Geplaatst Er zat een klein hummeltje van ik schat nog geen 7 weken helemaal in elkaar gekrompen op de grond, zwaar ondervoed, aan het snotteren, echt geen gezicht.
We hebben hem mee naar huis genomen. Hij dronk afentoe wat melk en leek wat beter te worden. Die nacht heeft hij bij mij geslapen in bed, niet omdat ik hem meegenomen had, maar omdat hij zelf bij mij in bed was geklommen.
Hoe z'n klein ziekelijk hummeltje, nog zo ontzettend lief kan zijn.
Vanmorgen vroeg een afspraak gemaakt bij de dierenarts. om half 12 konden we terecht. Maxie ging met het uur achteruit en raakte onderkoeld, ik hield hem in een dikke sjaal tegen me aan om warm te blijven.
Eenmaal bij de dierenarts zei ze dat zijn kansen heel erg klein waren en dat we het oplappen veel geld en vooral heel veel moeite zou gaan kosten.
We (ik en mijn vriend) hoefden niet eens na te denken over die vraag, we wisten meteen al dat we het gingen doen, dit kereltje verdiende het recht op leven, en wat moet je nou met geld als je er niks goeds mee kan doen.
De dierenarts spoot hem 2 volle spuiten met vocht in en gaf ons een hele hoop medicatie en speciale melk mee.
Op de terugweg leek hij wat actiever te worden en zwaaide wat met zijn kleine beentjes. Hij voelde zelfs al wat warmer.
Thuis lag hij tegen een warme kruik aan in een warme handdoek terwijl ik zijn eerste flesjesmaaltijd klaarmaakte. Hij vond de melk blijkbaar ontzettend lekker. Toen ik bijna klaar was met voeren, begon hij weer te zwaaien met zijn beentjes, deed zijn mond wagewijd open, en blies zijn laatste adem uit in mijn armen, net toen het weer wat beter ging
Rip kleine maxie.
Wat bleek uiteindelijk, vorig jaar is ons beloofd dat zijn moeder gesteriliseerd zou worden, uiteindelijk is dit niet gebeurt en heeft ze een aantal nestjes (nu al ja), achter elkaar gehad en is ook nog eens niesziekte uitgebroken.
Ik ben woedend, dat mensen dit dieren kunnen aan doen, woendend.
).
Misschien is dat een optie voor de moederpoes... 
