Geplaatst ik wil mijn verhaal toch even van me afschrijven!
sinds een half jaar zijn we erachter dat ons hondje iets aan haar nieren heeft, ze heeft nooit eerder wat mankeerd
maar nu dit..
ze kreeg hiervoor ander voer
alles ging opzich goed
maar ze viel af, steeds meer.
ze at bijna niets meer, omdat ze wist dat het er anders toch weer uit kwam
dit gebeurde vooral de laatste week.
zondag had ze ineens weer best goed gegeten
en met uitlaten liep ze weer eens redelijk mee
maar toen we een uurtje later tv keken, begon het weer
boomer moest overgeven..
ik vond het verschrikkelijk haar zo te zien, zo vermagerd, en zo ziellig
ik zat te huilen, en toch keek ze me aan op een manier alsof zij (die zieke meid) me wilde troosten.
ik ging met tranen in mijn ogen naar bed,
de volgende ochtend stond ik op en mijn moeder riep me meteen
het ging niet goed met Boomer
ze had die nacht bij mijnouders op de kamer geslapen
maar ze kon van de een op de andere dag niet meer op haar achterpoten staan
als ze wilde zitten, viel ze al om
ook heeft ze die nacht een aantal aanvallen gehad
oogjes wijd open en haar mondje ook
en er kwam geen geluid aan
verschrikkelijk om haar zo te zien, ze leek wel te stikken..
we hebben allemaal bij haar gezeten, en ze leek ons aan te kijken van het is goed
ik heb een super tijd met jullie gehad..
we hebben meteen de DA gebeld, en zijn er meteen heen gegaan
ze heeft haar nog eens nagekeken (als zag ze meteen dat het niet goed was)
ze had nu ook een ruisje op haar hartje, dit en alle andere dingen
door zwakte, al haar kracht is in haar niertjes gaan zitten, ze had bijna geen spieren meer, en was op
wat nu..
ze mag geen pijn hebben, onze boomer mag geen pijn hebben, dat hebben we altijd gezecht
ook vertelde de DA ons dat Boomer geen hondje was dat snel zou laten merken dat ze pijn had
we hebben dus besloten haar in te laten slapen
we waren er gelukkig alle 4 bij, we hebben haar geaait en vertroeteld,
toen kreeg ze haar eerste spuitje om in slaap te vallen
normaal is een hondje gespannen bij een dierenarts, maar boomer was zo moe, ze ging gewoon liggen met haar snoetje op tafel
en viel zo rustig in slaap, daarna het 2e spuitje
Dit verdriet is zo groot, ons meisje
die al vanaf mijn 4e bij me is
er altijd voor je was, altijd wel wilde knuffelen, altijd kwam begroeten
ze is er niet meer.
Boomer is weg
ik kan / wil het eigenlijk niet geloven
we hebben een foto van haar op 40x50 aflaten drukken en in de keuken gehangen, ze hoort bij de familie
en dat zal altijd zo blijven
nu is ze toch nog een beetje bij ons, zen kijkt over de tafel
ik zie er wel erg tegen op om op te staan, en naar beneden te gaan, zonder haar begroeting en een knuffel
of om van school terug naar huis te gaan..
dit verdriet blijft, maar Boomer verdient het om verdrietig om haar te zijn
Boomer lieve schat we zullen je nooit vergeten, en je blijft altijd mijn nummer 1!
sorry voor mijn lange verhaal, maar ik moest het kwijt!
