Het is geen lang verhaal, maar wel een verweven met verdriet.
Hij kwam mee, samen met mijn stiefmoeder en haar kinderen. Hij was slechts 3 of 4 jaar oud. Een mooi, dominante Dalmatier. Ik kon niet met hem door een deur, altijd was er wel iets wat me niet aan hem aanstond. Hij gromde, blafte en beet zelfs naar me. Na verloop van jaren ebde dit weg, en soms begon hij weer. De laatste maanden was hij best lief, keek me niet meer aan als ik binnenkwam, en liet me met rust. 8 jaar oud is hij nu, kerngezond was hij. Totdat zijn lichaam, zijn nieren besloten dat het genoeg was. Er was een lichte hoop maar die is nu gedoofd. Nog een paar dagen heeft hij, en dan, dan is het voorbij.
Jarenlang heb ik die hond gehaat, een lelijk rotbeest was het, onopgevoed en dominant als de pest. Maar nu, nu voel ik me toch heel verdrietig. Vooral voor mijn stiefmoeder die met haar hele leven van dat beest houdt. Als ik hem nu zie voel ik niks dan medelijden, hij liep altijd zo trots en mooi rond. Nu komt hij met moeite overeind.
Dat was het dan jongen. Dit was het voor je.
We zullen je allemaal missen, vooral je maatje, die nu als enige zal blaffen in ons huis.
Ondanks dat we elkaar altijd negeerde, zal ik je toch missen.
Deni, het ga je goed kerel. Rust zacht en bedankt voor alles.