Een paar weken terug was ik in de wolken. Er was iets in m'n leven verschenen, wat me ontzettend blij had gemaakt. En ik had ook reden tot juichen, want het was gewoon erg mooi.
Nee, ik heb het niet over eventuele nieuwe liefdes (zulke dingen zet ik - als het van toepassing was - niet in verhalen) of love-at-first-sight (dat zal ik al helemaal niet gaan toegeven).
Het was gewoon te mooi om waar te zijn...
In 2000 toen ik nog een stukje kleiner was, deed ik voor de 4e keer mee aan de Kalveropfokclub (onderlinge wedstrijd waar kindjes en kalfjes strijden om de prijs wie het beste een kalf kan voorbrengen en schoongemaakt heeft) met een zwartbont kalf, genaamd Julia 14 (v. Eastland Cash x Jubilant). Kleine Julia bleef een kalfje dat op bepaalde momenten niet wilde lopen, kleine Julia werd groter, mooier en melkgevender.
Julia was in verwachting, van wat later een heel mooi meisjeskalf te zijn. En jawel, deze heette ook Julia. Alleen dan geen Julia 14, maar Julia 29.
Julia 29 werd geboren, werd gelijk als een echt fotomodel op de foto gezet (en deze werden doorgestuurd aan een breed publiek).
Ik was blij, want een vaarskalf van één van mijn lievelingskoeien! Julia 29 was half Fleckvieh, half gewoon zwartbont, had een paar zwarte/rode vlekken en was gewoon een gezond kalf. Zelfs haar naam was mooi. Niks aan het handje.
Tot... die éne middag. Ik was ziek, en het kalf bleek ook doodziek te zijn. Vanuit de iglo naar een hok met een warmtelamp, zorgen voor genoeg drinken en heel veel hopen. Het leek wel een donderslag bij heldere hemel.
Gelukkig bleek dit kalf een échte vechter te zijn, ze leefde aan het eind van de dag nog. Ze werd ook weer fanatieker met drinken en ik kreeg weer hoop op een goede, stralende afloop...
Maar zoals niet elk verhaal een happy ending kan hebben, kwam het niet goed. Julia 29 bleek niet voorbestemd te zijn om vrolijk door het hok rond te gaan rennen en een nog betere melkkoe te worden dan haar moeder.
Nee, het lot van deze kleine Julia bleek ergens anders te liggen. Juliatje lag gistermorgen dood in haar hok, na een week van een voorspoedig herstel waar haar achterpoten verlamd leken te zijn...
Ik heb al van zoveel kalveren afscheid moeten nemen, maar de dood van een kalf blijft altijd moeilijk. En dit keer is het extra zuur. Ik ben weer terug op aarde.