Geplaatst Cheeck is als 6 week oud caviaatje gekomen, samen met een vriendinnetje, Fleur, begin waren ze super vriendjes, daarna kreeg Cheeck last van zijn mannelijke gevoelens. Cheeck was officieel ook een miskoop, we wouden 2 dames, maar de fokker kon niet zien of dit een ventje was of niet. Dus hij was gekomen.
Cheeck werd gecastreerd, en sneu kwam hij terug uit de narcose. Heel rustig. Anders dan Cheecky was. Na 2 weken konden ze bij elkaar en zou het goed gaan. Niet dus. Cheecky ging elke keer weer achter Fleur aan. Ze kregen beide geen rust snachts, en we hebben een schijding in het hok gemaakt. Die is nooit meer weggegaan, Cheeck showde zich tot gister nog voor Fleur. Wel speelde ze samen op de grond, en Cheeck gelijk op Fleur, en Fleur beet wel van haar af.
Hij is eerder bijna dood geweest. Hij viel zo af. Tot we erachter kwamen dat er geen eten uit zijn bakje verdween. Na 2 weken pas
Hij was graadmager. Alle botjes waren te voelen. Op naar de dierenarts. Hij heeft zn kiesjes geknipt. Dit was een doorfokprobleem, Cheeck had verkeerd gegroeide kiesjes. Helemaal scheef. Ze waeren geknipt, en Cheeck kon weer mee naar huis. Hij at nog niet. Op nieuw naar de dierenarts. Hij nnog een keer tandjes geknipt en vloeibaar eten meegegeven voor 2 dagen.
Ging moeilijk, maar Cheeck had duidelijk heel veel honger. Na 2 dagen at hij nog niet.
Dat voeren hebben we 3 maand volgehouden, 10 x per dag een spuitje, en soms 2. Met zelf gemaald voer. Maargoed, hij kon niet meer poepen. En hij had zo'n pijn aan zijn kontje.
Ondertussen ging het eten geven makkelijker, maar hij at zelf niet meer. Dierenarts weer gebeld en die zei: "Komt nooit meer goed, je kan hem beter laten inslapen." Dus wij toch weer ons vriendje op schoot genomen en eten geven. Mijn zus zit thuis, en die nam de verzorging op zich. ondertussen kreeg Cheeck ook laxeermiddel om te kunnen poepen. Tot we de concolusie hadden genomen dat het genoeg was, na veel tranen en gehuil, hebben we Cheecky nog 1 keer buiten neer gezet, en een foto shoot gehouden. En? Hij at gewoon van de blaadjes. Een stokje van de boom. Het was eigenwijs heid. Hij vond het zo gezellig. Na heel lang werken at hij weer zelf voer. Het was gelukt. Maar water niet. Na een maand is dat ook na heel veel gepruts gekomen en Cheeck was weer lekker dik.
Hij had energie voor 10. En gisteravond liep hij zoals elke avond lekker rond op de grond en me zus ging hem even knuffelen, vast houden, maar Cheeck had zoveel energie, hij sprong uit haar armen, op 1,50 hoogte. Dubbele salto plofte hij op zn buikje neer, wat een rot geluid was dat! Snel gepakt, geknuffeld, maar hij piepte lekker. Mijn broertje pakte hem ook, maar hij leek last van zijn everwicht te hebben. Me zus pakte hem weer, zette snel in de kooi neer, en Cheeck viel om. Geen everwicht meer. Ik heb tot 2 uur gewaakt bij hem, bij zijn kooitje, maar het leek beter te gaan.
Ik word net wakker gemaakt
door mijn zus en die verteld dat het over is. Hij piepte van de pijn. Hij werd gek. Dus mee naar de dierenarts en temperatuur werd opgemeten, maar die was zo laag, dat het niet op te meten was. Hij kreeg een spuitje en in een fractie van een seconde was het over. Fleur is onrustig. En ik mis mijn kleine Cheecky. Ik heb pas terug foto's van hem gemaakt, dus die wil ik voor het laatste nog even delen met jullie.
Nooit meer toegevloten worden, nooit meer ons kruinenbaasje knuffelen.. nooit meer..
Cheecky, ik mis je, heel veel plezier op het echte Caafcity, neem het er van. Je bent nu vrij. Ik hou van je, lief ventje...
