Geplaatst voor 2 weken geleden is er leverkanker geconstateerd en hij heeft nog even volgehouden op prednison, gister hebben we met zn alle gegourmet thuis en hij was in zn goede doen zelfs nog even gespeeld enzo.
Toen heeft mn moeder de beslissing genomen om hem vandaag af te laten spuiten.
Erge dappere beslissing en dat vond de dierenarts ook, hij was of vreselijk aan de diaree of het wou juist helemaal niet en hoever moet je het laten gaan tot dat je de beslissing neemt om het te stoppen.
Mijn moeder wilde niet tot het bittere einde door gaan en ze heeft hem vanochtend 3 slaappillen gegeven en toen de dierenarts gebeld, die is toen bij haar thuis gekomen om hem de spuiten te geven.
Onze hond heeft in zn leven zo veel bij de DA gelopen dat hij gewoon panisch werd van witte jassen en dat wou ze hem niet aan doen vandaar de keuze om hem thuis te laten sterven.
Vanmiddag is hij in de tuin onder zijn zandbak (jawel eigen zandbak) begraven.
Ik heb blijvende herinneringen aan hem op mn tenen zitten (littekens) want het was een rare dondersteen maar nu hij echt dood is doet het me toch veel meer dan wat ik verwacht had.
Ik heb nog wel even aan hem geschut ofdat hij echt dood was maar er kwam toch echt geen zuchtje meer uit.
Het is definitief onze rox is na de hondenhemel en ik zal hem ongetwijfeld ook nog vreselijk missen.
