Geplaatst Ik herrinder me het nog best goed, in de winter van 1996 gingen we onze nieuwe hond uit kiezen.
M'n vader wilde er graag veel mee hardlopen, dus het werd een whippet.
Ook omdat het erg makkelijke en lieve honden zijn.
Er waren er nog 2 in het nestje en omdat ik als 5 jarig meisje niet de pup wilde die me gekrapt had werd het dus de andere pup, Sam.
Bijna twaalf jaar hebben we onwijs veel plezier gehad van deze hond.
Ik herrinder me eigenlijk geen moment in mijn leven waarop hij er niet was.
En mijn herrinderingen gaan ook vooral naar alle grote lange vakanties van weken naar Frankrijk.
Waar hij altijd mee naar toe ging.
Ook sliep ik als klein meisje altijd graag ergens tegen aan.
Dit was eerst mijn kat( niemand anders mocht dan nog bij me in de buurt komen).
Maar toen hij veels te jong overleed nam Sam zijn plek in.
Altijd kwam hij lekker 's avonds in mijn holletje kruipen
.Hij was echt een onwijs lieve hond en echt een knuffelkont.
Ook was hij heel paniekerig, zeker als het onweerde.
Dan kwam hij altijd bij mij. Dan hield ik hem stevig vast en alleen dan werd hij rustiger.
Sam was ook altijd de meest actieve hond bij ons thuis.
Keihard rennen in het park en de andere honden uit dagen.
Tot een hij een paar jaar terug last kreeg van een hernia.
Een keer of 3 is die er in geschoten. Hij kon amper nog lopen, viel constant om.
Je moest hem met uitlaten echt omhoog tillen in een tuigje.
Maar altijd was ik degene die zei dat hij er weer uit kwam, en dat was ook zo.
Een tijdje terug schoot zijn hernia er alleen weer in.
En je zag echt aan z'n ogen dat hij op was, ze waren heel dof.
Vlak voor dat we op vakantie gingen 2 weken terug was ik al verdrietig omdat ik het al aan zag komen.
Toen we 's nachts weg gingen heb ik hem nog stevig vast gehouden, heel veel kusjes gegeven en zacht tegen hem gepraat.
Mn zus bleef thuis bij hem. Eerst ging het wel goed, hij heeft zelfs nog bij de paarden rond gelopen.
Maar langzaam ging het nog slechter, hij gilde 's nachts de hele boel bij elkaar en liet zn ontlasting lopen.
Van de dierenarts kreeg hij pijnstillers. Maar na een paar dagen vonden we het niet meer eerlijk om hem nog langer te laten lijden.
6 augustus 2008 is hij ingeslapen. Hij had een onwijs sterk hart maar heeft niet gevochten, hij was gewoon op.
Inmiddels heb ik geaccepteerd dat hij dood gegaan is terwijl ik er niet was.
Ik had echt het gevoel alsof ik er niet voor hem geweest was.
Maar het maakt natuurlijk niets uit. Het is beter zo en ik ben er ruim 11 1/2 jaar wel voor hem geweest.
Ik mis je zo kereltje
.Gek om nog maar 2 honden thuis te hebben, maar 2 bakjes op de grond te zetten, 2 blije honden te hebben als je thuis komt..in plaats van 3. Onbewust zoek ik hem ook steeds. Denk dat hij de kat is.
Zn broertje was hem ook meteen aan het zoeken toen hij weer thuis kwam.
Het voelt zo leeg ..
Slaap zacht mannetje, ik hou van jou !
.
