Geplaatst 
10 mooie jaren heeft ze ons gegeven, onze lieve Soekie...10 jaar geleden kwam ze bij ons aanlopen, nadat ze steeds maar weer terugkwam dachten we dat het misschien een zwervertje was, we hebben haar toen voor het eerst binnengelaten toen het heel slecht weer was, vanaf toen was ze niet meer bij ons weg te slaan. Maar toch verdween ze een paar keer plots, en kwam ze later toch weer heel blij terug. We zijn gaan rondvragen en ze bleek een paar straten verder op te wonen, dr baasjes hadden haar een paar keer opgesloten in de hoop dat ze daarna bij hun wou blijven, maar ze zocht rust, rust die ze daar niet kon vinden maar bij ons wel, toen mochten we haar houden van die mensen en hebben we haar omgedoopt tot Soekie (bij oude eigenaren hete ze Pebbles maar die naam vonden we niet zo leuk). Ik was 8, en helemaal blij natuurlijk!
Tot een paar maanden geleden viel het ons op dat ze steeds minder ging zien, en na een paar maanden was ze vollledig blind, ze had geen staar of wat dan ook, afijn, nagevraagd en katten konden op oudere leeftijd welleens blind worden (ondertussen was ze 16) was voor ons opzich geen probleem, en voor haar ook niet, ze kon zich prima redden, ze ging alleen onder toezicht van ons naar buiten toe. Maar toen viel het ons op dat ze steeds meer begon te eten en te drinken, we keken het nog even aan en eigenlijk veranderde er niks...ze bleef vrolijk en lief, tot die ene epileptische aanval.... snacht bleef ze ook maar klagelijk mauwen en soms leek het alsof ze echt de weg kwijt was. We zijn meteen naar de dierenarts gegaan en hebben boed laten prikken, in eerste instantie dachten we aan nierfalen of suiker, maar de uitslag was helemaal perfect! Conclusie was een hersentumor of iets in die richting, dat verklaarde alle syptomen van het blind zijn etc.
We kregen Prednison en valium om de aanvallen te onderdrukken en moesten maar aanzien, na 4 dagen op de medicijnen te hebben gestaan ging het vandaag toch weer mis, ze kreeg een vreselijke epileptische aanval en kon daarna even niet meer lopen, ze bleef maar klagelijk mauwen, ze was helemaal de weg kwijt en kon niet lang op dr pootjes blijven staan toen vonden we het mooi geweest, als de aanvallen al door de medicijnen heenbreken kan het gewoon niet meer, ze ging zienderogen achteruit, we konden haar niet langer laten lijden.. vanavond is ze om 7 uur bij de dierenarts rustig op haar dekentje ingeslapen. Wat was dat een vreselijk moeilijke beslissing..
Het is maar zo kort geleden maar ik mis haar zo verschrikkelijk, ik ben bijna met dr opgegroeid en het was zo'n grote knuffel, maar het is beter zo, ze heeft nu geen pijn meer....
Lieve Soekie, nooit zullen we je vergeten!
Nog een troost; ze heeft idd nooit meer pijn. De hemel kent geen pijn.. 
