor mij een groot succes is. tot nu toe ben ik nog nooit verder gekomen dan 4 pagina's, dus dit is heel bijzonder. voor mij dan. zeg me ajb wat je er van vind, zover het er nu staat.
pebble2000
Berichten: 1335
Geregistreerd: 27-08-11
Geplaatst door de TopicStarter: 23-05-12 13:08
ik heb het verhaal een andere draai gegeven, nu ga ik niet uit het paard schrijven. en nu heb ik ook een stukje dat hijlanger op de surprise ranch is. ik ben nu dat stukje aan het overtypen.
Edith:
Prestant, de mooie palomino Quarter horse, staat tevreden te kauwen op het sappige groene gras in een van de prachtigste weiden van Friesland. Samen met zijn vriendje Popeye. Ook een Quarter, maar dan zwart met een aparte kol. Prestant heeft een goed leven op de Surprise Ranch. Hij is hier geboren en ingereden. Dirk doet het hek open. ‘Prestant! We gaan lekker rijden!’, roept Dirk. Dirk is de rustige, lieve stalknecht hier op de Surprise Ranch. Alle paarden hier zijn gek op hem. Hij heeft nog nooit een paard geslagen en is nog nooit tegen ze uitgevallen. Prestant sjokt naar Dirk. ‘hallo jongen. Wat wil je vandaag gaan doen?’ Dirk doet behendig het halster om en neemt Prestant mee naar de poetsplaats.
HoresesLover
Berichten: 1589
Geregistreerd: 26-09-11
Geplaatst: 11-08-12 09:32
Gaat hard hier hoor Ik zal nog een stukje plaatsen uit The Mysterie of Goldrush Dyana : Zo gelukkig als we waren, in die dagen hiervoor, zo ongelukkig en verscheurt voel ik me nu. Ik staar naar het plafon en bedenk hoe alles zou kunnen zijn. Niet dat dat helpt, ik voel me er alleen nog maar verdrietiger door. Het verlies van Dyana voelt als het verlies van een geweldige vriend, en dat was ze ook. Was... Nee. Dat is ze nog steeds. Maar het is te laat. Dyana is naar het slachthuis gebracht, maar toch voelt het alsof er iets niet klopt. Ach hou op Emille! Corrigeer ik mezelf. Het heeft geen zin. Nors draai ik me om in het ziekenhuisbed. Ik weet gewoon niet meer wat en hoe. Plots schrik ik uit mijn nare gedachten als ik de deur hoor opengaan. Emille, meisje? Hoe is het met je. De stem van mijn moeder laat me omdraaien. Het gaat wel, antwoord ik schor. Ik probeer niet te huilen. Ach meisje toch. Mijn moeder gaat naast me zitten op het bed en streelt over mijn haren. Ik weet hoe je je voelt, maar geloof me, als je weer beter bent zorg ik ervoor dat je op paardrijden mag. Dan vindt je vast en zeker net zo een leuke pony als Dyana. Ik knik maar, maar weet in het diepste van mijn hart dat dat nooit zal gebeuren. Geen enkele pony zal zijn als mijn eigen Goldrush Dyana. Geen enkele pony zal haar plaats kunnen vervangen, hoe lief of stout dan ook. Wanneer mag ik weer naar huis mam, vraag ik. Over een paar dagen, zegt ze. De doctor wil nog een paar kleine onderzoekjes doen en dan mag je weer snel naar huis. Ik knik, alweer. Ik voel mijn oogleden zwaarder worden, iets wat de laatste tijden nogal vaak gebeurt. Ga maar weer slapen schat. Mam geeft me een kus op mijn hoofd en loopt zachtjes de kamer uit. Ik blijf liggen tot ik de deur dicht hoor vallen. Zuchtend draai ik me weer om. Ik wil niet slapen, echt niet! Die vreselijke nachtmerrie spookt nog rond in mijn hoofd. Pfff... Zuchtend geef ik over aan mijn moeheid. k zal toch moeten slapen, door wat dan ook...
Mooi verhaal! Ik ben ook begonnen aan een nieuw verhaal, ik zal zo wel ff een stukje plaatsen.
HoresesLover
Berichten: 1589
Geregistreerd: 26-09-11
Geplaatst: 04-09-12 20:49
Nog een stukje uit het verhaal:
Zwijgend staar ik naar het plafond. Het vertrouwde lichtblauwe plafond waarna ik al zo veel jaren lig te staren 's nachts... Het is mijn eigen plafond in mijn eigen kamer, ik ben weer thuis. Inmiddels is het al een week na de laatste controle, mijn been ik weer genezen en ik mocht daardoor al snel naar huis. Vooral de eerste dagen werd er weinig gesproken over het ongeval, en Dyana.. Ik heb geen idee waar mijn prachtige merrie is, of wat er met haar gebeurd. Of als ze nog leeft... Aarg! Van pure woede slaak mik een kreet en stomp ik op mijn kussen. Waarom had alles zo moeten lopen? waarom moest alles nét instorten op het moment dat alles goed zou moeten komen? Zoveel vragen, maar geen antwoorden. Ook Rodney is nog een keer langs geweest, met een paar bloemen voor beterschap. Er werd weinig gezegd, beide zitten we in de put door wat er met Dyana is gebeurt, in we kunnen er niks aan doen. Langzaam voel ik een traan over mijn wang rollen, iets wat de laatste tijd wel vaker gebeurt. Ik draai me om en staar naar een foto op de kast, ene foto van Dyana. Ik wil haar redden! Ik wil er alles aan doen om haar te helpen, om mijn geliefde merrie van haar vreselijke lot te onthouden! Maar, denk ik in mezelf. Kan dat wel? Zuchtend plof ik weer neer op mijn kussen, en doe mijn ogen dicht. Ik probeer maar wat te gaan slapen omdat ik toch niets anders te doen heb. Niks anders wíl doen... Maar die nacht, gebeurd er iets wonderbaarlijks, misschien puur toeval... Of toch niet?
De stukjes in deze helft zijn wat 'dramatisch' en verdrietig, maar dta komt omdat Dyana naar de slacht is gebracht. Het zijn maar kleine stukjes uit verschillende hoofdstukken trouwens Rodney is trouwens een vriend van Emille die haar hielp met Dyana en het geheim geheim hield.