Geplaatst 
. Nou zou dat niet erg zijn als ze geen 1) piepklein huisje had, 2) consequent in opvoeden was geweest, 3) geld voor haar eigen zou hebben (dat schiet er nog wel eens bij in).
Iedereen, maar dan ook iedereen wie ze het vertelde keurde het af en raadde haar aan of een ouder hondje te nemen uit het asiel oid, of een kleinere hond.
Maargoed, net zo koppig als dat ik ben, nam mijn moeder de hond toch...
Nu 2/3 maanden later (nu hondje niet meer zo heel klein is en met alle plezier de bank al op gegeten heeft) beslist mijn moeder in eens dat ze de hond niet meer wilt.
(overigens woon ik niet bij mijn moeder, dus ben allang blij dat ik niet ook nog eens voor de zoveelste keer de klap krijg om mijn vriendje kwijt te raken, want dit is al nummer tig keer dat ze dit doet).
Hoe krijg je dit bij mensen uit het hoofd?
Mijn vader vind het overigens zo sneu voor het dier dat hij hem het liefst zou willen nemen, maar dat gaat gewoon niet, ook wij hebben een klein huisje helaas.
Maar al met al denk ik dat bij de juiste persoon (consequentie) er veel van dit dier kan komen. 
