Meneer weigert de laatste tijd zijn brokjes op te eten als ze gewoon op zijn bordje liggen. Doe je ze in een ander potje, of in een ander bordje, dan wil hij ze ook niet eten. Maar geef je ze vanuit je hand, of gooi je ze gewoon op de grond, dan valt hij er op aan alsof hij weken niet gegeten heeft. Aan de smaak ligt het dus duidelijk niet.
Hoe moeilijker je het hem maakt, hoe liever.
Dus in een voederbal: hij eet
Laat je hem kunstjes doen: hij eet
Laat je hem van de ene kant van de kamer naar de andere kant rennen voor 1 dom brokje: hij eet.
Zet je een potje brokjes boven op zijn voerton, doet hij alles om die brokjes uit dat potje te hengelen en ze zo op te eten.
Maar gewoon op een bordje… hij vertikt het. Jammeren om eten, heel de dag door, zet je hem bij zijn bord: hij steekt zijn neus op en loopt weg. Neem je de brokjes uit zijn bord en op het vlakke van je hand is het direct “njammie, brokjes!” en valt hij er op aan.
Nu en dan geef ik eens wat blikvoeding, en dan heeft meneer geen probleem om uit zijn bord te eten. Ik ga hem echter niet altijd blikvoeding geven. Hij is 9 jaar oud en begint tandsteen te vormen. Dus hij moet gewoon zijn brokken eten. Bovendien wil hij ze wel opeten… alleen niet als ze op zijn bord liggen.

Houdt hij me nu gewoon voor de gek? Of is er iets anders aan de hand?
Hou er rekening mee… hij is slim… heeeel slim… zo slim dat hij ons zelfs doet geloven dat hij dom is… en hij is perfect in staat om ons te trainen en naar zijn pijpen te laten dansen.
Maar toch… dit grapje met zijn eten gaat me iets te ver.
Iemand een idee?