Geplaatst Scott, of zoals we hem vaker noemden, Beer, was onze enorme grote lobbes van een Golden Retriever, maar vooral onze grote vriend. Hij was de liefste hond die je je kon voorstellen, altijd vriendelijk voor iedereen. Tot vorig jaar altijd een werkhond geweest, maar doordat hij vorig jaar spondylose kreeg, en daarbij een longontsteking en een hartontsteking waarvan niemand verwacht had dat hij zou herstellen op die leeftijd, is hij echt met pensioen gegaan, hoewel hij een spelletje apporteren nooit heeft overgeslagen.
Tot gisteren, hij was buiten en ik hoorde hem blaffen wat hij zelden deed. Toen ik ging kijken lag hij languit in de tuin en kon niet meer overeind komen. We moesten hem wel vaker een kontje geven om op gladde ondergrond overeind te komen door zijn spondylose, en met wat hulp stond hij ook gewoon op. Wel was hij erg sloom, wiebelig en wilde 's avonds zijn eten niet hebben, hij lag een beetje suf in de keuken de hele avond, maar een kwispel kon er voor iedereen nog wel af.
Vanmorgen viel het me ineens op dat zijn buik erg opgezet was, en was hij er behoorlijk slecht aan toe, hij had duidelijk veel pijn. Uiteraard naar de DA, en ik had al een heel slecht voorgevoel. Daar aangekomen bloed afgenomen en gekeken, en de buik baarde de DA ook veel zorgen. De uitslag was zo slecht als die maar kon zijn, het was een wonder dat hij uberhaupt nog leefde. De DA wist aan de hand daarvan eigenlijk al genoeg, maar er is ook nog snel een echo gemaakt. Zijn buikholte was gevuld met bloed, waarschijnlijk door een gescheurde milt. Verder onderzoek kon nog gedaan worden, maar ik heb besloten hem dat niet meer aan te doen, hij was zo zwak en ziek dat ik dat oneerlijk vond.
We hebben hem nog even mee naar buiten genomen en de rest van de familie gebeld terwijl Scott nog even heerlijk in het zonnetje een grasveldje met bosjes verkende. Gewacht tot iedereen er was en Scott was inmiddels gaan liggen in de zon, hij kreeg het zelfs nog voor elkaar te gaan liggen rollen wat hij altijd heerlijk vond in lang gras, het resultaat was een mooie groene in plaats van gele hond.
En toen was het tijd om afscheid te nemen...... Hij is heel rustig gegaan, liep de behandelkamer binnen en ging zonder tegensputteren liggen, de DA kreeg zelfs nog een poot van hem en na het narcosespuitje bedelde hij nog om het bekende koekje. Bij de narcose stopte zijn ademhaling al, en na de dodelijke injectie stopte zijn hart heel snel, hij is gegaan zoals hij was, vriendelijk, rustig en zonder protest......
Dag lieve grote Beer, we zullen je verschrikkelijk missen.
!