
15 januari 2008... de dag dat Beauty, mijn kanjer, mijn vriendje, mijn allesje voorgoed is gaan slapen
. Zo vrolijk en macho als hij kon zijn... zo rot voelde hij zich eigenlijk. Vocht achter zijn longen, vocht in zijn buik, weinig tandjes in zijn bekje en hartproblemen.. hij kon niet meer... hij was op... maar hij bleef vechten.. soms stikte hij bijna... en vervolgens kwam hij dan lekker tegen je aan liggen.. spelen wilde hij ook nog heel graag, maar dit kon hij niet. Na 2 rondjes rennen had hij een blauwe tong 
We (mijn moeder en ik) hebben hem in laten slapen bij de dierenarts.. zelfs nu was hij een vechtertje.. hij vocht tegen de prik die hem zo'n pijn had gedaan... hij wilde nog vechten met een hond die ook in de wachtkamer zat...
Het is stil in huis.. ik lig alleen in bed..
nooit meer..
nooit meer een kusje van hem..
nooit meer bedelen om een stukje van m'n boterham
nooit meer tegen me aanliggen 's avonds op de bank..
nooit meer samen een wandeling maken..
hij is er niet meer

EGOISTISCH
Als twee bruine ogen vragen,
Help mij, want ik voel me niet fijn,
Mag je dan, omdat je voelt dit is het einde,
Egoistisch zijn?
Als je van de dierenarts hoort,
Dit komt nooit meer goed,
En hij krijgt steeds meer pijn,
Mag je dan omdat je hem niet kan missen,
Egoistisch zijn??
Als twee trouwe ogen zich sluiten voorgoed,
En je zonder hem naar huis toe moet,
Met een riem in je hand,
En je hart vol pijn,
Dan probeer je jezelf te overtuigen,
Ik mocht niet egoistisch zijn.
Al die tijd met zijn tweetjes,
Elke dag samen was een feest,
En in al die tijd,
Is hij zelf niet een keer,
Egoistisch geweest.
Sily, mooi gedicht!!


