Geplaatst 
Sonja, portret op vier pootjes
Nooit geweten dat er honden bestonden met anorexia. Tot mijn moeder en ik een telefoontje kregen van de fokster van onze twee dwergpoedeltjes. Bij haar zat de tweejarige spierwitte Sonja. Ze was nog een goed gelukte kleine dwergpoedel ook. Ze had meerdere keren succesvol Europese shows gelopen en was om die reden ontzettend gehoorzaam. Verder was ze vrolijk, zindelijk en – in tegenstelling tot een van onze andere poedels – niet vals. Alleen had dit prachtige hondje een probleempje: ze was in hongerstaking gegaan en zat de hele dag te bibberen als een rietje. Of wij wilden kijken of we Sonja weer aan het eten konden krijgen.
Zo gezegd, zo gedaan. Niet veel later at Sonja weer. Roompaté. Uit de hand. Verder bleek ze in plaats van gehoorzaam stronteigenwijs, met die zindelijkheid viel het ook een beetje tegen, maar ze leek het wel naar haar zin te hebben bij ons. Ze trok zich op aan speelkameraadje Pepper en knorrepot Rohwena. Als er bezoek kwam, stond ze bovenop de leuning van de bank klaar om de gasten weer de deur uit te schelden. Maar eenmaal over haar toestandje heen, ging ze vriendelijk kennismaken en liet ze zich soms zelfs door vreemden aaien. En na een maand of wat, at ze onder toezicht uit een heuse voerbak.
Sonja heeft nog een nestje voor de fokster gehad, maar omdat ze daarbij bijna het leven liet, hebben we haar maar gekocht. Over de koop bestond bij ons geen enkele twijfel. Maar het was wel vooral voor het hondje, dat lekker in haar eigen wereldje haar eigen dingetjes deed. Niet lang nadat we haar hadden gekocht, kreeg ze ernstige nierproblemen en moest ze worden opgenomen in een kliniek. Ze kwam na een paar weken als herboren terug. Was uitgelaten, vrolijk en kwam soms zo maar op schoot liggen.
Dat beeld, van Sonja op schoot bij mijn moeder, zal me nog lang bij blijven. De twee andere poedels zijn in de loop der jaren overleden, Sonja hield dapper stand. Dag in dag uit kon m’n moeder haar uit haar breiwerk vlechten, lag Sonja op de afstandsbediening en werd er onbedoeld gezapt, of belde Sonja bekenden omdat ze met haar koppie op de telefoon in slaap was gevallen. En als ze de kans kreeg, gapte ze stiekem het beleg van mijn moeders brood.
Toen mijn moeder drie jaar geleden met spoed naar het ziekenhuis moest, heb ik Sonja in huis genomen. Ook over de gezondheid van Sonja had ik zorgen, ze was al bijna vijftien. Op de avond dat mijn moeder aan de beademing ging, begaven de nieren van Sonja het opnieuw bijna. Dankzij snelle doktershulp en goede medicatie knapte ze gelukkig weer snel op.
Zolang mijn moeder in het ziekenhuis lag, moest ik Sonja in leven zien te houden. Dat lukte aardig. We hebben Sonja zelfs nog meegenomen naar het bezoekuur. Mijn moeder heeft stiekem, in het bijzijn van een IC-verpleegkundige en een rek met beademingsapparatuur, infusen en noem maar op, in de hal van het ziekenhuis met Sonja op schoot gezeten. En al had Sonja zo haar bedenkingen over dit uitstapje, mijn moeder vond het fantastisch. Ik had nooit kunnen bedenken dat Sonja mijn moeder zou overleven. Toch gebeurde het.
Intussen had Sonja mijn huis veroverd. Ze deed het goed op de medicatie. Vanaf dag één heeft ze duidelijk gemaakt dat de bank háár bank was, en mochten de grote honden er niet meer op. Bezoek schold ze nog steeds de kamer uit, en beviel iets haar niet ging ze ter plekke zitten poepen uit protest. Slapen deed ze in de bench aan het voeteneind. Waarbij ze een keer of wat per nacht liet merken dat ze óf moest plassen, óf wel trek had in een snackje. Later heb ik haar maar naar de woonkamer verhuisd. Ze ging ook mee op vakantie; bij de caravan op de Veluwe, zocht ze de hele dag torretjes in het zand.
Medicatie hoefde ze niet meer. Het roompaté-dieet werd ingeruild voor het veel gezondere Hills a/d (2 euro per dag), en toen ze dat niet meer lustte gingen we over op het gewone blikvoer met fijngesneden hondenkoekjes, waar ze het bijzonder goed op bleef doen. Wel ging ze pas naar haar eigen bak als ze eerst onze blinde Schotse Collie Zeus bij zíjn bak had weggejaagd.
Ze is al die tijd blijven eten, maar het afgelopen jaar wel erg achteruit gegaan. De tumoren onder haar buik zijn enorm gegroeid. Behalve doof werd ze ook kippig en liet haar coördinatie de laatste tijd vaak te wensen over. Ze at sinds een week liggend. Het kleine beetje zindelijkheid was helemaal verdwenen. Trimmen moest ik zelf doen, het kostte een paar uur om alleen haar bekkie te kunnen scheren vanwege het enorme verzet dat ze leverde. En erna moest ze dagenlang slapen om bij te komen van de inspanningen.
Mijn vloerbedekking en nachtrust kunnen me gestolen worden, als zij nog een beetje lol zou hebben. Maar dat idee had ik eerlijk gezegd echt niet meer. Blaffen had ze al een jaar niet meer gedaan, kwispelen deed ze slechts nog incidenteel. Daarom heb ik vanochtend voor het laatst haar eten gemaakt. Voor het eerst in al die tijd zat er weer lekker veel roompaté in.
De veearts was net hier thuis om haar voor altijd te laten slapen. Ik zag er tegenop, met twee overleden paarden nog vers in het geheugen. Ze zette nog één keer haar ene tand fel in mijn arm, voordat ze rustig ging slapen. Voor Sonja is het hopelijk het beste. De dierenarts vond haar zeldzaam oud geworden. Ik denk dat ik haar, ondanks alles, toch best een beetje zal missen.
Bakje leeg
En lekker genieten in het zonnetje
maar toch, het blijft vreselijk een maatje te moeten verliezen, sterkte! 
