Geplaatst: 22-04-08 13:57 Momenteel hebben wij een discussie. Ikzelf ben altijd opgegroeid met huisdieren (katten, knagers en honden van anderen). Mijn man niet... Toen we samen gingen wonen nam ik mijn ratten en kat mee. Een tijd ging dat goed, tot hij steeds erger begon te niezen en zwaar allergisch bleek voor ratten en huisstofmijt, en ook behoorlijk allergisch voor katten.
Ik had op dat moment nog maar twee ratten over, en het idee was toch al om ze te laten uitsterven (nee, niet verhongeren, gewoon geen nieuwe er meer bij ter vervanging
) dus uiteindelijk heb ik eerder een plekje voor ze gezocht.De twee katten die we in huis hadden voor herplaatsing wat niet lukte hebben we uiteindelijk toch naar het asiel gebracht, en zo bleven we alleen nog met onze originele kat over. We wilden hem niet kwijt, maar hij bleek heel erg te vereenzamen in zijn eentje. Lang overna gedacht, kat erbij en allergie verergeren of ander huisje zoeken? Uiteindelijk met pijn in ons hart afscheid genomen van onze knuffelkanjer.
En toen was het stil...
Nou ja, niet compleet stil, want onze kindjes zijn er ook nog, maar toch raar leeg 's avonds laat als de kinderen op bed liggen.
Het idee van een hond speelde al heel lang -voornamelijk bij mij- en is door de huidige stilte uiteraard extra aangewakkerd. Maar mijn vent is het er dus niet mee eens...
Onze situatie: We wonen in een apartement op 1 hoog met een riant balkon. Zijn met zijn vijfjes (m'n man en ik, dochters van 3 en 1,5 en een zoontje van 3 maanden). Op het moment ben ik thuis bij de kinderen, maar over 1,5 jaar wil ik een studie oppakken.
Zelf zat ik te denken aan een wat oudere hond uit het asiel. Zodat we kunnen kijken hoe het werkt (en als het dan toch niet helemaal is wat we zoeken is 5 jaar makkelijker te overbruggen dan 15 jaar) en omdat die vaak langer in het asiel zitten te wachten op een baasje dan de vrolijke jonge honden.
Ik heb er eentje gevonden van 11, die niet meer zo heel druk is, goed met kinderen en andere honden op kan schieten (ook belangrijk, want mijn moeder heeft een hond) en die -na wennen uiteraard- het ook prima vindt om eens alleen thuis te zijn.
Mijn man zegt dus nee, en aan de ene kant wil ik hem overtuigen van mijn gelijk.
Maar dan voel ik me ook weer het meisje van vroeger dat steeds aan haar ouders uitlegde dat een pony écht niet duur is 
Is mijn plan nou echt niet reëel?
