Goedenavond! Mag ik mij hier melden? Ik ben al heel lang van plan een (kort) verhaal te schrijven, maar ik heb door school en paard daar niet genoeg tijd voor. Toch wil ik het doorzetten. Al is het maar één regeltje per dag. Ik hoop dat ik uit dit topic wat tips, inspiratie en een schop onder m'n kont kan krijgen om aan de slag te gaan!
Ik begin tijdelijk aan een nieuw verhaal, ik heb wel wat ideetjes. Het heet; "Het leven door de ogen van een paard." Je kunt dus zegmaar het hele leven van een pony bijwonen.
Xbontfire: ik ben benieuwd, plaats ue een keer een stukje? Pluisje1998: balen!
Naborah
Berichten: 3566
Geregistreerd: 30-01-10
Geplaatst: 16-04-12 18:20
Pluisje, altijd een backup maken! Stuur het naar je eigen emailadres, sla het op op school/USB stick of print het uit.
Ik bEn ziek thuisgebleven vandaag maar had de energie niet om aan m'n verhaal te beginnen. Ga nu een globale opzet maken.
Littera
Berichten: 2205
Geregistreerd: 11-04-12
Woonplaats: Onder de zon en boven de grond
Geplaatst: 17-04-12 17:42
Ik ben iemand die al heel lang schrijfster wil worden. Om even aan te geven hoe graag ik schrijf, hier mijn recentste lange verhalen: Titelloos (68.000 woorden, fantasy/humor 2010) Titelloos 2 (40.000 woorden, realisme/drama 2011) Titelloos 3 (38.000 woorden, chicklit 2011/2012, nog steeds bezig) Titelloos 4 (75.000 woorden, dystopie 2011/2012, herschrijven) Drie keer raden waar ik absoluut niet goed in ben. Verder doe ik dit jaar mee aan de schrijfwedstrijd Write Now! met een verhaal van zo'n 1900 woorden, maar ik verwacht niet te winnen, want een literair kortverhaal schrijven viel een beetje tegen. Dieren, en in het bijzonder paarden, vinden altijd wel een plaatsje in mijn schrijfsels, evenals rare spelfouten.
En nu heb ik mijn eerste verhaal op bokt (De rat en de muis).
Deze introductie omdat ik het raar vond om me zonder voorstellen in het gesprek te mengen.
Laatst bijgewerkt door Littera op 17-04-12 18:00, in het totaal 1 keer bewerkt
Dit is een stukje uit het langste verhaal. Het speelt zich af in een dystopische (zoals bijvoorbeeld The Hunger Games/Hongerspelen) wereld. Omdat ik zo min mogelijk van het plot wil verklappen (ik wil dit, als een aantal mensen het hebben gelezen en ik alles heb herschreven, misschien opsturen naar een paar uitgevers en die willen niets waarvan de afloop al op internet staat, zoals jullie hier vast allang weten ) is hier het begin van het derde hoofdstuk. Er zitten paarden in dit verhaal, natuurlijk, maar op dit moment heeft mijn hoofdpersoon er nog nooit eentje gezien. Feedback is natuurlijk welkom, graag zelfs!
----
De cel is vierkant. Twee bij twee meter groot. De muren en het plafond zijn wit, zo wit dat ik bijna word verblind als ik ernaar kijk. De vloer heeft dezelfde kleur, afgewisseld met gele vlekken op de plaatsen waar andere gevangenen hun blaas hebben geleegd. Links van de deur staat een toiletpot. De geur van urine, ontlasting, braaksel en zweet boort zich zo diep in mijn neusgaten dat ik ervan moet niesen. Ik weet niet wat erger stinkt, de vloer of de pot. Tot mijn verbazing hebben ze mijn kleren niet van me afgenomen. Blijkbaar vormden Seb en ik zo’n bedreiging dat we allebei zonder pardon in een isoleercel zijn gegooid. De agenten moeten achter de deur hebben gestaan, door het raampje hebben geloerd. Wat ongelooflijk dom dat ik daar niet op heb gelet. Het is mijn schuld dat we hier zitten. Het is mijn schuld dat Seb gewond is. Ik heb zin om een potje te janken, maar houd me in. Met zelfmedelijden is nog nooit een probleem opgelost. Er zijn geen ramen. Zelfs de deur heeft geen raam of kijkgat. Nergens is een bankje waarop ik kan zitten. Er ligt niet eens een matras op de grond, laat staan kussens of een deken. Het is de bedoeling dat ik hier gek word. Ongetwijfeld zit ergens een camera verborgen, of misschien wel meerdere camera’s, om te registreren hoe ik volledig zal flippen. De bewakers zullen zich om de monitor verdringen om te zien hoe een meisje van zeventien jaar voorgoed beschadigd raakt. Dat plezier mag ik ze niet gunnen. In het midden van de cel is een redelijk groot stukje vloer nog wit. Voorzichtig laat ik me erop zakken. De muren lijken vanaf deze positie hoger dan ze zijn. Ik zou willen dat er een raam was, zodat ik in elk geval een gevoel van tijd zou hebben, of dat ik de andere gevangenen zou kunnen horen. Hoelang laten ze me hier zitten? Dagen, weken, misschien wel maanden? Nu al voel ik me alleen, alsof de wereld niet groter is dan deze vier muren en ik de enige ben die erop rondloopt, nou ja, zit. Ik mag niet gek worden. Ik mag alles, behalve mijn verstand verliezen. Dat is het enige wat ik heb. Het enige wat ze nog van me af kunnen pakken – naast Seb, natuurlijk. De felle kleur van de muren maakt me duizelig en ik sla mijn handen voor mijn gezicht om de cel buiten te sluiten.
thoraklover
Berichten: 2332
Geregistreerd: 03-08-08
Geplaatst: 17-04-12 19:48
thoraklover schreef:
Het is een centraal topic toch? Geen kletstopic?
Ik bedoelde dit niet corrigerend, alleen als vraag. Dit is toch een centraal topic?
Ik zit nu op ongeveer 90 pagina's in word, lettertype 11, met mijn verhaal over paarden (en kanker). Ben nu al ruim een jaar aan het schrijven, maar ik heb vlagen waarin ik echt schrijf en momenten waarop ik alleen nadenk en verbeter. Dan lukt het schrijven gewoon niet helemaal. Dit topic klinkt leuk, dit volg ik wel even.