Ik heb net van mijn moeder gehoord dat mijn poesje er niet meer is, het is zo raar.
Ze was al een paar dagen weg, maar dat was niks voor haar. Ik heb haar uit het geboortevlies geholpen, ze kan nu toch niet dood zijn? Ze is pas 2, dat is toch veel te jong?
Ze is al net na kerst overleden, maar ik hoor het nu pas. Ze zou met mij meegaan over een paar jaar. Ik wist het eigenlijk al wel, maar ik wilde en wil het gewoon niet geloven. Ze komt morgen ofzo weer gewoon aanlopen en dan wordt ze geknuffeld en geaaid. Dan vertelt ze wat er allemaal gebeurd is en waar ze geweest is.
Ze is zo lief, net een klein wasbeertje. Ik ben al vanaf haar geboorte helemaal gek van d'r. We hebben d'r gehouden, ze heeft kittens gehad, wat niet de bedoeling was. Dat heeft ze overleefd en dan zou ze nu dood zijn? Dat kan toch gewoon niet?
Volgens mijn moeder is ze dood gegaan door een vergiftiging of wormen ofzo iets. Ze zegt dat ze Rebje gevonden heeft, achter de struikjes, dat ze de nacht ervoor ervan gedroomd had. Dat ze mager was.
Dat allemaal kan toch niet waar zijn. Ik hoop voor het eerst in mijn leven dat ze zo keihard aan het liegen is. Maar daar liegt mijn moeder niet over, helaas. Ik moet het doen zonder mijn schat.
Dat is al mijn tweede poes die dood is, eerst Flame, nu Rebje.
Het kan gewoon niet. Ze moet gewoon teug komen, morgenochtend weer op mijn bed liggen miauwen en dat ik mopperend wakker word. Maar als ik haar dan zie zo blij ben. Maar dat gebeurd niet, ze zal nooit meer terug komen, ik zal haar nooit meer horen praten, nooit meer. Maar ik zal haar ook nooit meer vergeten.
Sorry voor het onduigelijke verhaal, maar moest het even kwijt.
Groetjes