Geplaatst Toulouse was altijd een vrolijke kat. Hij was dik, niet erg mooi en soms erg irritant aanwezig, maar dat maakte me niks uit, want ik was gek op hem. Volgens de dierenarts was hij een foutje van de natuur, omdat hij een erg vreemd karakter heeft. Ook dat maakte me niks uit, want dat maakte hem Toulouse. Hij achtervolgde me overal. Als ik thuis kwam was hij de eerste die vrolijk tegen me mauwde, en vanaf dat moment liet hij me ook niet meer met rust. Hij kon kopjes geven waar je van omvalt, hij kon kaas vangen met zijn poten, hij zat altijd trouw met zijn moeder op de 2 overige stoelen tijdens het eten, hij kon zo lelijk mauwen dat mensen wel eens twijfelden of het wel echt een kat was, hij sprong wel eens bovenop zijn moeder als hij daar zin in had, en hij kon zo hard spinnen dat je het in een andere kamer nog kon horen.
We hebben niks aan hem gemerkt, tot ongeveer een week voordat hij dood ging. Hij werd wat langzamer, minder vrolijk en hij was mager geworden. We dachten dat hij misschien een beetje aan het aftakelen was, 12 jaar voor een kat is niet heel jong meer. Uiteindelijk merkten we dat hij niets meer at. Hij liep liever niet, dus hij lag meestal een hele lange tijd op 1 plek, wat niets voor hem was.
Ik probeerde hem op te vrolijken. Ik praatte nog enthousiaster tegen hem dan ik al deed, ik borstelde hem vaak even, omdat zijn vacht erg dof was geworden en hij verhaarde nauwelijks, ik gaf hem alle aandacht die ik kon geven. De dag voordat hij dood ging heb ik nog verschillende smaken snoepjes gekocht, waarvan ik wist dat hij die echt niet zou weigeren als hij gezond was. Maar hij wou ze niet.. hij wou niks eten. Ik werd gek van bezorgdheid.
De dag daarna riep ik hem toen ik thuis kwam. Hij zat achter in de tuin, en kwam vrolijk naar me toe lopen. Daar was ik blij om, want zo had ik hem al een tijd niet gezien. Ik aaide hem en hij sprong zelfs nog even omhoog toen ik hem over zijn kopje aaide. Ik kreeg weer hoop en nam hem blij mee naar binnen. Daar zette ik hem voor zijn eten neer, in de hoop dat hij nu ook weer wat zou eten. Hij zakte echter gelijk door zijn achterpoten heen, en zat er wat versuft bij. Ik schrok en bleef hem bemoedigend aaien. Ineens deed hij zijn mond wijd open, en begon een soort van te hijgen. Ook kwijlde hij. Maar uiteindelijk liep hij gewoon weer weg alsof er niks gebeurd was.
Daarna ging hij midden in de kamer plat op de grond liggen. Mijn vader zei dat het misschien koorts was, en dat hij zich wou afkoelen aan de koude vloer. Dat klonk best logisch, dus we dachten aan een griepje ofzo, hij zou wel weer beter worden, Toulouse kon niet dood gaan.
Die avond was ik een tijdje alleen thuis, en ik ben elk kwartier naar beneden gegaan om te controleren of het goed ging. Hij bleef op dezelfde plek liggen. Ik heb hem nog slagroom gevoerd, wat hij op likte, dus ik kreeg weer een beetje hoop. Hij vond slagroom zo lekker.. Ook heeft hij nog redelijk veel water gedronken, en wanhopig heb ik geprobeerd om hem nog meer te laten eten. Het ging best goed, dacht ik.
Mijn ouders kwamen thuis en ik ging weer naar beneden. Daar zaten ze bezorgd om hem heen, dus ik ging er geschrokken naartoe. Ze vertelden dat hij zich achter de bank had opgevouwen, op zo'n manier die een kat meestal heeft als hij voelt dat hij dood gaat. Mijn vader heeft hem voorzichtig gepakt en op de bank gelegd. Zijn ademhaling ging erg snel, en hij leek te kreunen. Zijn pupillen werden steeds groter en dan weer kleiner. Mijn moeder heeft de dierenarts gebeld, we konden er een uur later terecht, want ze zat op een feest. In die tijd heb ik hem veel geaaid, en het leek wat beter te gaan. Hij was weer helder, hij spinde zelfs weer.
Uiteindelijk legde ik hem in zo'n kattenvervoerhokje (geen idee hoe dat heet), en hij liet het allemaal toe. Normaal hadden we daar ovenhandschoenen voor nodig, omdat hij zich er met veel geweld tegen zou verzetten... In de auto heeft hij maar 1 keer angstig gemauwd.
Bij de dierenarts moesten we nog even wachten, want ze was er nog niet. Ik heb nog tegen Toulouse gepraat, en zelfs gezegd dat hij het niet moest wagen om ons te verlaten, als grapje natuurlijk.. ik wist van niks.. ik had weer hoop gekregen, doordat hij heel hard heeft liggen spinnen toen ik hem zo aaide en tegen hem praatte.
De dierenarts stelde veel vragen en onderzocht hem aan alle kanten. Ze zei dat hij extreem mager was. Ik stond toe te kijken hoe ze met mijn lieve Toulouse bezig was. Mijn Toulouse, die normaal zou proberen om het jasje van de dierenarts aan stukken te krabben. Hij had het niet zo op dierenartsen.. Hij jammerde 2 keer hartverscheurend, maar daar bleef het bij.
Toen kwam ze bij zijn buik.. ze voelde aan zijn maag en haar gezicht vertrok. Ze vertelde dat hij een tumor zo groot als een mandarijn had in zijn maag. Daardoor was 1 nier al uitgevallen, en de andere 2 keer zo groot doordat die het werk hard over genomen van de ander. Dat was een hele grote schok...
Ze zei dat ze moest voorstellen om hem te opereren, maar dat zou waarschijnlijk nutteloos zijn. In de meeste gevallen maakt ze de kat dan open, bekijkt ze het, en maakt ze het gelijk weer dicht omdat het er te erg aan toe is. Daarom zei ze dat het voor Toulouse het eerlijkst was om hem in te laten slapen.
Ik kon geen woord uitbrengen, dus mijn vader stemde er mee in. Het leek alsof Toulouse aanvoelde wat er ging gebeuren, want hij probeerde zelfs nog zijn hokje in te vluchten.. Ik keek toe hoe de dierenarts eerst de verdoving gaf. Ik mocht nog 5 minuten met hem in de wachtkamer zitten om afscheid te nemen. Deze minuten waren heel erg zwaar voor me.. Ik hield hem in mijn armen en kon echt niet geloven dat het de laatste keer zou zijn. Hij was zelf heel rustig, hij leek er vrede mee te hebben, of misschien kwam dat door de verdoving.
Uiteindelijk kwam ze hem halen.. Ik bleef zitten en hield hem stevig vast. Ik wou niet dat ze hem van me af kwam nemen. Maar ze haalde hem toch uit mijn armen, natuurlijk.. We gingen terug naar de kamer. Daar luisterde ze eerst naar zijn hartslag, en ze vertelde dat die er niet meer was.. Toulouse was al weg.. hij was in mijn armen weg gegaan.. Ze gaf hem de laatste spuit.
Ik heb hem nog heel erg lang geaaid. Ik wist gewoon niet hoe ik afscheid moest nemen. Hoe kon ik nou zomaar weg lopen en hem daar achter laten? Uiteindelijk hebben mijn vader en mijn vriend me meegenomen.. We zijn naar huis gegaan met een leeg hokje..
Ik mis Toulouse heel erg.. en ik zal hem echt nooit vergeten. Ik ben blij dat ik zoveel van zijn leven heb meegemaakt. Ik heb hem geboren zien worden, hij is zijn hele leven bij mij geweest, en hij is in mijn armen dood gegaan.
Ik heb het nog erg moeilijk met dingen zoals kaas schaven, want hij hoorde het als ik de kaasschaaf pakte. Dan hoorde ik het getrippel op de vloer en daar stond hij dan, vragend om een stukje kaas. En ik vind het moeilijk dat hij me niet meer achtervolgt door het hele huis. Maar gelukkig heb ik nog een beetje troost aan zijn moeder. Ze lijkt in veel opzichten natuurlijk erg op hem, en als ik naar haar kijk zie ik een beetje van hem. Dat was eerst ook moeilijk, maar nu zie ik het als troost.
Lieve Toulouse, bedankt voor de mooie tijden. Ik heb altijd veel om je gelachen. Je wist me altijd weer vrolijk te krijgen met je gekheid, zelfs op momenten waarvan ik dacht dat dat niet kon. Ik mis je, en ik zal je echt nooit vergeten...
Heel veel sterkte.. 
